Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
september 2018
De jaarkalender in acrostichons.
Oktober
Onder oude, hoge bomen
Kinderen in staat van extase
Tussen mottig afgevallen blad
Onder - au! - stekelige struiken
Bast en kastanje-kastanje-kastanje
Elk kind handenvol glanzend geluk
Rijkdom voor het oprapen
acrostichons 2018
Anneke van Schaik
Ook de voorafgaande maanden van de jaarkalender lezen?
Klik op Anneke.
Annekes dichtbundel Met Lach en Wimpel is te koop via Boekscout. Klik op Boekscout om meer te lezen.
oktober 2018
Vlammende bloeiboei
Troostgevend lichtbaken straalt
Volheid zonnebloem
Piet de Bruin
Een haiku of elf van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
oktober 2018
Duurzame liefde
Kennis overdragen samen delen
durf je kwetsbaarheid te tonen
niet te veel voor elkaar bepalen
Oprecht zijn
niet te veel bezitten
elkaar los te durven laten
Duurzame liefde elkaar vast pakken
en in de ogen kijken
in goede en kwade dagen
Samen vermoeid thuis komen
leren leven als het niet mee zit
door ziekte dood of tegenslagen
Elkaar kunnen verdragen niet irriteren
is de voedingsbodem van
een jaren lange liefde.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
september 2018
Eindelijk
Je zit in mijn lijf
Tot in mijn darmen
Nu je dood bent
Kan ik je weer omarmen
Geen schuld of wrok
Neem ik mee
Eindelijk weer wij met zijn twee.
Cato Libochant
Frankrijk, september 2018
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
augustus 2018
Harmen Grootendorst schreef bij de ets van Jozef en Potifera van Rembrandt.
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
augustus 2018
Je serai là
à tous les survivants :
je serai noir, je serai jaune, je serai rouge et blue
je serai blanc
je serai le drapeau qui unifiera
le drapeau qui accordera et rassurera
je serai un arc en ciel qui rassemble tous les bons vivants
Ik zal er zijn
Aan alle overlevers :
ik zal zwart zijn, ik zal geel zijn, ik zal rood en blauw zijn
ik zal wit zijn
ik zal de vlag zijn die mensen verenigd
de vlag die goed zal keuren en gerust zal stellen
ik zal een regenboog zijn die alle levensgenieters verzamelt
Stem gedroomd op 18 Aug 2018
Emmy Pinkhoff
Meer lezen van Emmy Pinkhoff? Klik op Emmy.
augustus 2018
Uitwaaien
hier op de dijk waai ik uit mijn omhulsel
word ik vanzelf tot stof dat overzee
een vruchtbaar beginsel zal zijn
zonder status
verdaagt de wind me tot niets
draagt me over aan de oorsprong
een schelp wil ik wel worden
gevormd uit wat mijn bekken was
dan ben ik de moeder van het dier
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
juni 2018
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan Spiritualiteit Opdiepen uit Poëzie (Lutherse kerk, voorjaar 2018). We spreken over en schrijven bij gedichten uit de bundel Op 't duin, 100 duingedichten en 100 duingezichten (2015).
Duinpan
Behalve als de takjes prikken
Trudy
|
IN EEN DUINPAN
in een duinpan
in een duinpan
Sini
|
juni 2018
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan Spiritualiteit Opdiepen uit Poëzie (Lutherse kerk, voorjaar 2018). Bij een afbeelding van Joost Doornik, uit de bundel Op 't duin, 100 duingedichten en 100 duingezichten (2015).
De tocht is lang
De weg is mooi
De kleur is groen.
maar later blauw.
Liesbeth
Hier
neig ik naar heelheid
hier voel ik me thuis
beloop ik mijn weg
geaard, buitenaards
welhaast,van begin tot einde
en verder; verstrooi mij
hier
trudy
april 2018
In het huis van Jennie
In Hardenberg kwam ik bij een vriendin van mijn moeder een gedicht tegen dat heel erg paste bij onze cursus 'Waar we wonen'. Het hing daar aan de muur. De vriendin Jennie wist niet wie het gedicht geschreven had. Ik heb het op internet nagezocht en volgens mij is het een algemene spreuk zonder een duidelijke dicht(st)er.
