Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
januari 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Over de smaak van december werden haibun geschreven, korte proza-impressies met een haiku.
De tiendaagse veldtocht zoals mijn vader het noemde. Alle kerkdiensten rondom kerst en de jaarwisseling meegerekend. Hij preekte graag. De lucht van gebakken oliebollen van de kerkbazaar nog in de lucht. Schuifelen door de harde kerkbanken. Een topdropje met daarop gedrukt een king pepermunt. Inspiratie voor wie vermoeid, maar ook kinderzuchten.
herinneringen
W.g. van de Hulstcadeau
rode kaars en strik
De bedrijvigheid in de groene keuken van oma op de vijfde verdieping aan de Apollolaan. Witlof uit de oven gegratineerd met kaas, een gedekt tafellaken voor zeven. Iedereen verschenen in nieuwe jurk of pantalon. Een bijbeloverdenking en een wijs woord. Opa die niet stopt met vertellen van levensverhalen. Warme wafeltjes uit een Drents ijzer. Spelen met de treinstellen over uit de jaren van mijn moeders jeugd.
zuchten wordt je schat
gekoesterd in schemering
flonkert vanbinnen
Emmy Pinkhoff
Meer lezen? Klik op Emmy
januari 2020
Nieuwjaarsgeluiden
ademen hartetonen
Native flute
oorspronkelijke klanken
Nu aandachtig beleven
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
januari 2020
Schone lei
Veeg mijn oude leitje schoon
Zachtjes over de kleine krassen
Langs het afgebroken hoekje
Hoe? Wat is daar ooit gebeurd?
En hier, die barst gaat bijna middendoor
Een traan rolt over mijn gezicht
Veeg mijn oude leitje schoon
Neem bedachtzaam mijn stift ter hand
Noteer: een nieuw jaar is begonnen
Voor vandaag is dat voldoende
Verlangend naar de nieuwe verhalen
Kleurt zacht een glimlach mijn gezicht
Anneke van Schaik, 1 januari 2020
Meer lezen? Klik op Anneke.
december 2019
In april 2019 presenteerde Mart Damen haar eerste dichtbundel Sommige ouders zouden nog geen cavia mogen opvoeden, mijn ouders wel. De bundel is te bestellen bij Boekscout.
Boerderijtje
Ik ken nog de boerderij
waar mijn Moeder is grootgebracht.
Later werd die opgeknapt, gerenoveerd.
Toen nog niet. In de winter
werden hun bedden soms bedekt
met sneeuw, vertelde Moeder.
Moet een mooi gezicht geweest zijn!
Maar wel koud.
Mart Damen
Meer lezen van Mart? Klik op Mart.
december 2019
Mijn ziel bezwijkt van sterk verlangen, Ps 84:1
Psalmen zingend in de auto
ondergaat mijn oma het hevige onweer,
de Kooi van Faraday
- mijn schild ende betrouwen -
zegt haar niets.
Ik zie Gods handreiking naar Adam
op het plafond van de Sixtijnse kapel
vele malen strek ik mijn hand uit
nooit raakt Zijn vinger de mijne.
Ante
Meer lezen van Ante? Klik op Ante.
december 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde de oktobergedichten Spleen van Menno Wigman en Oktober van M. Vasalis.
Na de bui
Grijze dame gehuld in geel canvas
Rachèl
|
Zondagmiddag
Bij het cafeetje op de hoek
Rachèl
|
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de serie Samen Gedichten Lezen: Kemp, Tentije, Vanhauwaert (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Aanleiding waren de korte, vaak speelse, kleurige en klankrijke gedichten van Pierre Kemp.
Maandagmorgen
En dan ook nog de herfst,
Catrien
|
In sommige nachten hoor ik geluiden
Klazien
|
Krachtpatsen
Als de dag sombert en ik nog naar buiten moet
©emilie fijan
|
Naar Pierre Kemp
Ik , de nacht en het donker
Trudy
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde de oktobergedichten Spleen van Menno Wigman en Oktober van M. Vasalis.
