Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
juli 2022
Ik keek eventjes om
Ineens was ik niet meer de peuter
die in het donker naar papa’s bed sloop om daar veilig verder te slapen
ineens was ik niet meer het schoolkind
dat wegliep van huis, door drie vreemde straten, tot aan het water
Ik keek eventjes om en ineens was ik niet meer de tiener
die solo wou zingen maar in het koor niet vooraan durfde staan
niet meer de twintiger met keuzeproblemen
niet meer de veertiger die levenskracht voelde, die koerste op eigen ervaring
Ik keek eventjes om en ineens was ik niet meer de moeder
met de kleuter aan de hand en de baby in de wagen, ik was de oma.
Ik keek eventjes om en als ze me vragen
– wie zou het vragen? – hoe is je leven gelopen?
Dan zal ik zeggen: het is gelopen, ik zou graag nog eens nakijken hoe.
Margriet Notenboom
(naar: Excuse Pierre Kemp)
Meer lezen? Klik op Margriet.
juli 2022
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de thuisworkshop Brievenpost: samen of alleen (april - juni 2022).
Eerste slag gemist
luidt de kerkklok door – ik sla
een slag naar de tijd
Eerste slag gemist
luidt kerkklok onverstoorbaar
wat nog overblijft
Anneke van Schaik
Meer lezen? Klik op Anneke.
juli 2022
voetstappen versloft tot stilstand
de eeuwige sigaret uitgedoofd
de as tussen de woorden getypt
starend uit het raam
rest ons nog een glas
bij een afgebroken scrabble woord
Bij het overlijden van Remco Campert 04-07-22
emilie fijan
© 5.07.22
Meer lezen? Klik op Emilie.
juli 2022
Zeeuwse verbondenheid
In Zeeland opgegroeid,
ruimte, zee, schilderachtige wolken luchten.
Nu zuchten?
Drukte, toerisme vervuiling, pfas en meer.
Ommekeer?
Zeeland warmt langzamerhand op, verdroogt, verzilt.
Vervilt?
Biodiversiteit onder druk.
Puur natuur Zee en Land, hand in hand.
Zijn we al over de rand, in drijfzand
Gaat 't stuk?
Worstelen en weer te boven komen
nieuwe terpen alsook wierdendorpen door
kleinschaligheid.
Nieuwe tijd?
Oplossing met moderniteit,
Zee en Land verbondenheid.
Strijd?
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
juni 2022
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de thuisworkshop Brievenpost: samen of alleen (april - juni 2022).
Waddinxveen, 12 mei 2022
Bon dia Eronilia,
Een tweede brief voor jou. Deze gaat over Alfons Mucha. Hij is een kunstenaar uit de tijd van Art Nouveau, Jugendstil. Hij werd geboren in 1860 in Zuid-Moravië. Zijn werk ken ik al jaren.
In 2008 heb ik een gedicht gemaakt bij zijn waaier:
DE WIND GAAT MET DE JEUGD VOORBIJ.
zo streelzacht als de wind speelt zo heftig rukt de wind
in de groene jaren in dorre tijd
rozengeur langs blote schouders voert verwaait de bloemen door
handenvol bewaart rotting en verval
voor later achteraf de oogst log in de storm
Wat mij zeer treft in zijn werk is de sierlijkheid. De zwierigheid van de kleding van de vele vele vrouwen die hij schilderde. Hun soepele kleurige kleren versierd met bijzondere motieven. Hun krullend haar versierd met bloemen. Alles in zijn werk draait om bekoring. Ook heeft Mucha schitterende sieraden ontworpen. In 1888 verhuisde hij naar Parijs om zijn studie aan de Académie Julien af te ronden. Rond 1894 maakt hij een affiche voor de actrice Sarah Bernhardt.
Het zorgde voor een sensatie. Lang en smal was de afbeelding. Dat formaat was nog niet eerder vertoond. Dat werd het kenmerk van Mucha’s werk.
Van zijn bijzondere tinten en zijn gracieuze afbeeldingen word ik blij. Al het hoekige, kleurloze, botte, laat ik links liggen. Altijd al.
