Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
oktober 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Menorah
Met Chanoeka
De kandelaar brandt
herinnert aan mijn oom
Israël
Visje kreeg een maatje in de letterbak:
Leuk zwaantje in mooi wit pak!
Het had een mooi rood snaveltje,
Dat door een ongelukje brak!
Liesbeth Geerlings
oktober 2020
Wandelen in woorden
Langs grijze paden vol clichés
zoeken naar iets nieuws.
Struiken vol kleurige termen.
Beladen bomen rijp voor oogst,
voor wie oor heeft.
Ik vul mijn mand met
klankrijke exemplaren.
Koester de oude woorden
in mijn mochila*
Suba, Hadza, Ougota, Bade,
Aymara, Warao, Ticuna, Quechua**
Ach, dat ze nooit
nooit
Frida Domacassé
*knapzak
** acht kwetsbare talen.
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
oktober 2020
Het jaar 2020 in maanden.
Coronatest
bij de tweede golf, oktober 2020
Laten wij dansen
Schoon om ons heen de blad'ren vallen
Wie wil? Wie waagt?
Leg neer die zware hamer
Kom! Dans de dance macabre
Anneke van Schaik
Meer lezen? Klik op Anneke.
oktober 2020
Complementair
Complimenten
gegeven door vrouwen
voor de meeste mannen oneigenlijk
door zo'n gebaar
breng je de ander naar een hoger plan
om uit te stralen
naar eenvoud
genegenheid
en tevredenheid.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
oktober 2020
'Uiteindelijk ben ik vorm gaan geven aan “wat ik met bomen heb” en ik ben ruim een jaar met mijn bomen project bezig geweest. Veel biografisch schrijven, gedichten, haiku’s, pastels, rubbings en kintsugi’s.'
boom vertelt eigen
verhaal bescheiden breekbaar
weinig is genoeg.
Ineke Bierens
Meer lezen over Inekes inspiratie en hoe zij kwam tot het maken van rubbings? Klik op Ineke.
oktober 2020
Zee in je vingers
De zee zit in je vingers
die kleine zee van het noorden
ze stopt zout in je mond
je kunt er niets tegen doen
ze roept wil je mijn pols vasthouden
dan voel je waar het klopt
het wordt niet minder
het meerdert
ik anker in je borst
ze zegt vergeef me
en zuigt je op
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
oktober 2020
Fluister zacht tegen de koelkast
Morgen wordt het winter
stop met hard werken
doel bereikt.
Tril de angstpegels uit je lijf
ga dansen op glad water
zweet muziek uit je organen.
In de koele zon droog je
zwevend op mijn traag ademen
En als de lente komt
verzamelt alles wat je kan geven
zich weer in jou,
natuur wil rond zijn.
Ante
Meer lezen? Klik op Ante.
oktober 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Jij lampionnetjesboeket
Hebt vrolijk de herfst ingezet
Ik plantte je in een glazen cilinder
Mijn najaarsdip is nu een stuk minder.
Catrien van Schie
oktober 2020
Uit haar tweede dichtbundel Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel, mei 2020.
Tweede kans
Ik wil geen moeite doen voor mezelf.
Ik wil dat alles vanzelf gaat.
Ik wil niet moe worden.
Me vermoeien met dagelijkse verrichtingen
zoals verplichtingen
om het huis van binnen en van buiten
net als mezelf, steeds weer
een opknapbeurt te geven.
Mart Damen
Meer lezen? Klik op Mart.
oktober 2020
Op natte straat vastgeplakt
Onzekerheid opgeraapt onverwacht
afdruk blad op blad
Ondergedompelde kleurenkracht
Oktober herfstblad
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
september 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de thuisschrijfserie Waar we wonen. .