Herfstmorgen
Door het open raam
Rachèl
|
De reis
Oktober is reizen in een grensland.
aan zijn omhelzing, zijn glimlach en armen,
Een uur. Een dag. Een jaar. En op het laatst
opgestegen in rode ballonnen.
tussen hemel en begane grond.
Emmy Pinkhoff
|
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde onderstaande afbeeldingen en gedichten van Wim Hofman en Chr. van Geel.
Gevorkte zwaluwstaarten zweven
Ceciel Harleman
|
Najaar
beneden rest enkel verval
Hetty |
|
Herfstgezicht
Het groen is vergaan
Siri
|
Overvloed
Ik zie geel
Marleen |
Bij het zien van je gezicht
Cato Libochant, 27-10-2019
|
ZOMER
Marijke
|
Er zijn ganzen in de lucht,
Margot
|
Zonspeling
Emmy Pinkhoff
|
Vlucht
Er klinkt een lokroep achter de einder
Rachèl
|
Bij het hekje, bruin verweerd
Henrieke |
november 2019
Het bezielde leven
De ziel zoekt naar het voltooide
waar komt hij vandaan
uit welk mens had hij vorm gegeven
wat is zijn levensdoel
met geopende blik
is hij op zoek naar het mystéry
van dit leven
hoe geef ik dit leven zin
elke goede keuze zorgt voor verdere groei
denkt zonder jou ben ik niets
ik kom uit het Goddelijke leven
stuit niet op weerstand
ik bouw op je
laat je vanaf de basis groeien
tot je hart en geest je laat gaan
dat nu kenmerkend is gedaan
zonder jou moet ik een ander vinden
maar eerst ik begeleid je naar de ruimte
waar al je dierbaren en onherkenbare zijn
naar de sfeer van ruimte en licht
maar vandaag Allerheiligen blijf ik je
bij moeder aarde tot en met Allerzielen
met een beetje zielenpijn
ik had zo je lief.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
november 2019
Biografie van een stoel
Liefdevol heb ik ze gedragen.
Allemaal.
De oude man die met een bakkie
troost naar zijn trouwring kijkt,
weet haar naam niet meer.
Het huilend kind,
dat geen spruitjes lust, zonder
toetje boos naar bed moet.
De moeder met haar baby
dat aan volle borsten sabbelt,
terwijl zij zacht zijn hoofdje streelt.
Het meisje dat verstrengeld met
haar geliefde, vanillewoordjes
in haar mooie oren fluistert.
Oma die met kleinkind op schoot,
lachend oze-wieze-woze
zingt en walla-kristalla klapt.
Frida Domacassé
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
oktober 2019
Mijn dierbare vriend en co-dichter Mark Glotzbach is plotseling overleden tijdens mijn vakantie op Kreta.
Ik liep daar in een kloof en zag een mooie steen in de holte van een oude plataan liggen. Toen ik de steen, met de intentie die mee te nemen voor mijn vriend, wilde pakken begon de boom vervaarlijk kreunende geluiden te maken. Achteraf besefte ik dat hij toen al overleden was.
De steen heb ik op zijn kist gelegd. Onderstaand gedicht geschreven op de dag van de crematie:
Mijn oude vriend is meegenomen
door de Walkuren
zij brengen hem naar het Walhalla
maar ik weet niet waar dat is
in het hier en nu zal ik nooit meer met hem sparren
bekvechten redetwisten over taal
want meneer de journalist in ruste
wist wel hoe het heurde
bereisd was hij van noord naar zuidpool
op de laatste Willem Barentsz reis
deed hij nog verslag
van bloederige slachting
zo plotseling vertrok hij na zijn laatste gedicht
en ik stond daar met een steen in mijn hand
uit de holte van een dode boom
die me met zijn bovenaards gekreun
de stuipen op het lijf joeg
vandaag gaat het lichaam van de zuivere ram het vuur in
zijn geest is al lang op weg naar Ragnarok
Astrid
Meer lezen? Klik op Astrid.
september 2019
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de workshop Lekker schrijven: een gedicht (VU Utrecht, 14 september 2019).
