Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
maart 2023
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de workshop Stofatelier: schrijven & verbeelden.
De zeven ongemakken van stof
Klontert altijd in hoekjes samen.
Ruikt naar zijn leeftijd.
Smaakt naar koolraap.
Klontert altijd in hoekjes samen.
Smaakt naar de ouwel
onder een kokosmakron.
Ruikt naar zijn leeftijd.
Klontert altijd in hoekjes samen.
Nelleke
Stof dwarrelt neer
Hanneke
|
Vederlicht
Waar ligt stof
Ilona
|
stof stelen
dat ik dat niet heb bedacht
dat had hem toch niets hoeven schelen dat ik dat niet heb bedacht
Joke
|
Stof uit mijn verleden
|
maart 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: winter.
Geef mij maar een boek van Whitehead
Dan ben ik los van de aarde
Van boven bekijk ik zijn roman
Soms wordt dat ook mijn verhaal
Geef mij maar een lied van Mikis
Dan dans ik op bouzoukiklanken
De sterren van de hemel
Hoor de poëzie van Neruda, Kavavis en Ritsos
Geef mij een lente vol vlinders
Ze sieren magnolia’s in tuinen en parken
Melden de komst van speenkruid
Sleutelbloem en bosviool
Geef mij maar schrijflessen als deze
Na veertien jaar nog sprankelend en kleurrijk
In spanning wacht ik telkens weer
Van schrijven word ik gelukkig
Frida
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
maart 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: winter. De eerste drie zinnen zijn afkomstig uit het gedicht Geef mij maar van Rutger Kopland.
Geluk, eind februari
Geef mij maar de kat als hij kijkt voor
hij springt, om te vechten, te vluchten
te paren, te jagen, als hij kijkt
als hij spinnend op mijn schoot ligt
me al kopjes gevend om eten vraagt
zo maar, uit het niets miauwt
zo maar, omdat hij me vertrouwt!
Liesbeth Geerlings
maart 2023
40 dagentijd, woestijnervaring,
van inkeer met minder is meer?
Op weg naar Pasen
leren over bewust vasten en onthaasten.
Grensoverschrijding van oude
naar nieuwe opstaande mens.
Een nieuwe hoopvolle lente
vredeswerkelijkheid als wens.
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
februari 2023
Een vers voor “De brief voor de koning”
Ik wil terug naar de ruiters van Tonke Dragt
naar Tiuri die wakend het daglicht verwacht,
naar het geheim dat hij bij zich draagt,
dat ik deelde maar dat in mijn hoofd was vervaagd.
Ik wil terug naar de ruiters van Tonke Dragt
waar Ardanwen draaft als de wind in de nacht,
waar de Zwarte Ridder door verraad is geveld
en de Dwaas van de Boshut geen dwaasheid voorspelt.
Mijn zoon is nu daar bij de ruiters in het woud
en wil graag zijn leven in díe tijd beleven:
“dan kan ik wat dóen” zegt hij, “in die oude tijd,
ik weet goed hoe je mensen van de vijand bevrijdt.”
Ik lees met hem mee en herken alle woorden
de geluiden, de geuren, de smaak van het bier,
verzink wéér in de blik van de stervende ridder
reis wéér met Tiuri langs de Blauwe Rivier.
Ik ben hier nu terug en ik wil hier nu blijven
al word ik ook elders op aarde verwacht
ik verlang naar mijn plaats in het land van de ruiters:
was ík maar geschreven door Tonke Dragt.
