Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
juli 2020
Verrassings verjaardags-steen gekregen.
Al reizende op weg, maakt deze steen onverwachte vroege herinneringen bij mij aan.
"Zakdoekje leggen niemand zeggen, kukeleku zegt onze haan, 2 paar schoenen heb ik aangedaan, 1 paar schoenen heb ik aangedaan, 1 van hout en 1 van leer, hier leg ik mijn zakdoekje, neer.
Alle ogen zijn gesloten, al wie er omkijkt die krijgt hem niet, die krijgt hem niet"
Happy Stones Walcheren
"Pluk de dag"
zoals je ziet.
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
juli 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Schilderijtjes voor de kinderkamer,
logeerplek voor de kleinkinderen.
Zes stuks op rij aan de muur.
Jaren geleden verzameld
nog voor de geboorte van de kinderen.
Op marktjes gekocht en gekregen.
Opnieuw kijkend zag ik opeens:
de verbinding met kinderen.
In ieder schilderij een eigen verhaal.
En ook samen één geheel:
De band tussen moeder en kind
Toen, nu en voor altijd.
Nu op de kamer van de kleinkinderen
En straks, wie weet, bij ieder van hen thuis.
Hetty Esseveld
Soest 9 juli 2020
juli 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
De gastvrije keuken
(bij Helmantel: Rijke oogst)
De afbeelding doet me denken aan de keren dat ik met een tante rijpe appels en peren mocht plukken van de fruitboompjes in de tuin achter het huis. Geen bijzondere tuin, geen grote tuin, wel een gemoedelijke tuin. Het huis was het ouderlijk huis van mijn vader. Het zoveelste en tevens laatste, waaruit de twee zonen waren vertrokken en waarin de twee dochters waren gebleven. Twee ongehuwde onderwijzeressen met een goed hart. Er woonde ook altijd een hond in het ouderlijk huis. Ik heb er twee Bruno`s meegemaakt.
Op de tuin kwamen een serre en een keuken uit. De keuken was knus met gordijntjes en strookjes en veel emaillen spulletjes. Een granieten aanrecht (toen gootsteen genoemd) met daarboven de pannenplank en de kap van de schouw.
Ernaast de servieskast met raampjes en er tegenover een smalle houten tafel met een lange zijde tegen de muur. Aan elke korte kant een eenvoudige houten stoel.
Op het blad stond altijd een glas of pot met wilde bloemen, geplukt tijdens het uitlaten van de hond. Op het blad stond ook altijd een ruime schaal. Was deze van aardewerk, glas, tin? Vreemd genoeg kan ik me dat niet herinneren, want die schaal lag vol met fruit en rommeltjes. Vaak lag er een oud keukenmes bij. Onder de tafel was de slaapplaats van de hond.
Ik kwam graag in die keuken. Vooral vanwege de hond. Maar ook om de gezelligheid en de lekkere geur van soep. En uit nieuwsgierigheid of er iemand aan de tafel zat. Vaak wel: de slager, de bakker, de kruidenier, de groenteboer. Allen met de bestelde waar en achter een kop koffie, thee of glas limonade, schoteltje met een stuk cake of andere koek én het boodschappenboekje. Regelmatig zaten er mensen die ik niet kende. Zij kregen een groot bord eten of een kop soep. Er werd gepraat, maar ik begreep niet wat ik hoorde. Altijd hing er een hartelijke sfeer en niemand ging met lege handen weg.
Als er in de tuin geen fruit meer was, dan leverde de groenteboer het. Want fruit moest er zijn.
Barry Bogerd-Thomson juni 2020
juli 2020
Kom, we gaan winkelen voor inclusiviteit
Op ooghoogte het standaardpakket met, het zal je niet verbazen
alle regenboogletters, een gehoofddoekte moslima met
stralende glimlach, twee mannen van het boek
met davidster en halve maan, hun handen vastgeklonken
een bedlegerige die jaloers is op de rolstoelbewoner
een geharnaste kruisridder die het slavernijverleden te lijf gaat
met een lans van Dettol.