Het is geen zelfgeschreven gedicht, maar ik vond dat het heel goed bij de cursus paste.
Ankie Schuthof
april 2018
persoonlijkheids stoornis
ik heb een persoonlijkheids stoornis
ik heb een persoonlijkheid
ik heb een
ik, heb
ik
een stoornis?
persoonlijk
denk ik niet
heb ik niet
heb ik
heb
ik?
er is een stoornis
dat ik heb:
een persoonlijkheid
Dianne
Andere gedichten van Dianne lezen, ook in het Engels? Klik op Dianne.
maart 2018
Zin in een nieuw begin: schuiven met woorden voor een gedicht over je nieuwe school.
maart 2018
Onderstaande stadsgedichten zijn geschreven door deelnemers van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018).
Utrecht, de stad die mij past
Laat haar met rust
Ze wordt niet met rust gelaten
Stationsgebied; stadskantoor :
Utrecht houdt zich stil
Trudy
|
Utrecht
Ik hou van Utrecht
Ik haat Utrecht
Ik ben jaloers op Utrecht
Ankie Schuthof
|
maart 2018
Dageraad
De nanacht was een beetje koud
met lichte vorst nog aan de grond,
een wittig waasje in het bos
en de viooltjes, slap, gewond.
De dageraad was jong en fris,
terwijl de zon de grond bescheen,
het licht lag er, pastel-getint,
als klamme deken overheen.
De spinnenwebben mooi versierd
met klare pareltjes van licht.
Het bos nog in de ochtenddauw,
de dag, als spannend boek, nog dicht.
Maar nu, ontwakend uit zijn slaap,
geboren werd het leven weer,
en op een dunne tak geland,
een vogeltje, heel klein en teer.
Welluidend klinkt zijn mooie lied
op deze mooie lentedag.
Een vogeltje, dat helder zingt
als hij de dag ontsluiten mag.
Niek
Meer lezen? Klik op Niek
maart 2018
vlieg niet te laag - vlieg niet te hoog:
verloren in verlangen naar vrijheid
wilde Ikarus meer ~~ hij stortte neer
Ineke Bierens
Meer lezen van Ineke? Klik op Ineke.
februari 2018
Onderstaand tekst is geschreven door een deelnemer van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018).
Spinrag
Ruimte schenk ik
mijn volle licht door
vitrages van stilte
ritselt een gedicht -
geluidloze woorden
tussen regels wit
Dymph de Beer
November 2017
Meer lezen van Dymph? Bekijk haar blog: https://schrijf-blog.blogspot.nl
maart 2018
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We bezongen onze eigen woonplaats.
Maartensdijk
Mijn dorp ligt in het groen
tussen steden, weiden, bossen.
Eyckenstein en Rustenhoven
buitenplaatsen aan de Dorpsweg.
Tussen steden, weiden, bossen
oude appelbomen, schapen op het land.
Buitenplaatsen aan de Dorpsweg
mestkarren en sluipverkeer.
Oude appelbomen, schapen op het land.
De zwarte stoet die ter kerke gaat
mestkarren en sluipverkeer
mannen in pak, de vrouwen met hoeden
De zwarte stoet gaat ter kerke
racefietsers en skaters passeren
mannen in pak, de vrouwen met hoeden
Allen delen de Dorpsweg
Racefietsers en skaters passeren
Eyckenstein en Rustenhoven
Allen delen de Dorpsweg
van mijn dorp in het groen.
Alice
maart 2018
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We bezongen onze eigen woonplaats.
Waar o waar vind je een
Frida
|
Utrecht is de stad voor mij
Trudy
|
Meer lezen van Trudy of Frida? Klik op Trudy of Frida.
december 2017
emilie fijan
Meer lezen? Klik op emilie.
december 2017
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We lieten het huis zelf aan het woord.
Horrorwinter
Ik lig bijna bovenaan de top en overzie het speelveldje bedekt onder een knisperende witte laag sneeuw en ijs. Het is er nu spiegelglad. Je ligt zo op je bek. Alle balkons gelegen op het westen en zuiden. De balustrades voorzien van heidebakjes. Ze vallen er bijna af.