Margriet Notenboom
Meer lezen? Klik op Margriet.
februari 2023
On the road
Razen op de A12
brengt geen rust
dan maar stoppen
onderweg
een bruin tafeltje
plakkerig formica
groene flessen op planken aan de muur
olijfolie vierge en extra vierge.
geroezemoes van stemmen
snerpend geruis van een sapcentrifuge
dolgedraaid voor jus
d’orange alleen vandaag
met appelgebak voor 4,50
Tabula rasa
klaar voor woorden
rauw in de brei van mijn gedachten
Hier pak ik pen en papier
vind eerste woorden
over een lijf dat niet meer kan
het mijne
over artsen die hun legen handen zien
ik de hunne
en de mijne
eerste woorden
over onmacht
die alleen maar weg wil
weg van hier
Mijn gedachten razen verder
zien ineens uit het niets
’n gereedschapskist
helemaal leeg
alleen onderin een hoopje spijkers
verroest en gegalvaniseerd
met ribbels en glad
dik en kort, lang en dun
ook op ‘n razende tabula rasa
kun je daarmee
mozaïekjes leggen
of laagje voor laagje
de woonwagen van Pipo de Clown.
Sapperdeflap
Met iets van een glimlach
voeg ik weer in
op Route A12
naar huis
Heleen van Tilburg
Meer lezen? Klik op Heleen.
januari 2023
Van een gereformeerde atheïst en dingen die voorbijgaan
Als ik vertel over Ruth, de Moabitische
die als armlastige weduwe de voor haar achtergelaten aren
raapte op het land van Boaz, en in de nacht op een deken
aan zijn voeten lag om zo haar trouw te tonen
weet geen mens in deze goddeloze vinex-wijk
welke wereld ik oproep.
Nu spoken elke avond stemmen uit hun huizen
one of us
one of us.
Ante Hogeweg
Meer lezen? Klik op Ante.
december 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst.
Herfst
een waterige zon verlicht doorschijnend blad
bruine varens in een kleurrijk bos
druppels in webben langs het pad
wat overbodig is verdwijnt
alleen de kern resteert
stilte met diepgang verschijnt
de nieuwe maan schenkt
de donkere avond
een streepje licht
tijd om te dromen
en tijd om verlangens te zaaien
handen die samen komen
om een kop warme thee
Kitty, november 2022
december 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst.
Hagel in de Peper
Hazen schieten weg
In dit groen groen knollenland
Legeren jagers
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
december 2022
De wolken in je stem
Sla elke bladzijde van het leven om
zie de herinneringen en kostbare momenten
liefde en wederliefde plooide mijn gezicht
maar ook verlies en gemis
Wijs zijn komt meestal
als je iets ergs hebt meegemaakt
je wordt zacht mild en wijs
die anders tegen het leven aan en mag kijken
Soms een innerlijk gevecht
keuze te maken uit verschillende interesses
verwondering en verbazing
je bent vrouw en moeder
Pieken en dalen van liefde
hebt elkaar nodig elke dag
proef de liefde op je lippen
en de wolken in je stem.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
oktober 2022
Onderstaand gedicht & beeld is gemaakt door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: Herfst.
herfst
herfst is herinnering 
een dagboek en foto’s
verlangen naar daar
waar ooit je tent heeft gestaan
herfst is langzaam belanden
in kortere windstille dagen
tussen het warme geweest
en de ijzige kou
herfst is veelkleurige lichtheid
warm gevoerd schoeisel
oog voor een afgewaaid blad
geluid van een hoorn in de mist
herfst is vruchten verzamelen
kruidige maaltijden koken
aan lange tafels elkaar
oude verhalen vertellen
herfst is wegsijpelend uitzicht
stormachtig krimpende tijd
steeds dieper gebogen
onontkoombaar verval
herfst is wordend steeds stiller
steeds kleiner
steeds meer alleen
noem het een tussenstation
herfst is een oefening
in buigen
Nelleke
Meer lezen? Klik op Nelleke
december 2022
MIJN BRUIDSBOEKET
Je oogt haast kwetsbaar met je frêle stam
In het gras hier voor mijn raam
Ik zie paarsgroene rhododendron
Hoor acacia’s wuiven.
En ieder jaar kijk ik naar je bloesem uit
Ik noemde je: mijn bruidsboeket
Ieder jaar in mei.
Zoete inval voor koolmees, roodborst,
Een scholekster houdt het laag bij de grond
Plots klinkt daar een heel orkest
Van roepende snaterende snerpende noten
Een melodieus intermezzo
Vraag en antwoord.