Mijn oude huis
nog één keer die gang naar
mijn oude huis dikke dempende
vloerkleden steeds nog
op dezelfde plaats onverdraaglijk
een zwaar gemoed vergezelt
me naar boven in de kasten
kleding van mijn vader nog
hij is er niet meer
beladen stiltes in de slaapkamers
gordijnen open geschoven
zonlicht stroomt ongehinderd
binnen zet de kamers schaakmat
in de garage een berg spullen
bij elkaar geveegd worden steeds
meer anoniem nu zou de
kringloop er blij mee zijn
Kristin
Meer lezen? Klik op Kristin.
september 2020
Onderstaande tekst is geschreven door Catrien van Schie, deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Licht in de herfst
Onze dochter kwam deze ochtend binnen met in haar rok deze vruchten. Ze legde ze trots een voor een op de kast en in de schaal.
Mijn hart lichtte op van zoveel blijheid, ik wist direct dat dit mijn herfstschilderij ging worden.
Ik was wat somber opgestaan, had geen zin om aan het werk te gaan. Elk jaar word ik weemoedig en passief door de naderende winter, de groei en bloei stopt en de prachtige groentinten veranderen.
Mijn kind bracht het licht bij me terug, met de vruchten en haar stralende gezicht. In het schilderij zou ik het licht vangen, laten weerspiegelen in de wijn.
Wat een oogst en troost op deze herfstochtend!
Stilleven met grote roemer en kweeperen, Henk Helmantel, 2011
september 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Tuin
Je omarmt me
Met je seizoenen
Je tinten groen
Je bloemen
Je wildernis.
Ambacht
Kelk vorm
Hout met vlammen
Zijn barsten in gekomen
Leven
Catrien van Schie
september 2020
Harmen Grootendorst schrijft najaar.
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
september 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
niet genoeg
de zomer is op z’n retour
de parasol staat werkeloos
de ventilator ingepakt
de houten tafel bolt steeds meer
de heg is aan een knipbeurt toe
het schuifraam weer omlaag gezakt
er is genoeg geweest aan
warmte droogte raamvisite
en halvemetermaatschappij
maar nooit genoeg aan
zwoele zomeravonden en
de herinnering aan
samen zorgeloos nabij
nelleke wagenaar
eind augustus 2020
Meer lezen? Klik op Nelleke
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Reis door het seizoen
Zongerijpte verlangens, uitgestrekte borders
Ik klim en volg het pad
Hilda
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Loslaten
Ik luister naar de zomer, de verzengende hitte, de loomheid en de rust van de hondsdagen. Die doen dit jaar hun naam eer aan met een heuse hittegolf, die nog even aanhoudt.
De zomer dwingt me zo te luisteren naar de eigen behoeften en om afstand te nemen van het ritme van de rest van het jaar. Net zoals het kwetteren van de vogels stiller wordt om later in het jaar weer luider te worden, houdt het lawaai om het huis even op in de zomerhitte. Ik kan mij nu overgeven aan rust en verstilling. Even de lokroep van alle activiteiten niet horen en alle zaken waarvan het verstand zegt dat die nù moeten.
Mijn hart zegt: nu even niet. Het komt allemaal wel weer na de zomer als de regen weer te horen is, de vogels hun stem hervonden hebben en het leven weer door de straten klinkt.
Jossie
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Zomer
Hoor de eenden overvliegen,
een zomerbui, spetters op de stoep,
het ruisen van de hoge berk.
Kristien
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Storm
De kracht van blad en tak
wordt op de proef gesteld
en weggeworpen indien zwak,
een oude wilg geveld.
Het riet op flexibiliteit gekeurd
en van de wilde balsemien
wreed bloemen afgescheurd;
de steel blijft staan misschien.
Meeuwen zweven boven water
dat pittig witte kuiven draagt,
ruw weggeblazen even later;
mijn witte kuif wordt ook belaagd.
Blozende meidoorn op de oever,
gele bladvlinders in de lucht-
die lucht, ik ruik en proef er
een vleug najaar in en zucht.
Augustus is nog niet voorbij,
het is nog zomertijd voor mij.
Barry
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Tijdloze ruimte
zet je lege kamer
op marktplaats, zomaar
gratis af te halen
en geef ook alle rotzooi mee
alles in één koop
weg er mee
schone lei
maak dan een kilometers lang
breiwerk, ribbels en nog een ribbels
loop er mee door het weiland
haak achter elk paaltje
je mooiste sjaal
tot je er bij neer valt
Kristin
Meer lezen? Klik op Kristin.