Wil je meer uitdaging, daar zijn de uitbreidingsets
ik zie de tante met de natte zoen, oom met
de racistische grappen, een gelegenheidsdief, een vrouw
die de schuld van haar gekrenkte leven geheel bij jou legt
het kind in de man dat niet beter weet dan dat slaan
synoniem is aan ‘ik hou van jou’, een betraande Zwarte Piet
met doorgelopen mascara.
Kijk verder, daar achter het gordijn, een moedermoordenaar
een gifmengster, een eenzame zelfmoordterrorist
een chauvinistisch varken dat lebensraum claimt
op elk lustopwekkend warm stuk vlees, en ergens in een hoekje
van het magazijn een rooms-katholieke priester, geen pedofiel
daar is geen vraag meer naar.
Ik laat me niet kennen, neem van alles wat
en smokkel geniepig een origineel vintage boze blanke
hetero man van middelbare leeftijd mee,
ik heb daar ooit zo hartelijk mee gelachen.
Ante
Meer lezen van Ante? Klik op Ante.
juli 2020
Het jaar 2020 in maanden.
Een zomergroet
Aan Ruben van de flessenpost
Aan Jeroen met zijn Vervelië
Aan de mensen van omroep Max
Aan Ceciel, Maria en Mabeth
Aan Kym en Faye met hun snapchat
Aan Kato die mij brieven schrijft
Aan haar moeder die ze in de post doet
Aan de postbode die ze bij mij brengt
Aan de bezorger van de supermarkt
Aan iedereen die even belt
Aan iedereen die lieve berichtjes stuurt
Aan die dichter die dichtte dat het
nu eventjes niet over corona moet gaan
Anneke van Schaik, juli 2020
gildedichter Ruben van Gogh, mailde wekenlang dagelijks een gedicht met overpeinzing
Jeroen van Merwijk, bood zijn kleurplaten aan tegen de verveling
Ceciel Boudewijn, ging met haar workshops digitaal
Maria Baelde, ondersteunde haar cursisten via Skype
Mabeth Curians, geeft wekelijkse mindfulnesssessies via Zoom
Kleindochters Kym en Faye 'Snappen' dagelijks een welterusteno
oprechte excuses aan 'die dichter' die ik helaas niet kan terugvinden
Meer lezen? Klik op Anneke.
juli 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Stilleven op de vensterbank
Ik kijk ernaar
Vrolijke gezichten
Tevreden vetplanten
Onbevattelijke aarden pot
Nonchalante vrouw
Ik kijk ernaar
Hilda Oosterhuis
juni 2020
Klein keramisch kommetje
nooit verder gekomen dan
de keukenkast, je barst
je schoonheid, je blauwe print
met zwarte ogen, ik zag dat
later pas, nu sta je te verdromen
in de vensterbank waar je
studententijd en heden verbindt
Kristin
Meer lezen? Klik op Kristin.
juni 2020
17 juni schreef Dymph onderstaande reactie op haar blog.
Terug naar normaal?
Gisteren spotte ik deze kreet op het Vredenburg in Utrecht.
Ik wil niet terug naar normaal. Ik wil deze schonere lucht houden, de rust in de stad, het ontbreken van sommige sociale verplichtingen, als groepsborrels en andere gezamenlijke uitjes.
Laat mij maar een-op-een contact hebben met goede vrienden.
Al zit die anderhalve meter soms in de weg.
Teruggaan is sowieso meestal geen oplossing.
Dus....laten we het niet meer over 'normaal' hebben, ook niet over 'het nieuwe normaal', maar creatief leven met de mogelijkheden die er zijn en daar het beste van maken.
Meer blog lezen? Klik op Dymph.
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
O dinsdag
Groot feest vandaag!
De sfeer is licht en vrolijk
Iedereen geniet van dit samenzijn
De dag voelt licht en vrolijk
Dinsdag dag van feest!
Liesbeth Geerlings
juni 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door schrijfmaatjes van de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Coronatijd
De dagen glijden voorbij
Een dag werken, een avond met een boek op de bank
Wat buiten weer mag
is nog niet begeerlijk.
De dagen glijden voorbij
Een dag werken, een avond met een boek op de bank
Ik geniet er nog even van.
Helene Hubers
Zaterdag
Zonlicht door de bomen. Wind
ruist door de bladeren. Vogels, vrolijk, kwetteren,
ritselen in het struikgewas.