En ieder jaar kijk ik naar je bloesem uit
Ik noemde je: mijn bruidsboeket
Ieder jaar in mei.
Nu zie ik je wat stiller worden
Je trekt je langzaam wat terug
Ieder voorjaar heb je wat meer moeite
Te groenen te bollen te bloeien
Er is nog een bescheiden bloesem
Als een vriendelijk gebaar.
We zien elkaar aan
En we weten: er is herkenning
We gaan dezelfde weg.
Ineke Bierens
Meer lezen? Klik op Ineke.
december 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst. Het is een vertaling van Sonnet 161 van Edna St. Vincent Millay Tranquility at length when autumn comes.
Sonnet 161
Eindelijk rust wanneer herfst komen wil,
Zich vleit over de geest zoals nevelvlagen
Over verre eilanden op mooie herfstdagen
Met lieflijkst blauw, als 't waas op paarse pruimenschil;
Herfst zal klinken, maar niet als het zomerse bedil,
Met luide dadendrang – om te kweken, vrucht te dragen,
voort te zetten, verspreiden, vestigen; herfst doet vertragen
Het voortmarcherend jaar; trommelvliezen vallen stil.
Nog zit de volhardende krekel in het veld;
Maar een kleumende bij kruipt over het grint;
Voorbij is alles wat men zich had voorgesteld
Dit jaar; behoudens dit: de geest bezint
Zich een moment, telt op, schrijft af, vermeldt,
Ordent, onderzoekt, overpeinst, en vindt
Anneke van Schaik, november 2022
Meer lezen? Klik op Anneke.
november 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Doodsangst
Ha lieve Fien,
Het is al lang geleden dat ik jou voor het eerst zag op de zolder van je ouderlijk huis. Jij zag mij ook voor het eerst en snapte niet wat ik daar boven in het huis te zoeken had. Opslagplaats voor een allegaartje aan spullen die er niet meer toe deden. Een krat met oude boeken. Zakken met kleren die niemand meer droeg. Een incompleet servies en een oude tv. Ik stond tussen de zeilspullen die net als de rest daar de winter doorbrachten. Zeilspullen die door jou en je man daar neergelegd waren. Omdat jullie er thuis geen plaats voor hadden.
Ik zag aan je gezicht dat je nieuwsgierig was hoe ik daar was gekomen, wie mij gekocht had. Ja, het was jouw vader. Die had mij aangeschaft op een moment dat je moeder niet thuis was. Ik werd in een grote tas naar binnengesmokkeld en op zolder verstopt. Lange tijd stond ik daar maar te staan en had niets te doen. Als kachel word je daar niet blij van, zeker niet als het koud is.
Waarom hij mij gekocht had? In die periode was hij somber, heel somber. Zag het leven niet meer zitten maar toen hij mij mee naar huis nam, leek hij iets opgewekter. Ik was zijn maatje, aangeschaft om hem te helpen als hij zover was.
Persoonlijk was ik niet zo blij met deze rol en dat is eufemistisch uitgedrukt. Ik ben een trotse kachel die mensen warmte en troost wil geven. Voor zijn plan wilde ik niet gebruikt worden. Ik haat water.
Je moeder vond mij uiteindelijk tussen de zeilen. Ze dacht dat ik bij jou hoorde, bij jou op de boot. Het idee. Een elektrische kachel op een zeilboot. Een levensgevaarlijk duo. Ik zag het helemaal voor me. Uitgesloten.
Ik moest weg van haar. Zij heeft een goed huis voor mij gezocht. Een paar straten verderop. Bij mensen die mijn warmte goed konden gebruiken. Eindelijk deed ik het werk waarvoor ik op aarde was.
Lieve Fien, dit is mijn verhaal. Het verhaal van het kacheltje. Voor jou.