Van de waaier die ik koos het volgende:
het belangrijkste zijn de gelaatsuitdrukkingen van de 2 vrouwen, de jongste kijkt bedachtzaam en de oudere gelaten.
Het kleed van de jonge vrouw is rozerood en die van de oudere vloeit flets weg.
De wind rukt duidelijk aan de bloemen. Door de ronde vorm van het werk, krijg je de indruk van het roteren van de wind.
Dat ik kies voor Mucha is volgens mij vanwege connectie met de jaren 1800. Jij, mijn onbekende overgrootmoeder, was een mens van die tijd. We weten veel van de leefwijze van de mensen uit Europa tijdens het ‘fin de siècle’. Zij die naar het Carïbisch gebied verhuisden schreven natuurlijk vanuit hun beleving. Dat is wat we te weten kwamen. Sinds kort horen we de verhalen ook van de andere kant. De mensen van de eilanden hebben gestudeerd. Zijn nu o.a. historicus, antropoloog. De inkijk wordt anders. Hoe het in de Caraïben was wordt duidelijker. Er komt ook informatie via de media. Nieuwslezers van de NOS gaan hun wortels zoeken in Suriname e.o. In verschillende documentaires op TV is de reis te volgen. Landelijke kranten roepen lezers uit de Caraïben op, om mee te werken aan het zoeken naar hun voorouders. Ondertussen worden kunstenaars uit de voormalige Nederlandse gewesten ook hier bekend. We zien hun werk in Amsterdamse musea. Er valt veel te genieten.
Een brasa en lieve groet stuur ik voor je mee met de wind die met de jeugd is vertrokken.
Frida
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
juni 2022
Als de glans verdwijnt
Ga over de brug
naar de wereld van de ander
ga over je kwetsbaarheid heen
Maak die dans
leef in het moment
luister empathisch
Verrast elkaar
vervul onvervulde behoefte
voel de verbinding
Houd elkaars handen vast
kijk elkaar in de ogen
De taal van je hart
kan luisteren zonder woorden
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
juni 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de workshop-serie Veerkracht, taalproeverij: lezen, schrijven, verbeelden (Utrecht, juni 2022). In samenwerking met Ine van Emmerik en gebaseerd op fragmenten uit de bundel Levenslust van Joke van Leeuwen (2019).
Het begin is: Wat zijn naam niet kent, wat geurend
Door de kieren kruipt, wat uit het
Kikkervisjesmensenbegin, hersentjes krijgt
Ellebooggewrichtjes, wat vet opslaat
Wat door de buikwand Bach kan horen,
Een stoel zoekt, zegt ik blijf maar even
Nee nee blijf nog blijf, heb nog geduld
Als wit papier, wat door een schacht naar licht
Geboord krijst van het op de wereld zijn!
Wat moet beginnen af te stevenen op sterven.
Liesbeth
Veerkracht en Taalproeverij
Het begin is
Trudy |
oefening in improvisatie
een thuis zijn voor wie
wie niet waagt wie niet wint
wie wagen wie winnen
Nelleke
[De schuingedrukte stukjes zijn van Joke van Leeuwen, uit de bundel Levenslust.] |
Vandaag
Zij is gesloten
Wil |
Bach Cellosuite nr. 6
’t danst vooruit en ’t danst in de rondte
Ine
|
juni 2022
Repareren en herstellen.
Men brengt mij in een zodanige slaap,
dat mijn ziel tijdelijk mijn lichaam verlaat.
Mijn lichaam ligt weerloos, maar bewaakt en
gerepareerd door techniek en vaardige handen.
Geen ziel of bewustzijn wordt daar geraakt.
Als de roes mijn lichaam verlaat,
kan ik mij nog nauwelijks bewegen.
De ziel keert aarzelend terug,
wil zich weer met mijn lichaam verbinden.
Maar kan zijn plek nog niet vinden.
Ik ben gerepareerd, maar nog niet hersteld.