K's driftige stappen knerpen op het pad.
Sst! Een jong hert, nieuwsgierig, stevig,
verdwijnt wonderlijk stil weer tussen de bomen.
Een zacht ritselend ruisen.
Kristien Harmsen
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Aan mijn dagboek
Ik koester de woorden
van dat meisje van tien
Ik zie haar dromen
krijgen nieuwe kansen
Hilda Oosterhuis
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Jij porseleinen ree,
mijn ouders lieveling
sinds hun verlovingsring,
vaders kado aan zijn Gré.
Jij breekbaar erfstuk,
uit liefde toen gegeven,
blijft altijd in mijn leven
als tolk van hun geluk.
Barry Bogerd-Thomson
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Lief beeld,
Wat ben je me dierbaar.
Het beeld van ons drieën als gebroken gezin.
De neuzen wat gehavend.
En toch, de uitdrukking is krachtig.
In moederpinguïn is een grote ruimte.
Zo omhult ze haar kinderen als het nodig is.
Haar houding is stevig en waakzaam.
Zo was ik er voor mijn kinderen.
Mijn dochter maakte dit beeld van ons
toen ze nog heel jong was. Op les.
Haarfijn voelt ze situaties aan.
Jij, metafoor van eerder, nu en later!
Hetty Esseveld
Soest 5 juni 2020
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Blauw op blauw
In mijn vensterbank ligt een
vaalblauw breiwerkje op
de kaft van Tralievader,
ook vaalblauw, zomaar
een voort-durende oorlog
in woorden woelt door de
kluwen wol slinkt langzaam
in de tuin zachtroze
klaprozen in volle bloei
Kristin
Meer lezen? Klik op Kristin.
juni 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
ζбπψωфΔ
Dit tafereel heb ik op mijn keukentafel gezet om de boel een beetje op te fleuren. Elke keer verzin ik iets anders. Mijn moeder was er ook altijd mee bezig, van haar heb ik het geleerd. Het is mijn lust en mijn leven. Meer dan twintig jaar heb ik de etalage van onze Wereldwinkel verzorgd met taferelen als deze. Daar heb ik bijzonder van genoten.
De glazen kronkelvaas heb ik van mijn vriendin Saliha gekregen. Elke keer doe ik een ander kleur water erin. Ik maak de kleur met crêpepapier. Het gebruikte water bewaar ik in flessen om steeds weer te gebruiken. In de vaas zitten de laatste Alstroemeria’s die ik van Nolda kreeg toen ze kaasfondue bij me kwam eten. De ronde glazen schaal is zeer oud en heeft vanwege de schildering een moderne uitstraling.
Het ovale houten doosje is een verhaal apart. Ik kocht het vanwege de Jugendstil-uitstraling, als ringendoosje. Er zat een briefje in met Griekse tekens: ζбπψωфΔ
Bijna niet uit te spreken: zdppsieofd
én een spreuk om dierentaal te kunnen verstaan. Ik heb het nooit geprobeerd. Ik kijk wel uit, want als je hem verkeerd uitspreekt is er, volgens het briefje, een mogelijkheid dat het nooit meer goed komt.
De spreuk begint met een M.
Frida Domacassé
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Aan mijn houten kom
jij, glanzend houten kom eens door
liefdevolle handen gemaakt
maandagmorgen, geur van boenwas in mijn neus voor
even is mijn jeugd weer aangeraakt
Kristin
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Hemelvaartsdag
Havermoutpap.
Ik omhels de routine.
Het hemelse verweeft zich met het gewone.
De dag is begonnen.
Hilda Oosterhuis
mei 2020
'Uiteindelijk ben ik vorm gaan geven aan “wat ik met bomen heb” en ik ben ruim een jaar met mijn bomen project bezig geweest. Veel biografisch schrijven, gedichten, haiku’s, pastels, rubbings en kintsugi’s.'
De laatste boom.
1945
je bent de enige
de straat is leeg
geroofd voor warmte
om te overleven
de ene na de andere
wordt geveld
noodzakelijk kwaad.
mijn vader eigenzinnig
hakt wortelstronken in de kou
noeste knoesten
klein gekapt
het vraagt veel
energie wordt dun
door honger en dorst.