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Gestuwde lucht
nodigt je naar buiten
de warmte helpt de deuren open
je hoort een kind
gehuild geluid dat stapelt in het ochtendgloren
een toren tussen huizen
geen zucht van wind om te doorboren.
Karin Drenth
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Stilleven op een bankje
Gisteren kwam ik vroeger thuis dan anders wegens de warmte. Het viel me tegen dat mijn vrouw er niet was: ik had graag gezellig met haar in de tuin gezeten.
Ik hoopte dat ze nog maar net weg was, want de schuifpui stond wijd open, evenals het tuinhek en de keukendeur. Die nonchalance irriteerde me. Later zag ik dat de telefoon van de handset voor het grijpen op de aanrecht lag, vlak bij de open keukendeur!
In de tuin stond een stoel en het voor-alles-en-nog-wat-bankje met spulletjes erop. Ik keek of er misschien een aanwijzing bij was waar Sonja kon zijn. Het was een fraai stilleven. Een omgeslagen tijdschrift met Sonja’s zonnebril erop, de poten keurig gevouwen. Een open snoeischaar. Een bakje met vetplantjes. In het blad had ze zitten lezen, met zonnebril, dat was duidelijk. Het bakje leek nog maar pas opgemaakt. Maar waarom lag die open snoeischaar daar? Kennelijk moest er dringend iets afgeknipt worden, maar moest ze nòg dringender weg. Met huis en hek open! Ik besloot met pilsje en krantje in de tuinstoel nog even van mijn vroegertje te genieten .Tja…en zo ben ik in slaap gevallen.
Toen ik wakker werd was de zon weg en de warmte ook. Maar nog steeds geen Sonja. Toen ik zag dat het al tegen zevenen liep werd ik echt kwaad. Buren die ik belde wisten niks. Ik begon ongerust te worden. “Politie, 112,”schoot door m’n hoofd, maar ik besloot eerst mijn fiets te pakken en te gaan zoeken. Opeens stond ze bij het hek! Gelukkig natuurlijk, maar ik viel lelijk tegen haar uit. Over ‘niets dicht doen’ en ‘de tijd vergeten’. Nee, ik was niet vriendelijk. En daar schaam ik me nu nog voor. Weet je wat die meid allemaal beleefd had?!
Ina van een paar huizen verder had gebeld. Of Son direct kon komen, want het was niet goed met Bart. Haar man was al een tijdje niet in orde. Als het ziekenhuis werd zou Sonja voor hun hond zorgen, dat was al afgesproken. Onmiddellijk was Son naar hen toe gerend en trof een angstige Ina naast een benauwde Bart aan. De ambulance was al gebeld. De hond wilde steeds dicht bij het baasje, maar het baasje wilde dat niet. Dus bracht Sonja hem naar de keuken. Er stond soep op een laag pitje. Die heeft ze uit gezet. Daarna is ze buiten de ambulance gaan opwachten, zodat duidelijk was waar deze moest zijn.
Enfin, het bleek ernstig met Bart. Er moest gereanimeerd worden. Daar wilde Son niet bij zijn, dus ging ze bij de hond zitten. Tot Ina kwam zeggen dat zij meereed met de ambulance. En dat Sonja de oudste dochter moest bellen en vragen of ze wat spullen voor haar vader meenam naar het ziekenhuis. Nou, dat was niet gemakkelijk voor Sonja natuurlijk. Toen hun dochter kwam spraken ze even met elkaar tot de huistelefoon ging. De dochter stond heel ernstig en stilletjes te luisteren. Ontdaan zette ze de telefoon terug. Haar vader was overleden. Overstuur somde ze op wie ze allemaal moest bellen: haar zus in Oostenrijk, haar eigen man en kinderen, de zussen van haar vader….Son heeft haar gezegd eerst naar het ziekenhuis te gaan en bood aan om te rijden. Maar dat wou ze niet. Zonder spullen vertrok ze. Toen is Sonja de stoelen weer op hun plek gaan zetten en heeft nog wat opgeruimd. Daarna heeft ze de voordeur afgesloten, de hond aangelijnd, z’n eten gepakt en de keukendeur achter zich op slot gedaan.