José
Replacement
We maakten samen mooie tochten
ik bracht je overal naartoe
we stampten keihard door de plassen
zwierven rond, zonder doel
Heel innig met elkaar verbonden
ik zat je letterlijk op de huid
beschermde je tegen stenen, regen
door mij gleed jij die keer niet uit
Jij zorgde altijd goed voor mij
spoelde me met lauw water schoon
droogde me af en vette me in
die zorgzaamheid vond jij gewoon
Ik dacht dat dit zou blijven duren
maar nu zie je mij niet meer staan
en als je weer een tocht gaat maken
trek je die nieuwe schoenen aan
Ik probeerde je aandacht weer te trekken
maar dat kwam me duur te staan
zonder blikken of blozen
heb je me in de afvalcontainer gedaan
Ik mis je en zou zo graag nog
één keertje met je lopen
waarom was ik niet genoeg voor jou
en moest je die andere kopen?
Dymph
De rode lippenstift,
Hee kijk dames zien jullie dat, daar is ze weer. Die dame met dat korte haar en die bril. Wat komt ze nu weer doen, komt ze voor de wattenschijfjes of de parfum, of gaat ze toch rechtstreeks naar de lippenstiften? Ik ben benieuwd, en jullie zijn jullie ook zo gespannen. Wie van ons zal de gelukkige worden en welk merk en welke kleur, oranje, roze, beige, paars, rood? Zal ze nu ook weer zo twijfelen net als vorige maand en al die andere keren? We zijn met zovelen dus het zal nog wel een tijdje duren voordat iemand van ons gekozen is. Intussen heb ik als goed opgevoede lippenstift van een duur merk heel veel kennis over lippenstift. Mijn moeder en zusters zijn prachtig uitgedost en verblijven vaak in dure handtassen, komen in kasjmieren jaszakken en weten alles over marmeren badkamers. Helaas houden ze hun mond stijf gesloten en pas wanneer je ook in zo'n handtas, jaszak of marmeren badkamer bent geweest mag je daarover meepraten. Een paar dingen wil ik wel vertellen; Wisten jullie dat wanneer je vroeger rode lippenstift droeg je als heks veroordeeld kon worden en de brandstapel op je wachtte. In het antieke Griekenland mocht je alleen rode lippenstift dragen als je prostituee was. Ja ik zie jullie verbazing wel. Tegenwoordig zijn wel allemaal zacht en romig en sommigen van ons smaken ook nog lekker maar lang geleden was dat niet hoor je kon als lippenstift op de lippen van een dame zelfs een man vermoorden…door hem te kussen. We waren toen gemaakt van lood en cyanide. Dat maakte het leven van ons vroeger wel een stuk spannender. Maar nu weer terug naar het heden, wat ik al voorspelde het is toch weer een rode geworden, een nichtje van mij maar dames niet getreurd het is nog vroeg en we zijn allemaal in de aanbieding.
Ilona
november 2022
Met de stroom mee
Mocht de zeespiegel
ooit zo ver stijgen
dat mijn huis
onderliep,
dan zette ik mijn voordeur
wagenwijd open
om jouw bruin doorrookte kastje
mee te laten voeren
op de stroom
en met droge ogen toe te kijken
hoe het weg dreef
naar oneindig ruim sop.
Wel haalde ik misschien eerst nog
jouw liefdesbrieven
uit het laatje
om er zakdoekjes
van te vouwen.
Op wellend water
kun je maar beter
goed voorbereid zijn.
Henrieke Herber
november 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Geranium
In de winter rookte ze in haar kas. Ze nam me een keer mee.
In haar kas stond een grote geranium, zeker 2 meter hoog en met dikke verhoute stelen.
De bloemen rood.
Nooit eerder zag ik zo'n grote geranium en ik maakte gelijk een aantekening op mijn denkbeeldige lijstje.
Kas en een geranium kopen, stond er nu.
Wat een mooie uitdaging zou dat zijn. Het lange wachten (hoe lang?!).
Al het water geven.
Dorre blaadjes en bloemen verwijderen. Ziekten bestrijden.
Mogelijk een keer opnieuw moeten beginnen.
Te zware takken snoeien en de takjes meenemen naar huis om op een vaas te zetten.
Af en toe een foto maken van de geranium, geranium met hond ernaast (klik), nichtje geeft geranium water (klik).