De zon in geen velden of wegen te bekennen. Voor mij speelden kinderen vandaag onder de knotwilgjes in de sneeuw. Ze bekogelden elkaar met sneeuwballen. Ze schreeuwen van plezier, maar ik vind het pokkeherrie. Ik doe mijn oren dicht. Ik verberg me graag achter de vitrage zodat ze me niet zien.
Tegenover mij hangt de kerstversiering van de studentenwoning. Ieder jaar hangen daar lichtjes voor het raam. Ieder jaar probeer ik dat te evenaren, maar dat mislukt altijd. Mijn lampjes vielen uit elkaar. En het was te gevaarlijk hem te ontsteken.
Ik lig onder de hemel waar sterren soms voorbij schieten. Ik mis het altijd net om ze te zien. De maan gehuld in licht accentueert de horrorsituatie.
Emmy Pinkhoff
Winterblues
Minimal music rammelt tegen
mijn ribben, monotoon ritme
van binnenuit doet me trillen -
tegen mijn wil bewegen
Op mijn lijf beuken noordenwinden
blazen gierend door mijn kieren
doven het vuur van binnen -
kilte neemt bezit van mijn zinnen
Huiverend verwens ik de winter
die mijn oude botten teistert
gaten slaat in het verweerde pleister
waarachter ijle stemmen zingen
Dymph de Beer
12-12-2017
november 2017
Onderstaande teksten zijn geschreven door een deelnemer van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We maakten een nabije reis in ons eigen huis.
Mijn kleine studeerkamertje omsluit me als een behagelijke jas. Vol en klein, in tegenstelling tot de andere vertrekken.
Het kleine Biedermeier stoeltje met een stof van licht roze en beige gestileerde bloemen en bladeren tegen een vaal groene achtergrond, zit veel beter dan je zou vermoeden. Het mahoniehouten frame heeft een paar zichtbare breukwonden in zijn leven opgelopen en de stof is aan vervanging toe.
Net als de kleine secretaire zijn ze niet gekocht maar bij mij beland.
Aan de muren veel foto’s van de plaatsen waar ik was. Met de zon mee zie ik : de kust van Fuertaventura , de grote liggende Boeddha van 14 meter uit één steen gehouwen bij
Polonnaruwa in Sri Lanka. Ook op de foto straalt hij een majestueuze rust uit die mij toen zo raakte, versterkt door de vele vlinders die er omheen fladderden.
Het Lake Louise in de Rocky Mountains in Canada. Een paarfoto’s waar ikzelf opsta met vrienden of familie.
Een zeefdruk en een acrylschilderij van vriendinnen hangen naast elkaar
Het oudste voorwerp hier is mijn viool. Volgens de inscriptie 1767 geboren. Ergens in Bohemen volgens de taxateur. Wél waren er twijfels over de naam van de bouwer- niet zomaar iemand-.
Haar leven van viool moet avontuurlijk geweest zijn en inmiddels heeft zij velen overleefd. Ongeveer 74 jaar geleden was zij er bijna geweest door een bombardement. Ze werd zwaar beschadigd, maar weer opgelapt en haar stem doet nog mee. Jammer, dat haar levensloop met de verschillende eigenaren niet meer te achterhalen is. De laatste was een tante van mij, die beroepsvioliste was en de oorlog niet overleefde.
Een ladekastje, een open boekenkast en een klein kastje herbergen alles wat waardevol is. Zowel zakelijk als persoonlijk.
Uit mijn raam kijk ik op een malus met gele appeltjes, een schitterende acacia van de buren, die nu goudgeel in de zon van de herfst geniet en ook in de zomer zijn lichtgroene blad houdt.
En ik zie om de rand van mijn balkon een klimplant: het pijpenkruid. Door de brieven van mijn grootmoeder geschreven in de onderduik, waarin ze haar ouderlijk huis beschreef met deze plant, raakte ik geboeid en ben op zoek gegaan. Een aantal jaren geleden vond ik hem bij een kweker.
Planten en Voorwerpen…als je ze niets aandoet, leven ze langer dan wij.