Ondanks ongemak van zielenleed,
Herstelt mijn lichaam zich als een atleet.
Na veel aandacht zonder geweld,
hebben die twee zich weer versmelt.
Cato libochant 28-05-2022.
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
mei 2022
Allemaal theater?
Heleen van Tilburg
Het knusse theater stroomt langzaam vol. Stommelend gaan de bezoekers zitten. Er klinkt geroezemoes, het doek is nog dicht.
De lichten in de zaal gaan uit. Een paar tellen helemaal niets. Dan gaat een spot aan, het doek omhoog en daar staat ie dan: Japie Knol, de cabaretier die 10 jaar geleden een cabaretwedstrijd won. Zal hij het publiek de hele avond kunnen vermaken?
Druk gebarend valt hij met de deur in huis.
Hoe kan ik hier in hemelsnaam één verhaal van maken? Ja, dames en heren, zelfs de meest ervaren schrijvers komen hier soms niet uit. Ze slaken zuchten die uit hun kleine teen lijken te komen, of nee, nog van verder weg, uit Australië. Die schrijvers gaan dan denken hoe verschillend de drie verhalen zijn die ze moeten samensmeden tot een. En u weet, als schrijvers gaan denken ….. Schrijven, dat kunnen ze. Maar denken, ho maar. Dan zijn ze als een spin die verstrikt raakt in zijn eigen web.
Wat zegt u, mevrouw? Hoor ik het goed? Kreeg deze schrijfster bij twee verhalen een grote glimlach op haar gezicht? Weet u zeker dat het een glimlach was? Of was het een grimlach? Meneer daar, wilt u ook wat zeggen? Dat er ook prullenbakken bestaan? Hebt u soms aandelen van een bedrijf in afvalbakken? Of bent u er directeur? U zwijgt. Is er iemand anders die nog iets wil zeggen? Nee? Niemand? Nou, dan doeken we deze show maar op.
Het doek valt. Nou ja, zou moeten vallen. Het mechaniek werkt niet. De cabaretier loopt zinloze rondjes over het podium, met de handen in zijn haar, struikelt, krabbelt verder, brabbelt en blijft dat maar doen. Het publiek denkt dat dit bij de show hoort, en lacht zich een bult. Wat zeg ik? Zes bulten, op zijn minst. Als Japie maar door blijft gaan, krijgt hij een staande ovatie. De eerste in zijn leven.
Meer lezen? Klik op Heleen.
mei 2022
Buiging voor Einstein
Ik vervorm de ruimte
met de snelheid van het licht,
mijn hoofd krijgt vaart
de impact die ik heb.
Maar het veld dat ik creëer
is van een niet te meten zwakte,
de appel valt naar de aarde
zonder acht te slaan op mij,
en vliegend door de ruimtetijd
getrokken door denkbeeldig draad,
kleef ik onvermijdelijk aan objecten
veel zwaarder dan ikzelf.
Kometen sla ik niet uit hun baan
en de zon blijft waar zij is,
maar ik kijk naar de formule
het is verdomme niet niks!
Ante Hogeweg
Meer lezen? Klik op Ante.
mei 2022
Verhalen uit 40 jaar lespraktijk in Amsterdam West
Sinds dit schooljaar 2021-2022 geef ik geen les meer, dat was wel even wennen, zo schrijft Annemarie. December 2021 was mijn 40 jaar les-jubileum. Die 40 jaar heb ik voornamelijk op dezelfde school doorgebracht. In Amsterdam West.
Hieronder een nieuw school-verhaal van Annemarie 't Hoen.
IK KAN NIET LEZEN OF SCHRIJVEN
Af en toe hoor je er iets over. Er lopen nog steeds mensen in Nederland rond die niet of nauwelijks kunnen lezen of schrijven (in geen enkele taal). Stel je voor ….
Ooit, in de 70'er jaren ben ik met een vriendje naar Griekenland gereisd. Met een loodzware rugzak met de trein, de boot, de bus … En toen stonden we ’s ochtends heel vroeg in de blakerende zon op een plein waar bussen af en aanreden. Met alle bordjes in Griekse letters.