Elke dag even naar de kas om de geranium te bewonderen.
Och, de band die we zouden opbouwen!
Het idee leeft nog steeds in mij als ik jaren later langs een prachtige geranium loop.
Deze staat in een pot voor een huis en bloeit weelderig.
De bloemen zijn heel mooi rood. Niet oranje rood, niet kersenrood, maar een prachtig vurig rood.
In het tuincentrum vind ik rode, witte en roze geraniums, meer geen één zo mooi rood als ik eerder die ochtend zag.
Wel staat er een ander plantje erg mooi rood te zijn. Die neem ik uiteindelijk mee.
De plant krijgt nooit een kas en wordt niet zo groot.
De zorg blijft ook wat uit, hij leeft niet zo lang.
Maar bij leven is ie wel prachtig rood.
Lisa
Ding
Toen zuivel nog in flessen ging
de mensen zuinig waren
hadden we thuis een plastic ding
om geld mee uit te sparen
Een buigzame halve maan op steel
zo’n dertig centimeter lang
duwden we door de flessenkeel
en schoven we langs de kant
Tot alle achtergebleven klodders
onze kom in waren gegleden
en wij glunderend genoten
van dit toetje, onze tweede
Het ‘ding’ mag geen naam hebben
en bestaat allang niet meer
ook de zuivelflessen zijn verdwenen
gedane zaken nemen geen keer
Dymph
Draaiorgel
De orgeldraaier is nooit alleen. Dat kan ook niet. Het is zwaar werk. Twee zonen werken mee. Brede schouders, gespierde armen. Om de beurt duwen ze de kar, draaien aan het wiel of bellen bij de huizen aan. Eenmaal in de straat gunnen ze zichzelf een paar minuten rust om daarna weer verder te gaan.
Ik ben ongeveer acht jaar, lig met griep op mijn zolderkamer en moet van mijn moeder proberen te slapen. Het is doodstil buiten. Mooi weer. Iedereen is naar school of naar zijn werk. Koerende duiven en af en toe een overkomend vliegtuig hoog in de lucht. De enige geluiden. Totdat er opeens iets anders klinkt. Iets vrolijks met een beetje weemoed, iedere minuut luider en duidelijker. Blij dat ik niet slaap.
Wij wonen in een rustige buurt waar de melkboer, bakker en groenteman regelmatig langskomen. Het draaiorgel ook. Met iets minder regelmaat. Het is zo fijn om de verre, vrolijke klanken te horen die steeds dichterbij komen. Altijd een beetje spannend. Komt hij dit keer wél door onze straat of neemt hij weer die andere. De kinderen die buitenspelen rennen naar huis om wat geld op te halen voor in het ‘bakje’ en ik, al lang weer beter, ren mee. Dan naar de hoek van de straat zodat we langer kunnen genieten van de muziek en de poppen die de maat slaan of met belletjes rinkelen. Dansen op straat. Het is altijd mooi weer.
Tegenwoordig is het orgel uit het straatbeeld verdwenen. Af en toe kom ik er een tegen langs de gracht in het centrum. Een verdwaald en verbouwd statisch exemplaar. De orgelman hoeft zelf niet meer te draaien. Dat doet de computer. Veel geld haalt hij niet op. Contant geld wordt zeldzaam.
Het draaiorgel staat nu in het museum. Karakteristiek voor ons land, karakteristiek voor mijn jeugd. Langzaam maar zeker geschiedenis, net als mijn verhalen.
José
november 2022
Wie was die vrouw die mijn moeder was?
Mijn moeder was er altijd,
Wanneer ik uit school kwam,
Opstond of naar school ging.
Ze heeft mij niet opgevoed,
Maar vanuit een vanzelfsprekendheid groot gebracht.
Mij de ruimte gegeven om te groeien en
daarmee geleerd mijn wereld te verkennen,
ook als ik die soms te klein vond.
Mijn moeder was er altijd
Schone, hele kleren en voedsel
Zoveel als haar portemonnee toestond.