Onderweg zijn
Van een koele trein naar een koele stad
Het licht werd steeds witter
We wandelden van koffie naar terras
Ik danste een walsje op het plein
De zon sprak, maar ik sprak tegen
Van een hete stad naar een koele trein
Ine van Emmerik, 2019
augustus 2019
Harmen Grootendorst vertaalt On Death van John Keats
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
juni 2019
Onderstaande vertaling van het gedicht Politics van W.B. Yeats is gemaakt door een deelnemer aan de workshop Gedichten lezen en vertalen (VU Utrecht, 17 en 24 mei 2019, in samenwerking met dichter en vertaler Vicky Francken). Het gedicht van Yeats lees je eronder.
Politiek
'In onze tijd toont het noodlot van de mens zijn betekenissen in politieke termen.' – Thomas Mann
Hoe kan ik, terwijl zij daar staat,
mij concentreren
op een Davoser Wereldtop
en wat mogendheden daar beweren?
Toch ben ik een bereisd man die weet
wat in de wereld speelt.
Ook ben ik een belezen politicus
die goed doordacht spreekt en mailt.
Hebben ze dan toch gelijk, misschien?
Is de oorlogsdreiging waar?
Maar, O was ik maar weer zeventien
ik spijbelde, ging ervandoor met haar.
Vertaling: Dorothée Bakker,
Workshop Poëzie - 23 mei 2019
Politics
'In our time the destiny of man presents its meanings in political terms.' – Thomas Mann
How can I, that girl standing there,
My attention fix
On Roman or on Russian
Or on Spanish politics,
Yet here's a travelled man that knows
What he talks about,
And there's a politician
That has both read and thought,
And maybe what they say is true
Of war and war's alarms,
But O that I were young again
And held her in my arms.
W. B. Yeats
Uit Last Poems (1938-1939)
juni 2019
Onderstaande vertaling van The Wheel van W.B. Yeats is gemaakt door Harmen Grootendorst, deelnemer aan de workshop Gedichten lezen en vertalen (VU Utrecht, 17 en 24 mei 2019, in samenwerking met dichter en vertaler Vicky Francken).
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
mei 2019
Onderstaande vertaling van het gedicht The Lake Isle of Innisfree van W.B. Yeats is gemaakt door een deelnemer aan de workshop Gedichten lezen en vertalen (VU Utrecht, 17 en 24 mei 2019, in samenwerking met dichter en vertaler Vicky Francken). Het gedicht van Yeats lees je eronder.
Het meereiland Vogelvrij
Ik sta nu op en ga, en ga naar Vogelvrij,
Een bijenkorf heb ik er en een veldje bonen
ik bouw een hut van takken en van klei
En alleen tussen bijgezoem zal ik daar wonen.
En ik krijg er weer wat rust, want rust drupt zacht en zoet
Uit de sluiers van de morgen tot waar de krekel lacht
’s Nachts het sterrenlicht, de middag in een purper gloed
En de avond vol van vinkenslag
Ik sta nu op en ga, want van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat
Hoor ik het meer zacht kabbelend fluisteren
En of ik op de stoep sta of op straat
Ik blijf er tot in mijn diepst naar luisteren
Sjaak
THE LAKE ISLE OF INNISFREE
I will arise and go now, and go to Innisfree,
And a small cabin build there, of clay and wattles made;
Nine bean-rows will I have there, a hive for the honey-bee,
And live alone in the bee-loud glade.
And I shall have some peace there, for peace comes dropping slow,
Dropping from the veils of the morning to where the cricket sings;
There midnight’s all a glimmer, and noon a purple glow,
And evening full of the linnet’s wings.