Toen ze thuis kwam blafte ik haar af verdorie! Daar heb ik zo’n vreselijke spijt van.
Barry Bogerd-Thomson juni 2020
juli 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Schilderijtjes voor de kinderkamer,
logeerplek voor de kleinkinderen.
Zes stuks op rij aan de muur.
Jaren geleden verzameld
nog voor de geboorte van de kinderen.
Op marktjes gekocht en gekregen.
Opnieuw kijkend zag ik opeens:
de verbinding met kinderen.
In ieder schilderij een eigen verhaal.
En ook samen één geheel:
De band tussen moeder en kind
Toen, nu en voor altijd.
Nu op de kamer van de kleinkinderen
En straks, wie weet, bij ieder van hen thuis.
Hetty Esseveld
Soest 9 juli 2020
juli 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
De gastvrije keuken
(bij Helmantel: Rijke oogst)
De afbeelding doet me denken aan de keren dat ik met een tante rijpe appels en peren mocht plukken van de fruitboompjes in de tuin achter het huis. Geen bijzondere tuin, geen grote tuin, wel een gemoedelijke tuin. Het huis was het ouderlijk huis van mijn vader. Het zoveelste en tevens laatste, waaruit de twee zonen waren vertrokken en waarin de twee dochters waren gebleven. Twee ongehuwde onderwijzeressen met een goed hart. Er woonde ook altijd een hond in het ouderlijk huis. Ik heb er twee Bruno`s meegemaakt.
Op de tuin kwamen een serre en een keuken uit. De keuken was knus met gordijntjes en strookjes en veel emaillen spulletjes. Een granieten aanrecht (toen gootsteen genoemd) met daarboven de pannenplank en de kap van de schouw.
Ernaast de servieskast met raampjes en er tegenover een smalle houten tafel met een lange zijde tegen de muur. Aan elke korte kant een eenvoudige houten stoel.
Op het blad stond altijd een glas of pot met wilde bloemen, geplukt tijdens het uitlaten van de hond. Op het blad stond ook altijd een ruime schaal. Was deze van aardewerk, glas, tin? Vreemd genoeg kan ik me dat niet herinneren, want die schaal lag vol met fruit en rommeltjes. Vaak lag er een oud keukenmes bij. Onder de tafel was de slaapplaats van de hond.
Ik kwam graag in die keuken. Vooral vanwege de hond. Maar ook om de gezelligheid en de lekkere geur van soep. En uit nieuwsgierigheid of er iemand aan de tafel zat. Vaak wel: de slager, de bakker, de kruidenier, de groenteboer. Allen met de bestelde waar en achter een kop koffie, thee of glas limonade, schoteltje met een stuk cake of andere koek én het boodschappenboekje. Regelmatig zaten er mensen die ik niet kende. Zij kregen een groot bord eten of een kop soep. Er werd gepraat, maar ik begreep niet wat ik hoorde. Altijd hing er een hartelijke sfeer en niemand ging met lege handen weg.
Als er in de tuin geen fruit meer was, dan leverde de groenteboer het. Want fruit moest er zijn.
Barry Bogerd-Thomson juni 2020
juli 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Stilleven op de vensterbank
Ik kijk ernaar
Vrolijke gezichten
Tevreden vetplanten
Onbevattelijke aarden pot
Nonchalante vrouw
Ik kijk ernaar
Hilda Oosterhuis
juni 2020
17 juni schreef Dymph onderstaande reactie op haar blog.
Terug naar normaal?
Gisteren spotte ik deze kreet op het Vredenburg in Utrecht.
Ik wil niet terug naar normaal. Ik wil deze schonere lucht houden, de rust in de stad, het ontbreken van sommige sociale verplichtingen, als groepsborrels en andere gezamenlijke uitjes.