“maar wij zullen overleven”
roept hij, ónze boom
beeld van onverzettelijkheid
symbool van bevrijding.
je bent nog de enige
de straat is leeg
in het donker van de nacht
lig je daar
beroofd van adem
ónze laatste boom!
Ineke Bierens
Meer lezen van Ineke? Klik op Ineke.
mei 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Voorjaarsdag in stilte
wereld in bloei
verzoend met mijn bestaan
vogelconcerten , zachte
herinneringen
een wereld in angst
kaalslag , vernietiging
de paradox valt even niet
op zijn plaats
Trudy
De wereld op zijn kop
Langs de kapper
die nooit open is op maandag
maar nu wel
langs de kapper met wie je geen afspraken maakt
-gewoon binnenlopen-
maar nu wel,
als je haar maar goed zit
Trudy
Meer lezen? Klik op Trudy.
mei 2020
Uitstraling en rust
In de sluimering van de slaap
komt de nachtrust op gang
komen de dromen tot leven
de verwachtingen van het hart
komen in gedachten emoties nabij
alsof het in een schaduw speelt
als je nieuwe dingen in je leven wilt toestaan
moet je eerst het oude loslaten
volg onvermijdelijk je eigen weg
de ander in beeld is een onderdeel
van je bestaan
zie in die ogen een diepe blik
zonder hem ben je niets
sta op met een liefdevol gevoel
om barmhartig de dag te beginnen.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
mei 2020
De afgelopen maanden werkte Mart Damen hard aan het samenstellen van haar tweede dichtbundel: Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel. Onderstaand gedicht is er een voorbeeld van.
Zonder dat ik het besef
leef ik in Luilekkerland
als Holle Bolle Gijs.
Hol omdat ik zo vaak meen
dat anderen het beter hebben.
Bol vanwege al het gewicht
dat ik hecht aan mijn comfort.
Gijs omdat ik mezelf soms prijs
voor wat niet mijn verdienste is.
Ik ben een prinses op de erwt
een echte babyboomer.
Mart Damen
Meer lezen van Mart? Klik op Mart.
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Kijk om!
Dit zou haar dag worden
jaren ergernis over de volumeknop
haar gunsten verleend aan buren
aan mensen zoals jij en ik
beantwoord met bloemen
haar dag
Emmy Pinkhoff
Meer lezen? Klik op Emmy
mei 2020
Roze verlangen
Mijn verlangen is groot
ongekend groter dan anders
ik zoek je met mijn ogen
steeds als ik naar buiten ga.
Laat je zien
houd de vorst vooral buiten
want het mag niet meer misgaan
niet nu
nu de wereld ons verwart.
Ik verlang naar je bloemen
zoals de bijen dat doen
naar je zachtroze kleuren
je belofte voor later.
Kom laat je zien
gooi nu alle knoppen open.
Dan weet ik dat het goed komt
ook dit jaar
juist dit jaar.
marijke heijsman, april 2020
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Moeizame maandag
slepen door de dag
een kamer wordt
atelier
ideeën komen op
wandelen
op het kloosterlaantje
zanderig pad, jong groen
een oude boerderij
mijn geboortedorp is dichtbij
Kristin
mei 2020
Adem meditatie
ik adem in en uit
mijn gedachten dwalen af
naar een biologisch gehaktbal
ik kom terug
maar dan verschijnt er een gebraden paling
met uien plomp verloren midden in mijn hoofd
“ik denk aan eten” zeg ik overbodig
weliswaar broodnodig maar toch -wat zit ik hier te bekokstoven
en bovendien is het allemaal echt nodig?
Ik kom terug naar mijn ademhaling
voor een tijd is het rustig tot de volgende afdwaling
een tompouce in de koelkast
roept mijn aandacht
maar ik lig lekker
sterk genoeg om dat gemekker
te negeren, ik adem in en uit
een centje van een fluit
ik denk, mijn longen zijn bijna drie en vijftig jaren oud
en ze doen het nog goed, wonderbaarlijk zo beschouwd
maar bij de volgende inademing
heb ik een moeilijke herinnering
ik word even razend
“je neemt jezelf te grazen”
beman ik me, ik adem in en uit
een raar geluid van buiten
leidt mij af; ik luister, maar ik wordt niet wijzer
ik fluister “je ademhaling”; het breekijzer
van alle verwarring
ik adem in
ik adem uit
er komt wat ruimte
ik adem in
en uit
Dianne
Andere gedichten van Dianne lezen, ook in het Engels? Klik op Dianne.