Bimbie
Onderdak
ik laat je zien wat er in mij huist
mijn dak lekt nog
wilgentakken steken door het riet
de klok die ’s zondags luidde
het boek staat in de boekenkast
witte letters gedrukt op zwart
een kast waar ik uit stapte
de zakkende kist
haar hart dat mij verwarmt
het vuur brandt nog steeds
de vlam reflecteert
de blokken hout stapelen zich op
de vitrage schuif ik open
het licht komt op
het raam weerspiegelt de glinstering
van mijn zorgvuldige mozaïek
mijn huis sluit ik af voor dieven
voor je het weet stelen ze je geest
ik open de deur voor hoop
de afdruk van mijn nieuwe voetstap
Emmy Pinkhoff
november 2017
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). Thema van deze bijeenkomst was Schrijf je huis.
Ik woon in…
Ik woon in mijn woning
een kleine portiekflat
Met een open keuken
een badcel en een bed
Op de tweede verdieping
daar heb ik ook veel buren
die allemaal voor hetzelfde geld
dezelfde woning huren
En vraag je wat ze vinden
van hun bank en parket
dan krijg je ‘t zelfde antwoord
Ik ben blij met mijn flat
Ankie Schuthof
Mijn huis is gebouwd op grond
Twee onder een kap
Alice |
EEN HOOG HUIS
Ik woon dicht bij de hemel. Op vogelhoogte. In kraanvogels, zeemeerminnen, kleine schapen.
Als in de namiddag de wolken wijken voor de
Frida |
Harmen Grootendorst
november 2017
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). Thema van deze bijeenkomst was Schrijf je huis.
Zeven treden naar boven; grachtengroen is de enorme deur. Het koperen bellenbord telt wel zeven, acht namen. Licht zoemen, langzaam laat het marmer zich zien. Een rode loper tot zover het oog rijkt.
‘Is dit een paleis, mamma’ vraagt Emma zacht.
‘Nee, niet echt’, zegt haar moeder Elsbeth, ‘maar het lijkt er wel een beetje op.’
Waar eens het kantoor was, een loket met heren in colberts en bretels, magazijnmeesters, is nu de nieuwe keuken. Met een lange tafel voor het raam.
‘Kan ik hier rolschaatsen, mamma’ vraagt Emma
‘Dat zou kunnen maar misschien vinden de ooms dat niet zo’n goed idee.’
Zus Elsbeth drinkt thee in de Japanse stoel.
Peter komt vanuit zijn werkplek via de zwierige spiltrap naar beneden en begroet het bezoek. Hij heeft net de laatste rekening van de verbouwing betaald en kijkt tevreden rond.
Via de vensters van het statige pand aan de overkant wordt het zonlicht weerkaatst en stroomt de kamer binnen, helemaal tot aan de nieuwe plinten. Het hout van de vloer glanst zacht en spint van tevredenheid.
De gouden gordijnen van de achterkamer gaan open. Je kijkt via het achterhuis tot in de tuin achter het huis. Hier stond ooit de vergadertafel van de directie. De lambrisering was donkerbruin, de gordijnen grijsgroen velours. Nu staan er Gispen damesfauteuils en een knalrode designbank van Jantien Ranzijn uit Alkmaar.
Emma holt van voor naar achter, ‘Het is vijfentwintig meter’, zegt ze. Klopt, nou ja bijna. Ze heeft haar schoenen uit gedaan en loopt op haar sokken. Nee, ze schaatst over de gladde vloer.
Ik haal de koekjes uit de nieuwe oven die ik nog steeds niet goed kan bedienen met zoveel knopjes, zo veel mogelijkheden. Maar de koekjes zijn bruin, knapperig en warm. ‘Kletskopjes’, zeg ik.
‘Je bent zelf een kletskop’, zegt Emma.
We zitten aan de Rotterdamse roestbruine keukentafel voor het raam op de Italiaanse stoelen en hebben het goed.
Wilco Kalbfleisch
november 2017
Vlammend rood
Vlammend rood
is de ondergaande zon,
wordt weerkaatst
door overzijdse ramen.
Zolang je kijkt
zie je het rode vervagen,
wordt kleiner,
zien wegglijden.
Temperende gloed
overschaduwd de wolken,
zachte vederlichte stralen
verdwijnen om de hoek.
Paulien van der Heijden
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