Laat mij maar een-op-een contact hebben met goede vrienden.
Al zit die anderhalve meter soms in de weg.
Teruggaan is sowieso meestal geen oplossing.
Dus....laten we het niet meer over 'normaal' hebben, ook niet over 'het nieuwe normaal', maar creatief leven met de mogelijkheden die er zijn en daar het beste van maken.
Meer blog lezen? Klik op Dymph.
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
O dinsdag
Groot feest vandaag!
De sfeer is licht en vrolijk
Iedereen geniet van dit samenzijn
De dag voelt licht en vrolijk
Dinsdag dag van feest!
Liesbeth Geerlings
juni 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door schrijfmaatjes van de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Coronatijd
De dagen glijden voorbij
Een dag werken, een avond met een boek op de bank
Wat buiten weer mag
is nog niet begeerlijk.
De dagen glijden voorbij
Een dag werken, een avond met een boek op de bank
Ik geniet er nog even van.
Helene Hubers
Zaterdag
Zonlicht door de bomen. Wind
ruist door de bladeren. Vogels, vrolijk, kwetteren,
ritselen in het struikgewas.
K's driftige stappen knerpen op het pad.
Sst! Een jong hert, nieuwsgierig, stevig,
verdwijnt wonderlijk stil weer tussen de bomen.
Een zacht ritselend ruisen.
Kristien Harmsen
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Aan mijn dagboek
Ik koester de woorden
van dat meisje van tien
Ik zie haar dromen
krijgen nieuwe kansen
Hilda Oosterhuis
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Jij porseleinen ree,
mijn ouders lieveling
sinds hun verlovingsring,
vaders kado aan zijn Gré.
Jij breekbaar erfstuk,
uit liefde toen gegeven,
blijft altijd in mijn leven
als tolk van hun geluk.
Barry Bogerd-Thomson
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Lief beeld,
Wat ben je me dierbaar.
Het beeld van ons drieën als gebroken gezin.
De neuzen wat gehavend.
En toch, de uitdrukking is krachtig.
In moederpinguïn is een grote ruimte.
Zo omhult ze haar kinderen als het nodig is.
Haar houding is stevig en waakzaam.
Zo was ik er voor mijn kinderen.
Mijn dochter maakte dit beeld van ons
toen ze nog heel jong was. Op les.
Haarfijn voelt ze situaties aan.
Jij, metafoor van eerder, nu en later!
Hetty Esseveld
Soest 5 juni 2020
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Hemelvaartsdag
Havermoutpap.
Ik omhels de routine.
Het hemelse verweeft zich met het gewone.
De dag is begonnen.
Hilda Oosterhuis
mei 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Voorjaarsdag in stilte
wereld in bloei
verzoend met mijn bestaan
vogelconcerten , zachte
herinneringen
een wereld in angst
kaalslag , vernietiging
de paradox valt even niet
op zijn plaats
Trudy
De wereld op zijn kop
Langs de kapper
die nooit open is op maandag
maar nu wel
langs de kapper met wie je geen afspraken maakt
-gewoon binnenlopen-
maar nu wel,
als je haar maar goed zit
Trudy
Meer lezen? Klik op Trudy.
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Kijk om!
Dit zou haar dag worden
jaren ergernis over de volumeknop
haar gunsten verleend aan buren
aan mensen zoals jij en ik
beantwoord met bloemen
haar dag
Emmy Pinkhoff
Meer lezen? Klik op Emmy
mei 2020
Roze verlangen
Mijn verlangen is groot
ongekend groter dan anders
ik zoek je met mijn ogen
steeds als ik naar buiten ga.
Laat je zien
houd de vorst vooral buiten
want het mag niet meer misgaan
niet nu
nu de wereld ons verwart.
Ik verlang naar je bloemen
zoals de bijen dat doen
naar je zachtroze kleuren
je belofte voor later.
Kom laat je zien
gooi nu alle knoppen open.