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
“Plez cnoke if an swer is not reqird”
De stilte die ons allemaal
gevangen houdt,
aan onze vrijheid
verder bouwt.
Dagen zijn als dames voor een kledingkast
het behaagt hen om ons uit te dossen
in hun fantasieën
vragen ons als gast; ons te verliezen
tussen al de relikwieën gebeurtenissen en coulissen
die een enkele dag kan dragen.
Dit is wat gisteren gebeurde
en vandaag opnieuw
en duurt al wekenlang.
Elke dag opnieuw
kan ik een oude dag herschrijven
maar telkens slechts per één remake
gezien herinneringen niet beklijven
zich daar en tegen rijgen tot die ene dag
vandaag
en weet je hoe?
als lievelingsdag van Pooh.
Karin Drenth, april 2020
april 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Achter onze rij huizen lag vroeger een korenveld.
Verboden gebied.
We konden het niet laten
maakten een doolhof van gangen.
De hele buurt deed mee tot
Vader thuiskwam.
Mijn broer en ik moesten voor straf
een gulden uit onze spaarpotten
naar onze eierboer brengen.
We schaamden ons dood.
De boer was lief en gaf aan ons
iedere week een dubbeldooier.
Gratis.
Catrien van Schie
april 2020
Hoopvol
waarom niet
blijven spelen
met woorden, kleuren, geuren
ritme, klank, vormen van rijm
me nooit meer vervelen
geschreven woorden
die soms helen
onverwacht, verrassend
raken en geraakt worden
oneindig kunnen spelen!
Marijke Heijsman
april 2020
Armen die me uitnodigen om me te omvatten
Even opgenomen worden in een warme gloed.
Een warm lijf, dat ik met mijn lijf begroeten mag,
Een ongewassen hand in mijn rug,
Die daar zo mag zijn.
Een open blik in ogen die me de ander laat zien
En waarin ik mezelf zie
Dingen die me laten leven
Was het gisteren dat dat er nog was?
Het is er niet meer want we moeten blijven leven
Een leven waarin in elk virus wordt uitgebannen,
Elke molecule, cel, bloedplaatje wordt minuscuul bestudeerd.
Onze onderdelen worden opnieuw in elkaar geknutseld.
Met heel veel zorg en kennis
Maar waar blijf ik zonder warmte?
Cato 11-04-2020.
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
april 2020
Onderstaande anekdote is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
KEUKEN IN METERIK
Aan de keukentafel speelt zich het belangrijkste van het boerenleven af, als er niet gewerkt wordt. Zo komt er op een keer een jongeman bij die er helemaal niet past. Het is een student uit de stad die net als veel andere studenten moet onderduiken. Anders moeten ze in Duitsland gaan werken. Hij kan niet goed wennen, want bijvoorbeeld wc-papier is er niet.
Hij blijft niet lang. In de herfst zijn er grote troepenbewegingen in de omgeving. Overal zie je Duitse militairen. Wij krijgen inkwartiering van een officier. Hij zit ook aan de keukentafel en wil met mij schaken. Mijn vader schaakt goed en heeft het mij geleerd. Eigenlijk vind ik dat het niet kan, een spelletje spelen met de vijand, maar ik ben ook een beetje trots. Hij speelt heel goed, zo kan hij mij mat zetten op het veld dat ik tevoren heb aangegeven.
Enkele weken later worden we bevrijd en is de oorlog voorbij. Nu krijgen we inkwartiering van de Engelsen. Omdat ik jarig ben, geeft een van de soldaten me een gulden, van papier. Hij pakt een pen en schrijft de gulden vol met Engelse tekst. Ik kan niet lezen wat er staat, want op school hebben we nog geen Engels. Het is jammer dat ik die gulden niet meer heb, bij de geldzuivering moest hij worden ingeleverd. Dat wilde ik niet, maar het moest van de boer.
jo neus
10 april 2020
april 2020
Ons voorjaar
Voorjaarsbloesem
betekent samen toeren
verse asperges langs de weg
samen genieten van wolken en kleuren
elk jaar een feestje
Dit jaar mogen we niet samen
niet veilig, verdrietig
krijgen we nog een voorjaar
voor jou?
voor ons samen?