I will arise and go now, for always night and day
I hear lake water lapping with low sounds by the shore;
While I stand on the roadway, or on the pavements grey,
I hear it in the deep heart’s core.
W.B. Yeats
Uit The Rose, 1893
mei 2019
STAMBOOM BOOMSTAM
Oeroude lagen vertellen een verhaal van
herinneren, sappen, stromen van leven-
van nergens naar ergens-
ringen reien aaneen, loten en spruiten
krijgen naam, gezicht, geschiedenis.
schors schuurt leven,
geurt, bloeit, sterft.
oeroude lagen vertellen ons verhaal.
Ineke Bierens
Meer lezen van Ineke? Klik op Ineke.
april 2019
De IJssel
De IJssel tussen Voorst en Wilp:
het brede water, grijs metalig,
en links en rechts de groene weiden,
zo uitgestrekt, maar toch kleinschalig.
Door ’t water schuift een lage aak,
het is een frisse lentedag.
Daar op zijn achterplecht beweegt
een kleine rood-wit-blauwe vlag.
Het tuffen van zijn motor klinkt
eentonig door het polderland.
Het lijkt welhaast in slaap te zijn,
dit mooie stukje Nederland.
Wat bomen en wat lage struiken,
een ruimte met een strakke lucht,
waar zich de waterkleur herhaalt
alsof ’t de bedding is ontvlucht.
De oevers slechts van zand en gras,
geen hoge rotsen, geen ravijn
waardoor de waterstroom zich perst,
maar overal een vlak terrein.
Geen watervallen, bruisend schuim,
geen stroomversnelling, maar een traag,
geluidloos, soepel verdergaan
als ‘n bijna vaste waterlaag.
Dit water met zijn kalme kracht
is zachtjes in zichzelf gekeerd.
Het weidse landschap is uniek:
zijn stille eenvoud imponeert.
Niek
Meer lezen? Klik op Niek
april 2019
Ik ben van de aarde
van bomen, bossen en de nacht
van regen, grijs wolken, wandelen
ik ben van God
en van kaas, knoflook en kerrie
van avocado’s, appels en ansjovis
en van woorden, taal en lezen
van verf en schilderen
van psychologie, theosofie, filosofie
van zingen en vogels
ik ben dit alles en nog veel meer
Dianne
Andere gedichten van Dianne lezen, ook in het Engels? Klik op Dianne.
april 2019
DE ACHTERBLIJVERS
Alle mensen die nu leven zijn achterblijvers. Ze zijn niet de toekomst zoals zo vaak beweerd wordt. Wij, mensen die in welke toestand of situatie op deze aarde rondlopen zijn achterblijvers of overblijvers. Zij blijven voornamelijk achter om de rommel op te ruimen van degenen die naar de andere kant van het bewustzijn zijn verhuisd.
Alle materie die zij om zich heen verzameld hadden blijft over voor degenen die nog een tijdje aan deze kant al dan niet vrijwillig rond blijven lopen. Volgens mij bestaan er geen andere levende wezens die zoveel rotzooi verzamelen in hun leven en dat ook achterlaten als de mens. Dieren laten hun nest achter als zij naar het andere bewustzijn overstappen, maar zelden een verzameling materiële dingen. Hoewel wij mensen er trots op zijn en er mee worstelen dat we een bewustzijn hebben, is dat bij dieren anders. Zij ‘weten’ dat je materiële zaken niet mee kunt nemen naar de andere kant, zij pronken niet met bezit van een verzameling. Zij pronken met zichzelf, hun natuurlijke verschijning en gebruiken geen hulpmiddelen daarvoor. Zij zoeken ook niet naar de ‘grote waarheid’ naar het waarom van hun bestaan. Zij bestaan! Iets dat maar weinig mensen echt lukt.