Dan weet ik dat het goed komt
ook dit jaar
juist dit jaar.
marijke heijsman, april 2020
mei 2020
Adem meditatie
ik adem in en uit
mijn gedachten dwalen af
naar een biologisch gehaktbal
ik kom terug
maar dan verschijnt er een gebraden paling
met uien plomp verloren midden in mijn hoofd
“ik denk aan eten” zeg ik overbodig
weliswaar broodnodig maar toch -wat zit ik hier te bekokstoven
en bovendien is het allemaal echt nodig?
Ik kom terug naar mijn ademhaling
voor een tijd is het rustig tot de volgende afdwaling
een tompouce in de koelkast
roept mijn aandacht
maar ik lig lekker
sterk genoeg om dat gemekker
te negeren, ik adem in en uit
een centje van een fluit
ik denk, mijn longen zijn bijna drie en vijftig jaren oud
en ze doen het nog goed, wonderbaarlijk zo beschouwd
maar bij de volgende inademing
heb ik een moeilijke herinnering
ik word even razend
“je neemt jezelf te grazen”
beman ik me, ik adem in en uit
een raar geluid van buiten
leidt mij af; ik luister, maar ik wordt niet wijzer
ik fluister “je ademhaling”; het breekijzer
van alle verwarring
ik adem in
ik adem uit
er komt wat ruimte
ik adem in
en uit
Dianne
Andere gedichten van Dianne lezen, ook in het Engels? Klik op Dianne.
april 2020
Armen die me uitnodigen om me te omvatten
Even opgenomen worden in een warme gloed.
Een warm lijf, dat ik met mijn lijf begroeten mag,
Een ongewassen hand in mijn rug,
Die daar zo mag zijn.
Een open blik in ogen die me de ander laat zien
En waarin ik mezelf zie
Dingen die me laten leven
Was het gisteren dat dat er nog was?
Het is er niet meer want we moeten blijven leven
Een leven waarin in elk virus wordt uitgebannen,
Elke molecule, cel, bloedplaatje wordt minuscuul bestudeerd.
Onze onderdelen worden opnieuw in elkaar geknutseld.
Met heel veel zorg en kennis
Maar waar blijf ik zonder warmte?
Cato 11-04-2020.
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
april 2020
Onderstaande anekdote is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
KEUKEN IN METERIK
Aan de keukentafel speelt zich het belangrijkste van het boerenleven af, als er niet gewerkt wordt. Zo komt er op een keer een jongeman bij die er helemaal niet past. Het is een student uit de stad die net als veel andere studenten moet onderduiken. Anders moeten ze in Duitsland gaan werken. Hij kan niet goed wennen, want bijvoorbeeld wc-papier is er niet.
Hij blijft niet lang. In de herfst zijn er grote troepenbewegingen in de omgeving. Overal zie je Duitse militairen. Wij krijgen inkwartiering van een officier. Hij zit ook aan de keukentafel en wil met mij schaken. Mijn vader schaakt goed en heeft het mij geleerd. Eigenlijk vind ik dat het niet kan, een spelletje spelen met de vijand, maar ik ben ook een beetje trots. Hij speelt heel goed, zo kan hij mij mat zetten op het veld dat ik tevoren heb aangegeven.
Enkele weken later worden we bevrijd en is de oorlog voorbij. Nu krijgen we inkwartiering van de Engelsen. Omdat ik jarig ben, geeft een van de soldaten me een gulden, van papier. Hij pakt een pen en schrijft de gulden vol met Engelse tekst. Ik kan niet lezen wat er staat, want op school hebben we nog geen Engels. Het is jammer dat ik die gulden niet meer heb, bij de geldzuivering moest hij worden ingeleverd. Dat wilde ik niet, maar het moest van de boer.
jo neus
10 april 2020
april 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We schreven kleurenanekdotes.
Geel
Narcissen op de houten tafel
Mijn opa was dood, ik was 17
Iets om mijn moeder mee te troosten
Bloemen in februari
Margot
Knaloranje
Sinds 13 maart is de wereld binnenstebuiten en achterstevoren. Ik weet niet wat te doen en mijn hoofd is bomvol. Ben ik bang? Waarvoor? Maak ik me zorgen om mijn geliefden om me heen?