Ik had verwacht dat er minstens twee namen op zouden staan in Griekse en in “gewone” letters. Zoals alle bordjes in Friesland tweetalig zijn.
Maar nee. En dan sta je daar en je weet het niet.
Mijn leerlingen konden allemaal slecht van een plattegrond lezen. Maar ze wisten allemaal waar de belangrijkste plekken van Amsterdam waren. Dat is met lijn 5 juf. Die kant op. En dan 4 …, nee 5 haltes. Zo kom je er ook natuurlijk.
Verder lezen? Klik op Annemarie.
april 2022
Onderstaand gedicht is geschreven in het kader van Ik Poëzie Je Graag voor Flirt Flamant, zie flirtflamant.be. De eerste zin is van Lize Spit, de laatste van Thomas Gunzig
Voor een paar
Een octopus heeft 3 harten
zij een schelphuid
gelieve haar strelend te lezen
met triltong
lispellip
vingerling
ontkurk een GRECO
vlecht een bed van alg en wier
half gapend tussen platen van slik
voor de achtarmige met zijn
monden van zeevlees
en als ze een voor een stil vallen
valt de nacht op de zeebodem
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
maart 2022
Mona Lisa
Ik kocht een vis.
Een bruinoranje, bolkoppig beestje dat
hol happend
naar me glimlachte.
‘Erwtjes lusten ze,’ zei de verkoper,
‘spinazie ook en broccoli, maar wel eerst even koken.
En wortels nooit in z’n geheel!’
Dartel deinde het met water gevulde zakje in mijn fietsmand,
een zonnestraal streek langs de oranje vissenwang.
‘Mona Lisa wat ben je mooi,’ zei ik en thuis
stond de met water gevulde kom al klaar.
Terwijl de broccoli borrelde, ik de wortels knakte en mijn Mona
vanachter het glas vrolijk knipoogde,
kwam door het open keukenraam de buurman binnengestapt.
‘Hè bah, wat rot, zo’n vis alleen,’ zei hij.
‘Ik ga je redden, hoor, beessie, we stoppen jou lekker bij mijn
kanjers van koi’s: Jaap, Joop en Jillis.’
‘Nou,’ antwoordde ik weifelend, ‘zij heet Mona, geen Jona.’
‘Ach, maakt ’t uit,’ riep de buurman en
met mijn kom
tegen zijn buik gedrukt
liep hij zijn tuin in, naar de vijver.
‘Hup, daar ga je,’ riep hij terwijl ik Mona Lisa zag verdwijnen
in het drekkleurige water.
‘Gezellig naar de drie J’s – en nu koffie!’
Vanachter buurmans raam keken we toe hoe tussen het riet
drie reigers neerstreken.
Vast Klaas, Koos en Knillis, dacht ik
toen de vogels met één snelle kopbeweging elk
een kolossale koi uit de vijver hapten.
‘Hup, daar gaan ze,’ zei ik terwijl K3 opvloog.
Ik schepte mijn Mona uit de vijver en liep terug naar huis.
Ik kocht een vis
en hield mijn keukenraam
potdicht.
Henrieke Herber
maart 2022
Bloemenmummies
verzamel zoals kinderen
stenen veren en schelpen
stop niet in je zak
kies seringen gouden blauwe witte roze regen violen (alle soorten) wilgenkatje
hondsdraf koekoeksbloem vogelkers fluitenkruid honingklaver madeliefjes brave
hendrik herderstasje vergeet-me-nietjes judaspenning gebroken hartjes hazepootje
schapenzuring muizeoor wormkruid addertong kikkerbeet wondklaver waterpest
dolle kervel guichelheil mansbloed heksenkruid raket
hak hoofden af
(let niet op protest)
maak een strop
(trek voldoende strak aan)
hang ondersteboven
laat besterven
(geef tijd, voorkom licht)
bewaar mummies
in een (in verband met Allerzielen bij
voorkeur afgesloten) fles.