Wij willen een doel een excuus voor ons bestaan, een rechtvaardiging! Wij moeten ons leven verdienen, waarmaken. Wij verzekeren onszelf, dat wij recht hebben op ons bestaan en gebruiken de spullen en materialen die we om ons heen verzamelen als bewijs. We hechten ons aan onze ‘eigendommen’ alsof we ze naar de andere kant mee kunnen nemen. Tja en als ze dan overstappen naar de andere kant, blijven de achterblijvers met de troep zitten. Soms zit daar een prettige kant aan, financiële middelen zijn bijna altijd welkom. Oude meubelstukken, een schilderij, een bepaald kledingstuk kan je de illusie geven, dat die ander –nog – niet helemaal weg is.
De achtergebleven verzameling bestaat soms uit een stuk, dat ambachtelijk gemaakt is. Dat heeft extra waarde voor een achterblijver. Immers daar zit liefde in verwerkt, tastbaar, herkenbaar vakmanschap. Opgebouwd, verkregen door het jarenlang oefenen van de maker. Dat is niet de liefde voor een bepaald persoon, maar de liefde voor het scheppende vermogen dat het leven ons geeft en door ons, achterblijvers ontwikkeld kan worden. Eigenlijk de liefde voor het leven.
De maker van een ambachtelijk gemaakt object heeft iets van zijn liefde voor het leven achtergelaten. De achterblijvers koesteren dat en laven zich eraan.
Ga op zoek naar wat jij kunt maken in dit leven van je, materieel of immaterieel. Ieder mens wordt geboren met het vermogen om iets te kunnen maken en daar zijn liefde voor het leven in te leggen, voor de nieuwe achterblijvers.
Oma Toos Libochant,
Utrecht 2-01-2018
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
maart 2019
Guny Vaupel vertaalde een gedicht van de Argentijnse Maria Elena Walsh (1930 – 2011). Ook te beluisteren als lied, gezongen door haarzelf! Klik op Walsh.
Serenata para la tierra de uno
Maria Elena Walsh |
Serenade voor het land van iemand
vertaling: Guny
|
maart 2019
Onderstaande brief is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep Voor wie dit leest (VU Utrecht, najaar 2018-voorjaar 2019). Geïnspireerd door Brieven aan Doornroosje van Toon Tellegen richtten we ons tot sprookjesfiguren.
Lieve Hansiepansie, lieve Grietjepietje,
Papa heeft een Papadag en jullie zijn zoek. Wat moet ik nu doen?
Straks ga ik dit briefje ergens in het bos neerleggen. Ik hoop dat jullie hem vinden. Gisteren heb ik ook een brief neergelegd. Bij een dikke beuk. Als ik niet kan slapen, schrijf ik een brief. Meestal leg ik hem dan in een la. Dat is niet zo slim van papa. Als ik heel erg moe ben, val ik eventjes in slaap. Hoor de deurbel. Ik doe de deur open…
‘Hoi papa! We zijn er weer!’
‘Oooo! Hansiepansie! Grietjepietje! Waar zijn jullie geweest? Kom in mijn armen.’
‘We zaten bij de heks in een snoephuisje.’
‘Wat vertel je me nou?’
Dan word ik wakker. Loop naar jullie slaapkamer. Jullie liggen niet in bed.
Pffff. Het was maar een droom.
Lieve kinderen kijk uit waar jullie lopen. Het is druk in het bos. Pas op voor de wolf van Roodkapje. Pas op voor de reus van Klein Duimpje. Pas op voor de stiefmoeder van Assepoester. Pas op voor de wolf van de Zeven Geitjes. Pas op voor Klaas Dijkhoff, hij stuurt kindjes het bos in… O neen! Da’s politiek, daar zal ik jullie niet mee lastigvallen. Alleen nog dit: KINDERPARDON wat een raar woord, alsof die kinderen iets verkeerd hebben gedaan. Daar ga ik weer. Ik met mijn politiek…
Ik hou van jullie en hoop dat we elkaar gauw weer zien. O ja, jullie stiefmoeder is er niet meer. Hier is geen plaats voor iemand die niet van Hansiepansie en Grietjepietje houdt.