Een thuis met een goede stuurvrouw,
Hoewel mijn vader officieel de kapitein was.
Ik ben haar zesde kind,
Ook ik heb haar zeer gedaan, zoals alle kinderen doen,
wanneer ze opgroeien en de wereld in stappen.
Haar kleine wereld is nooit veel groter geworden,
Maar de mijne wel, soms te groot.
Ik denk met veel warmte aan haar terug,
Haar grootste schat was haar verdraagzaamheid.
Maar ik had haar graag willen kennen als persoon.
Cato 04-11-2022
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
oktober 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Ochtendritueel
Hey Nina, waar blijft je eten?
en waar is mijn koffie?
Doe jij vandaag de boodschappen?
en is er al een krant?
Kom je buiten frisse lucht opsnuiven?
Hey Nina, waar is je riem?
Lisa
De klok
Onze gang werd ooit opgesierd door een blauwe klok maar een val op de grond overleefde hij niet.
De plek bleef leeg en de weken gingen voorbij. Zo'n lege plek op de muur gaf mogelijkheden. Zou ik daar niet liever iets anders hangen want om de tijd af te lezen was de klok niet nodig. Met vier andere klokken in het appartement was de tijdsaanduiding ruim voldoende aanwezig. En eigenlijk keek ik nooit hoe laat het was in de gang. Een poster dan? Een foto? Een plank met een plant? Ook leuk, maar ik twijfelde en de muur bleef leeg.
Enige tijd later in een winkel waar ik eigenlijk voor iets anders kwam ging ik toch op zoek. Er
was keuze uit vijf klokken en ik kocht de goedkoopste, die ik eigenlijk ook het mooiste vond. Maar nog steeds was er de twijfel tussen klok, poster, foto of plant.
Thuisgekomen voorzag ik de klok van een batterij en hing de klok aan de haak in de muur.
Nu hangt hij er alweer een tijdje en zou ik 'm niet meer willen missen.
Niet om toch de tijd af te lezen maar wanneer ik 's nachts weer eens wakker word uit
een nare droom lijkt de klok mij geruststellend toe te spreken met het regelmatige getik,
iets dat de andere klok niet deed.
Op het ritme val ik meestal weer in slaap.
Zo blijkt dat een voorwerp niet altijd de functie hoeft te bekleden waar het voor bedoeld is.
Tijd heelt niet alle wonden maar de klok helpt mij wel.
Ilona Dekker
Boomhut
Morgen, boom
waar ik in woon
Deinend op groene handen
Geurend en kleurend
Middag, boom
Vanuit je hoge kroon
Springen tamme kastanjes
wild uit de band
Avond, boom
Je mantel valt af
Naakte armen in de lage zon
Tot morgen dan
Dymph
Een lege agenda
In mijn agenda staat een grote streep door de week van acht t/m vijftien oktober. Een week lang geen enkele afspraak. Althans zo lijkt het. Die streep staat er juist omdat wij een afspraak hebben. Een afspraak die zeven en halve dag zal duren. Oppassen op mijn twee kleindochters. Vijf en bijna vier jaar oud. Voorlopig nog dagen zonder inhoud.
Eenmaal daar wordt de agenda gevuld. Met twee A-4tjes vol informatie. Hoe laat ze weggebracht en opgehaald moeten worden van school, BSO en kinderdagverblijf. Zwemlessen, hockeytraining en balletles worden ook ingepast naast de boekenweekactiviteit op school, een verjaardagsfeestje van een buurmeisje en de uitnodiging aan (groot)ouders om een kijkje te komen nemen in de klas. Alles wordt in de agenda genoteerd. De afspraken eindigen om 19.00 uur. Bedtijd. Voor wie eigenlijk? Met elke dag de terugkerende vraag “Hoe lang moet ik eigenlijk slapen? Wanneer is de nacht voorbij?”
Er is ook een lijstje met wat de meisjes graag eten, waar de stofzuiger staat en de boekjes om voor te lezen. Er is extra tekenpapier ingeslagen. Want tekenen dat doen ze het liefst. Als er nog tijd is. De een tekent regenbogen en prinsessen, de ander broccoli en augurken.