Linda de Bruijn
februari 2022
Gedicht-met-beeld van Nanda Behari - @the.sudden.poet
februari 2022
Onderstaand gedicht-met-beeld is gemaakt door Nelleke, deelnemer aan de online schrijfworkshop Lekker Schrijven: Vandaag de dag eind & begin.
Meer lezen? Klik op Nelleke
februari 2022
31 januari 2022
Wat is dat geluid:
het jammert en joelt,
het suist en fluit,
het giert en tiert,
messcherp en snel.
Is daar de hel?
Moet je nu horen:
geknoers en geknars
plaagt m’n oren,
geloei en gelach,
fluist’rend gespuis.
Is ‘t een spookhuis?
Ik word bijna bang:
het rammelt en raast,
waanzinnig gezang,
geflapper, geklapper…
De wind zo fel
verwaait spook en hel!
Het is de haven:
vol golven en storm,
geketende schepen,
masten en touwen,
vlaggen en vlonders.
‘k Beleef iets bijzonders!
Barry Bogerd
februari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022)
Een gedicht begint
't is januari, een vrijdag
met mist
en alles grijs
en grauw
onder een dicht wolkendek
met mijn voeten
warm gelopen
snijd ik wolken aan flarden
er zit niets anders op
Els de Spirt
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022)
een gedicht begint
’t is december een woensdag
en zacht
en stil op straat
spelende kinderen
in een tuin
stemmetjes fladderen
over het gazon
nooit staan zij stil
bijna nooit
Kristin Hulshof
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022). De afbeelding erbij is Hattem bij zwaar weer (1944) van Jan Voerman.
Winter-impressie
De grijze dagen van december
Ik zie de dreigende lucht.
De straat wordt klein
verdwijnt in het water.
De lucht wordt bijna zwart.
Dit overweldigt mij.
Weg is het winters evenwicht.
Liesbeth Geerlings
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022).
Vrede
Flonkerend kerstfeest flitst voorbij,
Vuur in de natuur.
Een flitsend vlammetje broeit in mij.
Een flakkerend kaarsje brandt.
De Heiland is geboren!
Ere zij God! Wij zijn vrij!
Marianne, 25 december 2021
december 2021
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Raveel schilderde Hij is thuis in 1969.
Ik weet nog dat ik jullie heb gekocht.
Wat ik nog wel even wil verklappen
Ik blijf thuis, en jullie gaan de kliko in.
Met ‘Partir c’est mourir un peu’ als devies,
Robert Jan
|
|
|
|
Hij is thuis
Hij is thuis, eindelijk. Ik hoor hem al als hij het tuinpad oploopt. Zijn leren zolen tikken zachtjes over de granieten tegels. In de deuropening wacht ik, tot de sleutel draait in het slot. Ik zie hem, hij ziet mij. Zijn blik laat me niet los. Hij lacht de lach die ik zo heb gemist. ‘Laat je schoenen daar.’ Zeg ik, en hij trapt op de hak van het bruine leer. Hij rent op me af, tilt me op en verstrengelt me in zijn innige kus.
Danique
|
Te lang gewacht
Je hebt te lang gewacht.
Gisteravond ging het zo verschrikkelijk mis.
Rennen.
Hetty |
|
|
Hij is thuis
Die schoenen bij een vreemde
mat, bewijzen van verraad
Hij is niet thuis, al lijkt dat zo
hij is vanavond laat
weer thuis, ook daar die schoenen
uit, vertrouwd, maar niet voor lang
hij gaat
Dymph
december 2021
Ik hoef niets meer zeker te weten, ik leef met vragen.
Onderstaande haiku’s zijn geïnspireerd door deze tekst. Ze kunnen afzonderlijk van elkaar gelezen worden
*
Wil je een antwoord?
Voor alles? Voor iedereen?
Nou, vergeet het maar!
*
Leven met een vraag
geen zeker weten meer….ja,
dat houdt je levend.
*
Diep in je hart ligt
antwoord op al je vragen.
Luister stil en wacht.
*
De bloem bloeit zomaar
aan blad groeit en groent vanzelf
het kan niet anders.