Maar naar buiten dat gaan we
zodra het weer kan
dan plukken we bloemen
rollen tot de einder
en genieten voluit
ons feestje
Marijke Heijsman
april 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We schreven kleurenanekdotes.
Geel
Narcissen op de houten tafel
Mijn opa was dood, ik was 17
Iets om mijn moeder mee te troosten
Bloemen in februari
Margot
Knaloranje
Sinds 13 maart is de wereld binnenstebuiten en achterstevoren. Ik weet niet wat te doen en mijn hoofd is bomvol. Ben ik bang? Waarvoor? Maak ik me zorgen om mijn geliefden om me heen?
Ik weet het niet.
Wat gaat er gebeuren. Niemand kan het me vertellen. Op de TV probeert iedereen structuur te bieden, rust uit te stralen en premier en koning zijn opeens vaders des vaderlands.
Ik weet alleen dat elk lichaamsdeel van mij jeukt, kriebelt, bonkt, en klopt. Ik moet iets doen.
Dan komt het denken vanzelf.
En ineens zie ik mijn vier terrasstoeltjes. Verschoten lichtblauw, vlekken die niet meer uit het kunststof te boenen zijn. En het project is geboren. Ze moeten geverfd. Nog nooit zoiets gedaan, ik ben niet zo handig. Maar nu moet het.
Op de fiets naar de Nachtegaalstraat. Foto van de stoeltjes mee en een vakkundige dame legt me uit wat kan.
Welke kleur moeten ze worden? Mijn vriendin is mee en oppert iets van lichtblauw, groen of zacht geel. Maar ik weet het opeens zeker. Knaloranje. Andere opties zijn er niet. Ik moet een punt maken. Een overduidelijk teken. Het moet knallen en de hele wereld moet zien dat ik er niet onder te krijgen ben. KNAL ORANJE!!!
Ik schuur, verf, schuur en verf dat de stukken ervan af vliegen. Ik blijk een topschilder te zijn.
Vier stoelen staan op mijn terras en ze symboliseren dat alles wel anders, maar ooit weer goed komt.
Hetty
Blauwwitte belofte
Wit is nevel, een rij druppels in de lucht. Niet de druppels waar we bang voor zijn geworden, maar wolkenformaties die zich vormen en uiteindelijk verdwijnen. Wit is het water dat verdampt. Alsof stof tot stof wederkeert.
Nevel lijkt mysterieus, maar blindeert het oog. Nevel is mist die optrekt. Nevel vormt zich soms tussen mensen, dan vertroebelt dat de blik of samenhang tussen mensen. Dan vertroebelt een relatie zich.
Ik herinner me donkerblauw, een rok, het sjaaltje en de tas die daarbij hoorde bevatte King pepermunt of een blikje Wilhelmina pepermunt. Donkerblauw was ook de rouw van het gesproken woord, alsof de woorden blauwe plekken achterlieten.
In Utrecht werd dat hemelsblauw, een lente, een zon die straalde die de kwetsuren heelt. Het donkerblauw had wat licht gekregen, mijn ogen lichten weer op in het donker. Nu koop ik mijn kleding nog steeds in blauw, niet vanwege de blauwe rouwwoorden, maar vanwege de ogen die dan stralen. En natuurlijk vanwege het Koningsblauw.
Wit is zonlicht, ruimte om de oude wereld op te ruimen. Los te laten wat niet meer werkt.
Gelukkig trekt nevel op in de lente, brengt nieuwe ontmoetingen in een nieuw seizoen.
Misschien niet meer in de samenleving, maar via een balkondeur op een kier.
Zonlicht brengt de parel in je naar boven, een knipoog of boodschap, een toegestoken hand.
Wit is de kleur van een belofte op een nieuwe wereld, los van het coronaverdriet. Een kroon op een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Emmy Pinkhoff
Vol bewondering keek ik naar de paarsgrijze reiger aan de sloot.