Ik weet het niet.
Wat gaat er gebeuren. Niemand kan het me vertellen. Op de TV probeert iedereen structuur te bieden, rust uit te stralen en premier en koning zijn opeens vaders des vaderlands.
Ik weet alleen dat elk lichaamsdeel van mij jeukt, kriebelt, bonkt, en klopt. Ik moet iets doen.
Dan komt het denken vanzelf.
En ineens zie ik mijn vier terrasstoeltjes. Verschoten lichtblauw, vlekken die niet meer uit het kunststof te boenen zijn. En het project is geboren. Ze moeten geverfd. Nog nooit zoiets gedaan, ik ben niet zo handig. Maar nu moet het.
Op de fiets naar de Nachtegaalstraat. Foto van de stoeltjes mee en een vakkundige dame legt me uit wat kan.
Welke kleur moeten ze worden? Mijn vriendin is mee en oppert iets van lichtblauw, groen of zacht geel. Maar ik weet het opeens zeker. Knaloranje. Andere opties zijn er niet. Ik moet een punt maken. Een overduidelijk teken. Het moet knallen en de hele wereld moet zien dat ik er niet onder te krijgen ben. KNAL ORANJE!!!
Ik schuur, verf, schuur en verf dat de stukken ervan af vliegen. Ik blijk een topschilder te zijn.
Vier stoelen staan op mijn terras en ze symboliseren dat alles wel anders, maar ooit weer goed komt.
Hetty
Blauwwitte belofte
Wit is nevel, een rij druppels in de lucht. Niet de druppels waar we bang voor zijn geworden, maar wolkenformaties die zich vormen en uiteindelijk verdwijnen. Wit is het water dat verdampt. Alsof stof tot stof wederkeert.
Nevel lijkt mysterieus, maar blindeert het oog. Nevel is mist die optrekt. Nevel vormt zich soms tussen mensen, dan vertroebelt dat de blik of samenhang tussen mensen. Dan vertroebelt een relatie zich.
Ik herinner me donkerblauw, een rok, het sjaaltje en de tas die daarbij hoorde bevatte King pepermunt of een blikje Wilhelmina pepermunt. Donkerblauw was ook de rouw van het gesproken woord, alsof de woorden blauwe plekken achterlieten.
In Utrecht werd dat hemelsblauw, een lente, een zon die straalde die de kwetsuren heelt. Het donkerblauw had wat licht gekregen, mijn ogen lichten weer op in het donker. Nu koop ik mijn kleding nog steeds in blauw, niet vanwege de blauwe rouwwoorden, maar vanwege de ogen die dan stralen. En natuurlijk vanwege het Koningsblauw.
Wit is zonlicht, ruimte om de oude wereld op te ruimen. Los te laten wat niet meer werkt.
Gelukkig trekt nevel op in de lente, brengt nieuwe ontmoetingen in een nieuw seizoen.
Misschien niet meer in de samenleving, maar via een balkondeur op een kier.
Zonlicht brengt de parel in je naar boven, een knipoog of boodschap, een toegestoken hand.
Wit is de kleur van een belofte op een nieuwe wereld, los van het coronaverdriet. Een kroon op een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Emmy Pinkhoff
Vol bewondering keek ik naar de paarsgrijze reiger aan de sloot.
Roerloos wist hij minutenlang te blijven staan, met opgetrokken schouders en een gekromde rug.
Mijn bewondering bekoelde toen er een oliekleurige moedereend met zes doddige geelbruine eendenkuikens langs kwam zwemmen – in een dicht rijtje, moeder voorop, onwillekeurig dacht ik nog: dat is geen anderhalve meter – en de reiger met één uithaal het laatste geelbruine kuikentje uit de sloot hapte.
Verbijsterd droop ik af.