*
Geen zeker weten
meer maar leven met een vraag,
“Doen door niet te doen.”
Ineke Bierens
Meer lezen? Klik op Ineke.
december 2021
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Raveel schilderde Vrouw met revolver in 1950.
|
Haar vingers reiken, maar begrijpen het niet. De
Woorden weerklinken.
De zon schijnt op haar gezicht. De ark van het
Rianne
|
|
|
Antifoon
Wie heeft hier potdomme een geladen pistool neergelegd?
Je wist dat ik ging komen……
Ik heb nog zoveel te doen!
Je was gewaarschuwd, toch?
Ik heb de koffie nog niet eens op!
Kom, het is nu tijd.
Laat me eerst nog even bidden!
Daar is het nu helaas te laat voor.
Het geeft ook zo n smeerboel.
Kom nu, je tijd zit er op.
Harmen
Met dank aan:
P.N.van Eyck, De tuinman en de dood.
Tomas Transtromer, Zwarte ansichten
december 2021
Uit haar tweede dichtbundel Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel, mei 2020.
Hondsbrutaal
Ik heb me vanmiddag onbeschoft gedragen
in een boekenwinkel notabene
naar een grote hond met een dame.
Zij hield hem keurig aan de lijn,
naar mijn smaak een veel te lange.
Ik deed veel moeite hem te ontlopen.
Dat viel haar op, hem kon het niet schelen.
Hij nam het niet persoonlijk op.
Zij nam het voor hem op toen ze zei:
Hij doet niks.
Was dat maar waar, gromde ik nog even.
Mart Damen
Meer lezen? Klik op Mart.
november 2021
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Brieflezende vrouw in het blauw, schilderde Johannes Vermeer rond 1663.
 |
Brieflezende vrouw in het blauw - Vermeer.
Ik heb getwijfeld: Zal ik het wagen?
Ik weet zeker dat jij goed bij mij past,
Zeg je “Nee”, dan stelt mij dat teleur en
Dan sta ik trots met jouw brief in het licht.
Robert Jan |
|
|
Je letters lijken meer te krullen, alsof de reis je heeft veranderd, doen groeien misschien, als een rups die zich tot vlinder ontpopt en vervolgens in zwierige bewegingen over het blad fladdert.
Voorzichtig vouw ik het briefje terug. Wat er instaat is niet belangrijk, alleen dat jij het hebt geschreven. Ik laat mijn vingers langs de scherpe rand in het blad strijken, net als jij hebt gedaan voor je hem zegelde. Even leg ik het papier tegen mijn neus, maar ik ruik je niet. Je bent te ver, te afgelegen, te onzichtbaar.
In mijn buik krult het bundeltje woest heen hen weer. Ik leg mijn hand ertegen om het gerust te stellen. ‘Rustig maar. Voor je eerste verjaardag is papa weer thuis’, fluister ik zacht.
Maar in mijn hoofd speelt enkel de angst, de eenzaamheid. Ik leg het briefje op tafel en vouw mijn handen stijf in elkaar. Een traan probeert zich in mijn ooghoek naar buiten te drukken. Ik hoop met heel mijn hart dat het bundeltje niets merkt. En dan bid ik. Ik bid voor jou, maar eigenlijk voor mij. Ik bid dat je thuiskomst en me vasthoudt, en dat wanneer je schip eindelijk de haven binnenvaart en onze blikken elkaar vinden, jij ontpopt als vlinder, mij nog net zo lief hebt als toen.
Danique
Lieve Hendrickje Hamburg 1 december 1650
Eindelijk een brief!
Je zult wel denken, uit het oog uit het hart!.
Je wacht al zolang op een bericht van mij.
Ik ben nu in Hamburg en we moeten nog een lading grenen halen in Dantzig.
Daarna hoop ik, als het weer in het Kattegat mee zit en de wind in de goede hoek, en geen ijsgang in de Zuyderzee, rond 20 December in Aemstelredam in de houthaven aan te komen.