Roerloos wist hij minutenlang te blijven staan, met opgetrokken schouders en een gekromde rug.
Mijn bewondering bekoelde toen er een oliekleurige moedereend met zes doddige geelbruine eendenkuikens langs kwam zwemmen – in een dicht rijtje, moeder voorop, onwillekeurig dacht ik nog: dat is geen anderhalve meter – en de reiger met één uithaal het laatste geelbruine kuikentje uit de sloot hapte.
Verbijsterd droop ik af.
Henrieke
maart 2020
Afstervende schoonheid
Boom van dood en leven
boordevol nieuwe mogelijkheden
Afstervende schoonheid
vormt een stilleven
klaar om uit te barsten
Afstervende schoonheid
Boom van dood en leven
Ine van Emmerik, februari 2020
maart 2020
Een hoopvol gedicht.
Laat ik hem Ibrahim noemen. Ibrahim is inmiddels een genaturaliseerde Nederlander na 15 jaar ploeteren om erkenning, afgewezen worden, te laat voor het eerste pardon en uiteindelijk toch officieel toegelaten als vaste inwoner van Nederland.
Hij komt al vijf jaar bij me om ondersteuning voor zijn Nederlands. De officiële school was te moeilijk voor hem om met zes verschillende nationaliteiten, geen tussentaal, onze taal onder de knie en in de tong te krijgen.
Het verstaan en begrijpen wil inmiddels aardig lukken, alleen schrijven nog niet zo.
Toen ontstond er een nieuwe hobbel, het beroemde virus dat nu over de aarde woekert. Thuis blijven geen bezoek voor mij van Ibrahim meer.
De laptop waar hij inmiddels goed mee om kan gaan bracht uitkomst. Ik stuurde hem een gedicht en kreeg er een terug.
Mangoboom
Ik zag een mangoboom staan met een mooie mango, maar zonder wortel.
Ik wilde hem beklimmen, maar ik was bang.
Ik was bang want ik wil niet vallen.
Ik besloot om er zelf één te planten.
Ibrahim.
Cato Libochant
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
maart 2020
Haiku in coronatijden.
in quarantaine
wachten tot ik een ons weeg
dat gaat lang duren
het einde van maart
de lente is begonnen
toch maar een jas aan
corona of niet
de natuur gaat toch z’n gang
de tulpen bloeien
eindelijk mag ik
met een grote boog om ie-
dereen heenlopen
©emilie fijan
Meer lezen? Klik op Emilie.
maart 2020
Onderstaande smaak- en geurhaiku zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Bakken in de pan
Dikke schijven balkenbrij
Speciaal met stroop
Aardbei
Altijd met een grote schaal
Aardbeien halen bij de buurman
Rood van kleur, zoet van smaak
Donzig, en zo sappig in mijn mond
Beschuit, basterdsuiker of yoghurt
Eindeloze lange warme dagen
In de zomer van mijn jeugd
Miriam Ram
maart 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We schreven ultrakorte geluidsgedichten.
Zomer
krijsende meeuwen
Emmy Pinkhoff |
Was ik een klokkentoren
Henrieke
|
|
|
De blues
Vrolijke, ijle vogelpiepjes
overstemmen de winterblues in mij
die ik nog niet kende.
Buiten wint het gelukkig
van binnen.
Hoe prachtig zijn de kasseien
die een passerende fiets
tot vrolijk muziekstuk promoveren.
Heel zacht
waait de wind
mijn haren in de war.
Zonder geluid
Marijke Heijsman
februari 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We vertaalden of hertaalden gedichten van Elisabeth Eybers. Haar Zuid-Afrikaanse gedicht Geslaagde dag lees je onder dag.
dag Zon
Kort na half tien
slingert Zon haar stralen
over het rimpelloze, strakke ijs, schitterend.
Overdag
draait Zon haar voorspelbare baan
onbuigzaam naar het zuidwesten, betoverend.
Ooit
dooft Zon langzaam
waardoor wij allemaal zullen vergaan, onafwendbaar.
Half vijf
verdwijnt Zon ijlings
om morgenochtend te herrijzen, doorgedraaid.