Henrieke
maart 2020
Afstervende schoonheid
Boom van dood en leven
boordevol nieuwe mogelijkheden
Afstervende schoonheid
vormt een stilleven
klaar om uit te barsten
Afstervende schoonheid
Boom van dood en leven
Ine van Emmerik, februari 2020
maart 2020
Haiku in coronatijden.
in quarantaine
wachten tot ik een ons weeg
dat gaat lang duren
het einde van maart
de lente is begonnen
toch maar een jas aan
corona of niet
de natuur gaat toch z’n gang
de tulpen bloeien
eindelijk mag ik
met een grote boog om ie-
dereen heenlopen
©emilie fijan
Meer lezen? Klik op Emilie.
maart 2020
Onderstaande smaak- en geurhaiku zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Bakken in de pan
Dikke schijven balkenbrij
Speciaal met stroop
Aardbei
Altijd met een grote schaal
Aardbeien halen bij de buurman
Rood van kleur, zoet van smaak
Donzig, en zo sappig in mijn mond
Beschuit, basterdsuiker of yoghurt
Eindeloze lange warme dagen
In de zomer van mijn jeugd
Miriam Ram
maart 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We schreven ultrakorte geluidsgedichten.
Zomer
krijsende meeuwen
Emmy Pinkhoff |
Was ik een klokkentoren
Henrieke
|
|
|
De blues
Vrolijke, ijle vogelpiepjes
overstemmen de winterblues in mij
die ik nog niet kende.
Buiten wint het gelukkig
van binnen.
Hoe prachtig zijn de kasseien
die een passerende fiets
tot vrolijk muziekstuk promoveren.
Heel zacht
waait de wind
mijn haren in de war.
Zonder geluid
Marijke Heijsman
februari 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We vertaalden of hertaalden gedichten van Elisabeth Eybers. Haar Zuid-Afrikaanse gedichten Mislukte afspraak en Eerste sneeu lees je onder sneeuw.
Vrij naar Elisabeth Eybers
Mislukte afspraak
Achter mijn raam zweeft een meeuw: heen en weer
Mijn lief kan niet komen: doet mij zo zeer
De straten spekglad. Geplaveid met ijs
De meeuw die maar vliegt, plant vrij zijn reis
Ik mok. Hij vliegt. Wint deze keer
Het ijskoude luchtruim gunt hem vrij verkeer
Eerste sneeuw
Vijandelijk, bittere oostenwind
Zodra ik mij veilig achter glas bevind
vergeef ik jou. Want kijk: zo zacht draag
jij elke unieke, ragfijne, donsvlok naar
de knoertharde grond, waar hij meteen smelt
en transformeert naar wit geweld.
Hetty de Vries-Gelderblom
Lees de Zuid-Afrikaanse gedichten van Elisabeth Eybers onder sneeuw.
februari 2020
Onderstaande smaak- en geurhaiku zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Groede
Zilt schuim knabbelt zand,
trekt zich schuchter weer terug.
Bang is zee nooit lang.
Oudjaar
Licht zuur pruttelt het
in de ketel voor de haard
en maant om stilte.
Marlies
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de serie Samen Gedichten Lezen: Kemp, Tentije, Vanhauwaert (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Aanleiding waren de korte, vaak speelse, kleurige en klankrijke gedichten van Pierre Kemp.
Maandagmorgen
En dan ook nog de herfst,
Catrien
|
In sommige nachten hoor ik geluiden
Klazien
|
Krachtpatsen
Als de dag sombert en ik nog naar buiten moet
©emilie fijan
|
Naar Pierre Kemp
Ik , de nacht en het donker
Trudy
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde onderstaande afbeeldingen en gedichten van Wim Hofman en Chr. van Geel.
Gevorkte zwaluwstaarten zweven
Ceciel Harleman
|
Najaar
beneden rest enkel verval
Hetty |
|
Herfstgezicht
Het groen is vergaan
Siri
|
Overvloed
Ik zie geel
Marleen |
Bij het zien van je gezicht
Cato Libochant, 27-10-2019
|
ZOMER
Marijke
|
Er zijn ganzen in de lucht,
Margot
|
Zonspeling
Emmy Pinkhoff
|
Vlucht
Er klinkt een lokroep achter de einder
Rachèl
|
Bij het hekje, bruin verweerd
Henrieke |
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
