Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
juni 2018
Onderstaande herinnering is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugdjaren.
Kom in de schuur
O wat kon dat stinken
Naar benauwd
IJle lucht in de schuur
Nergens tegen aanstoten
Eierkolengruis alom
Nergens tegen aanstoten
Strak voor je uitkijken
Trapper tegen je scheenbeen
Reukorgaan dichtknijpen
Odeur van urine
Nergens tegen aanstoten
Tijd om de deur dicht te slaan.
Erwtensoep met kluif
Mijn vader eet bordenvol
Moeder kijkt tevree
Cato Libochant
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
juni 2018
De jaarkalender in acrostichons.
Juni (2017)
Jammer, jammer hoor
Uur na uur en dag na dag
Niets dan regen
Incidenteel een dagje zomer
Juni (2018)
Ja, is dat nou klimaatverandering?
Uiteraard niet, gebeurt zo vaak
Naar bevind van eerdere jaren:
In examentijd is het altijd raak
acrostichons 2018
Anneke van Schaik
Ook de voorafgaande maanden van de jaarkalender lezen?
Klik op Anneke.
Annekes dichtbundel Met Lach en Wimpel is te koop via Boekscout. Klik op Boekscout om meer te lezen.
juni 2018
Opwindend gevoel
Uitdaging behendigheid
Groeiend klimboomkind
Piet
Een haiku of elf van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien? Klik op Piet.
mei 2018
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Spiritualiteit Opdiepen uit Poëzie (Lutherse kerk, voorjaar 2018). We spreken over en schrijven bij gedichten uit de bundel Op 't duin, 100 duingedichten en 100 duingezichten (2015).
NIETS DAN BEWEGING
niets dan beweging
de zee, het zand, het strand
de golven, eb en vloed
de vissen, jij en ik
niets dan beweging
niets dan beweging
de bomen in de wind
de zeilen op zee
honden spelend op het strand
en in het zand kinderen, kastelen bouwend
niets dan beweging
niets dan beweging
de dagen, deze dag
dit uur, nu, alles
alles een verschijnen en verdwijnen
nieuw is elk moment
niets dan beweging
niets dan beweging
over een tijd
verdwijnen wij, jij en ik
of worden we weer licht in licht?
wandelend op de vleugels van de wind
niets dan beweging
Sini
april 2018
In het huis van Jennie
In Hardenberg kwam ik bij een vriendin van mijn moeder een gedicht tegen dat heel erg paste bij onze cursus 'Waar we wonen'. Het hing daar aan de muur. De vriendin Jennie wist niet wie het gedicht geschreven had. Ik heb het op internet nagezocht en volgens mij is het een algemene spreuk zonder een duidelijke dicht(st)er.
Het is geen zelfgeschreven gedicht, maar ik vond dat het heel goed bij de cursus paste.
Ankie Schuthof
april 2018
Bladverval
Aan de bomen bladverval
herfstlucht is wolkeloos lichtblauw
in je hoofd blijft het lente.
Rimpels tekenen je gelaat
tonen langzaam je verval.
Wil blijven lenteren.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
april 2018
persoonlijkheids stoornis
ik heb een persoonlijkheids stoornis
ik heb een persoonlijkheid
ik heb een
ik, heb
ik
een stoornis?
persoonlijk
denk ik niet
heb ik niet
heb ik
heb
ik?
er is een stoornis
dat ik heb:
een persoonlijkheid
Dianne
Andere gedichten van Dianne lezen, ook in het Engels? Klik op Dianne.
april 2018
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We keken door de ogen van een kind.
Rinse
Op de schouders van papa zit ik hoog in de lucht.
“Pap, als jij een stap neemt, zwiep ik helemaal heen en weer!”
Het is een beetje eng, maar ook leuk. Dan ben ik hoger dan de grote mensen.
Ik weet niet hoe het is om groot te zijn. “Pap, wat doe je op je werk?” vraag ik.
“Ik reken de rekeningen van de speeltuinen uit.” zegt hij. “Wat saai. Ik zou liever schommelen en glijden.”
“Zo hee, de boom boven mijn hoofd heeft wel tien armen! Hij heeft een vacht van bladeren en de wortels zijn de tenen. Het lijkt wel of hij verdrietig is, zijn armen hangen helemaal naar beneden.” roep ik. “Dat is omdat hij helemaal alleen staat. Als ik nu heel hard zing, zou de boom zich dan gelukkig voelen?” vraag ik. Papa zet me op de grond. Ik loop naar de boom en geef hem een knuffel. Dan voelt hij zich ietsje beter
.