Ze wandelen door mijn agenda heen, van de ene afspraak naar de andere. Een week lang. De normaalste zaak van de wereld. Alsof ze nooit anders doen. Zonder papa en mama. Dat wel. Elke dag vragen ze wanneer die thuis komen. Nog twee nachtjes slapen. Dat snappen ze. Gisteren is gisteren en elke dag die daarvoor ligt ook. Dagen zijn weken als je nog vijf daagjes moet zwemmen om naar het volgende zwemgroepje te mogen. Van geel naar blauw. Als je jarig bent, word je een jaar ouder. “Jammer dat ik maar één keer per jaar jarig ben, anders kon ik even oud als papa worden.” Oh, die tijd!
Nee, bepaald geen lege agenda. De dagen zijn goedgevuld en vliegen om. Deze week is bijna gisteren. Mijn agenda goed gevuld. Met tijd voor anderen en tijd voor mijzelf. Nog twee nachtjes slapen.
José
oktober 2022
Onderstaand collagegedicht is samengesteld door een deelnemer aan de Literaire Leeskring: vers verleden (VU najaar 2022), waarin we gedichten lezen van Hanny Michaelis (1922-2007).
Op zondag is de stad een groot aquarium.
Geen betere plek om het getier
van een oproerig geheugen te smoren!
Twee smalle handen over de ivoren
toetsen scheppen hun eigen romantiek.
Uit Egyptische ogen - nachtblauwe pupillen
in lichtend groen - kijkt de poes mij aan.
Woorden: een dubieuze lekkernij,
toch kan ik er niet buiten.
Zolang ik mij maar niet herinner.
Toen jij mij met lichte vingertoppen
behoedzaam als braille las.
Zolang ik mij maar niet herinner.
Mijn vader en moeder, totdat zij
werden ingelijfd
bij de legendarische zes miljoen!
Dan zal het zijn alsof wij drieën
nooit hebben bestaan.
Liesbeth
Collagegedicht uit werk van Hanny Michaelis
september 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: Zomer.
Zomer
Dit is zo’n dag. In de middag
komt de zee aanwaaien.
Loom streelt ze het groen.
Haar ruisen nodigt
tot een duik
achter gesloten ogen
verzacht mijn denken
als inkt op een wegdrijvende brief.
Linda de Bruijn
23-09-2022
juli 2022
voetstappen versloft tot stilstand
de eeuwige sigaret uitgedoofd
de as tussen de woorden getypt
starend uit het raam
rest ons nog een glas
bij een afgebroken scrabble woord
Bij het overlijden van Remco Campert 04-07-22
emilie fijan
© 5.07.22
Meer lezen? Klik op Emilie.
juni 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de workshop-serie Veerkracht, taalproeverij: lezen, schrijven, verbeelden (Utrecht, juni 2022). In samenwerking met Ine van Emmerik en gebaseerd op fragmenten uit de bundel Levenslust van Joke van Leeuwen (2019).
Het begin is: Wat zijn naam niet kent, wat geurend
Door de kieren kruipt, wat uit het
Kikkervisjesmensenbegin, hersentjes krijgt
Ellebooggewrichtjes, wat vet opslaat
Wat door de buikwand Bach kan horen,
Een stoel zoekt, zegt ik blijf maar even
Nee nee blijf nog blijf, heb nog geduld
Als wit papier, wat door een schacht naar licht
Geboord krijst van het op de wereld zijn!
Wat moet beginnen af te stevenen op sterven.
Liesbeth
Veerkracht en Taalproeverij
Het begin is
Trudy |
oefening in improvisatie
een thuis zijn voor wie
wie niet waagt wie niet wint
wie wagen wie winnen
Nelleke
[De schuingedrukte stukjes zijn van Joke van Leeuwen, uit de bundel Levenslust.] |
Vandaag
Zij is gesloten
Wil |
Bach Cellosuite nr. 6
’t danst vooruit en ’t danst in de rondte
Ine
|
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