Ik hoop op tijd te zijn voor de verlossing van ons eerste kindje, want tussen Kerst en Oudjaar zal ie er wel wezen.
Lief, veel sterkte deze laatste zware dagen en ik zal in D. in de Mikolajkerk een kaarsje voor je branden.
P.S. Vergeet niet de baker en de chirurgijn te verwittigen.
Je liefste, Johannes
Harmen
|
Brieflezende vrouw in het blauw
Er lag een brief net in de bus,
dat ik een mooie dame ben,
Een brief, een schilderprent erbij,
Ik ben wel echt verliefd op hem.
Marianne |
|
|
Horizon
Je blik voel ik op me gericht; je ogen gevuld met melk en honing. Morgen ga je het haar vertellen: wie bevaart de aarde en voert door haar wateren? De zon omvat de schoot van het schip. Haar armen stralen over de golven. Het zeil vol avonturen en wind: ze lijkt te dansen
Met welke mensen werk je samen om de wereld mooier te maken? Wie leert eigenlijk van wie? De katrollen komen in balans. Bakboord wordt zo stuurboord. Onze blik rust op de horizon.
Rianne
Ik sta stil. Al een tijdje. De belichting voor deze ene opname wil maar niet lukken.
Steeds komt de regisseur met nieuwe aanwijzingen. Het moet warmer, intiemer.
Is te kil, te donker, te flets.
Hij zoekt het licht dat geborgenheid aangeeft, de sfeer die Vermeer uitstraalt in zijn schilderij.
Onuitstaanbaar dat hij dat 350 jaar geleden kon met penseel en wij hier maar aanmodderen met alle techniek die de 21-eeuw te bieden heeft.
Ik strek onzichtbaar mijn rug en haal diep adem.
Take 25
Hetty
november 2021
Harmen Grootendorst voegt Proust toe aan Vermeers Gezicht op Delft, geschilderd rond 1660-1663: le petit pan de jaune, zoals Marcel Proust dat beschrijft in de gevangene over de schrijver Bergotte die op een tentoonstelling van Vermeer in Parijs bij het zien van dat kleine gele vlakje naast de Rotterdamse poort zo geemotioneerd raakt dat hij er het leven bij laat.
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
november 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Vrouw met rode arm schilderde Roger Raveel in 1949-1951.
Vrouw met rode arm
Zij kijkt me met bevreemde
ogen aan, hoewel ze zelf
tegen die muur is gegaan
en dat kleurt nu mijn wezen
Giftige verf is mijn huid
binnengedrongen en rukt op
naar hart en longen
tot het met ons is gedaan
De fles is leeg, mijn vuist gebald,
verstard in zijn beweging
geluidloos sterf ik af
Dymph
oktober 2021
Terug naar de Langendijk
In de verzorgingsflat zat hij altijd bij het raam
Hij las en hij keek, hij dacht en hij voelde
De Telegraaf van voor naar achteren
De voetbaltrainingen op het veld verderop
Zijn verleden, zijn heden, zijn toekomst die niet meer zou zijn
Vanaf de zevende verdieping volgde hij de wazige figuurtjes
Hij keek, hij dacht en hij voelde
Zo weinig zorgen, de kinderen op dat veld
Dat ze maar nooit een oorlog mochten zien
Zijn heden, door verleden gevormd, zou hun toekomst niet zijn
Elke dag nog ging hij terug, naar Indië, naar zijn schuilplaats op zolder
Dan dacht hij en hij voelde
De moesson, zijn gesneuvelde makkers, de klamme hitte
Met ingehouden adem voor de Duitsers verstopt
Zijn verdwenen verleden, een vroeger dat niet meer bestond
Als ze straks aan hem dachten was dat alles vergeten
Dat was wat hij voelde
De kaaswinkel op de Langendijk was wie hij was
Voor altijd wat Ome Jan hem naliet
Kaas van de Ridder
Een ander verleden, zijn sprookje dat echt had bestaan
Totdat het sprookje niet meer was
Totdat hij niet meer was
Totdat hij zou worden herinnerd
Danique van der Rijt
\
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