Marijke Heijsman
februari 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We vertaalden of hertaalden gedichten van Elisabeth Eybers. Haar Zuid-Afrikaanse gedichten Mislukte afspraak en Eerste sneeu lees je onder sneeuw.
Vrij naar Elisabeth Eybers
Mislukte afspraak
Achter mijn raam zweeft een meeuw: heen en weer
Mijn lief kan niet komen: doet mij zo zeer
De straten spekglad. Geplaveid met ijs
De meeuw die maar vliegt, plant vrij zijn reis
Ik mok. Hij vliegt. Wint deze keer
Het ijskoude luchtruim gunt hem vrij verkeer
Eerste sneeuw
Vijandelijk, bittere oostenwind
Zodra ik mij veilig achter glas bevind
vergeef ik jou. Want kijk: zo zacht draag
jij elke unieke, ragfijne, donsvlok naar
de knoertharde grond, waar hij meteen smelt
en transformeert naar wit geweld.
Hetty de Vries-Gelderblom
Lees de Zuid-Afrikaanse gedichten van Elisabeth Eybers onder sneeuw.
februari 2020
Onderstaande smaak- en geurhaiku zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Groede
Zilt schuim knabbelt zand,
trekt zich schuchter weer terug.
Bang is zee nooit lang.
Oudjaar
Licht zuur pruttelt het
in de ketel voor de haard
en maant om stilte.
Marlies
februari 2020
Serieel
Je voerde me aan je lust
Tot het vormen van zinnen
het werd serieel
Je voerde me aan je binnenwereld
Met de voorsmaak van het Walhalla
Je bent een hemelpiloot
Geen vaste grond der dingen meer
Ik de sherpa van het vaderleed
Lichtvoetiger nu
Grenzen krassend in de aarde
Op het land liggen straaljagerspiegels
Je zou het moeten zien
Je kunt het lieve leven ruiken
Het grijpt je in je nekvel
Intrekken wijd sluit
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
december 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde de oktobergedichten Spleen van Menno Wigman en Oktober van M. Vasalis.
Na de bui
Grijze dame gehuld in geel canvas
Rachèl
|
Zondagmiddag
Bij het cafeetje op de hoek
Rachèl
|
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de serie Samen Gedichten Lezen: Kemp, Tentije, Vanhauwaert (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Aanleiding waren de korte, vaak speelse, kleurige en klankrijke gedichten van Pierre Kemp.
Maandagmorgen
En dan ook nog de herfst,
Catrien
|
In sommige nachten hoor ik geluiden
Klazien
|
Krachtpatsen
Als de dag sombert en ik nog naar buiten moet
©emilie fijan
|
Naar Pierre Kemp
Ik , de nacht en het donker
Trudy
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde de oktobergedichten Spleen van Menno Wigman en Oktober van M. Vasalis.
Herfstmorgen
Door het open raam
Rachèl
|
De reis
Oktober is reizen in een grensland.
aan zijn omhelzing, zijn glimlach en armen,
Een uur. Een dag. Een jaar. En op het laatst
opgestegen in rode ballonnen.
tussen hemel en begane grond.
Emmy Pinkhoff
|
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde onderstaande afbeeldingen en gedichten van Wim Hofman en Chr. van Geel.
Gevorkte zwaluwstaarten zweven
Ceciel Harleman
|
Najaar
beneden rest enkel verval
Hetty |
|
Herfstgezicht
Het groen is vergaan
Siri
|
Overvloed
Ik zie geel
Marleen |
Bij het zien van je gezicht
Cato Libochant, 27-10-2019
|
ZOMER
Marijke
|
Er zijn ganzen in de lucht,
Margot
|
Zonspeling
Emmy Pinkhoff
|
Vlucht
Er klinkt een lokroep achter de einder
Rachèl
|
Bij het hekje, bruin verweerd
Henrieke |
september 2019
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de workshop Lekker schrijven: een gedicht (VU Utrecht, 14 september 2019).
Onderweg zijn
Van een koele trein naar een koele stad
Het licht werd steeds witter
We wandelden van koffie naar terras
Ik danste een walsje op het plein
De zon sprak, maar ik sprak tegen
Van een hete stad naar een koele trein
Ine van Emmerik, 2019
augustus 2019
Harmen Grootendorst vertaalt On Death van John Keats
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