Dikke knuffel van
Papa
P.S. pas op voor Blauwbaard en voor de rattenvanger van Hamelen.
29-1-2019
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
maart 2019
Onderstaande brieven zijn geschreven ter afronding van de Literaire Leeskring Talent voor het leven ( Poorterij Zaltbommel, najaar 2018-voorjaar 2019). We lazen van Ilja Leonard Pfeijffer La Superba en enkele gedichten uit Idyllen.
Ilja, jij koene kornuit uit ons vreugdeloos laagland
vond je vertier aan de schacht van een Laars van Postuur.
Gretig in gortige grollen en grappen grossierend
beleef je je droom aan die kust van een helder azuur
een blauw dat de zee aan de blank-blonde duinen
verschrikt op de tocht zet
als thee waar het zakje bij tweede gebruik
geen heldere drank maar slechts bocht trekt..
'k Heb beide mijn klompen verspeeld deze nacht
de ene gebroken waar jij nu om lacht,
de andere scheepgegaan in de gracht en slaapdronken,
terwijl ik jouw reis overdacht, ter plekke gebarsten gezonken.
Daarna nog mijn spiernaakte teentjes geperst
in laarsjes van liefelijk roze,
ik kwam nog geen werst want moerasjes staan droog
en het plassen was hopeloos loos...
Dus, vuig-ruige parel die prijkt aan de kust
als een prikkelend smikkelend hielspoor,
Ik kap er nu mee, aanvaard Haags Reveil,
voor een wijselijk ijselijk NIX-hoor!
Dit dichtertje-dicht dooft haar vuurtorenlicht,
door je woorden gesticht, stil zijn is nu mijn plicht,
en ben ik abuis, en laat toch van me horen, sluit naarstig je fluitende oren... sorry...
Femmie
Zaltbommel, 21 februari 2019
Lieve Ilja,
Gisteren lag het pakketje met daarin je brief en de opzet voor je nieuwe roman Watervrees op de mat. Dankdank daarvoor!
Eerst maar je vraag beantwoorden over wanneer wij elkaar hebben ontmoet.
Was dat.. of ..? Ja, dat was inderdaad op 30 april 2016, en niet de 29e. Die zaterdag opende namelijk de grote Mucha tentoonstelling in het Palazo Ducale waar ik naar toe was geweest voor ik in Caffe degli Specchi neerplofte – en jij daar zat.
De zondag daarop nam je mij mee naar de 1 mei viering en we raakten elkaar kwijt op de Via Garibaldi tussen de tientallen rode vlaggen die ik zo toeristisch aantrekkelijk mogelijk wilde fotograferen. Een kiekje is als proeve van bekwaamheid bijgesloten.
Je schreef dat je onzeker bent en vastzit met Watervrees. Heb je de afgelopen tijd niet teveel hooi op je vork genomen? De promotietour rond hotel Europa heeft je weliswaar geen windeieren gelegd – stel je een striptekening voor, waarop jij bent afgebeeld in zeeroverstenue, band in het haar, hand triomfantelijk graaiend in een kist vol gouden dukaten - maar wil je niet te snel en is er al weer genoeg ruimte voor verbeelding?
Watervrees komt op mij over als een herhaling van zetten; een wirwar aan personages en opnieuw de vluchteling als metafoor voor ons onvermogen om samen te leven met de ander. Iedere schrijver heeft zo zijn terugkerende thematiek en stokpaardjes maar ik had gehoopt op een frisse bries uit zee in plaats van de bekende, overheersende rotte vis walmen die we wel kennen in Genua’s havens.
Afijn, je ziet me over twee weken verschijnen. Ik neem schitterende, handgemaakte schoenen mee die je nog tegoed hebt voor je verjaardag van zeventien een negentien.
Liefs,
Tine de Jong
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