“De andere bomen hebben balletjes: witte, gele en soms roze.” zeg ik. Mama zegt: “Dat zijn de knoppen van de boom en die gaan over een paar weken open. Het ruikt vast lekker.” Soms pluk ik er stiekem een en geef die aan mama. Misschien maak ik haar dan vrolijk. Ze zet ze in een vaas. Als ik dan kijk, lijkt het of ze glanst.
Zij zegt: “God heeft alle bomen en bloemen gemaakt. Knap he?” Zou Hij ook alle zeeën hebben gemaakt en de maan en de zon? Als het donker is, houdt God over mij de wacht. Hij heeft engelen, die mij beschermen. Ze wonen op de sterren en zingen ze de hele dag. Als ik heel goed luister, kan ik ze horen. “Hoger dan de blauwe luchten en de sterretjes van goud, woont de Vader in de hemel die van alle kinderen houdt.”
Emmy Pinkhoff
Meer lezen van Emmy Pinkhoff? Klik op Emmy.
maart 2018
Zin in een nieuw begin: schuiven met woorden voor een gedicht over je nieuwe school.
maart 2018
Onderstaande stadsgedichten zijn geschreven door deelnemers van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018).
Utrecht, de stad die mij past
Laat haar met rust
Ze wordt niet met rust gelaten
Stationsgebied; stadskantoor :
Utrecht houdt zich stil
Trudy
|
Utrecht
Ik hou van Utrecht
Ik haat Utrecht
Ik ben jaloers op Utrecht
Ankie Schuthof
|
maart 2018
'Het gebed zonder end' is een steeg in Amsterdam, in die stad heb ik 40 jaar gewerkt. Het is het meest gestolen straatnaambordje van Amsterdam. Vond het een mooie naam en zo doende kwam ik achter de meest vreemde steegnamen.
Harmen Grootendorst
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
maart 2018
Dageraad
De nanacht was een beetje koud
met lichte vorst nog aan de grond,
een wittig waasje in het bos
en de viooltjes, slap, gewond.
De dageraad was jong en fris,
terwijl de zon de grond bescheen,
het licht lag er, pastel-getint,
als klamme deken overheen.
De spinnenwebben mooi versierd
met klare pareltjes van licht.
Het bos nog in de ochtenddauw,
de dag, als spannend boek, nog dicht.
Maar nu, ontwakend uit zijn slaap,
geboren werd het leven weer,
en op een dunne tak geland,
een vogeltje, heel klein en teer.
Welluidend klinkt zijn mooie lied
op deze mooie lentedag.
Een vogeltje, dat helder zingt
als hij de dag ontsluiten mag.
Niek
Meer lezen? Klik op Niek
maart 2018
vlieg niet te laag - vlieg niet te hoog:
verloren in verlangen naar vrijheid
wilde Ikarus meer ~~ hij stortte neer
Ineke Bierens
Meer lezen van Ineke? Klik op Ineke.
februari 2018
Onderstaand tekst is geschreven door een deelnemer van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018).
Spinrag
Ruimte schenk ik
mijn volle licht door
vitrages van stilte
ritselt een gedicht -
geluidloze woorden
tussen regels wit
Dymph de Beer
November 2017
Meer lezen van Dymph? Bekijk haar blog: https://schrijf-blog.blogspot.nl
maart 2018
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We bezongen onze eigen woonplaats.
Maartensdijk
Mijn dorp ligt in het groen
tussen steden, weiden, bossen.
Eyckenstein en Rustenhoven
buitenplaatsen aan de Dorpsweg.
Tussen steden, weiden, bossen
oude appelbomen, schapen op het land.
Buitenplaatsen aan de Dorpsweg
mestkarren en sluipverkeer.
Oude appelbomen, schapen op het land.
De zwarte stoet die ter kerke gaat
mestkarren en sluipverkeer
mannen in pak, de vrouwen met hoeden
De zwarte stoet gaat ter kerke
racefietsers en skaters passeren
mannen in pak, de vrouwen met hoeden
Allen delen de Dorpsweg
Racefietsers en skaters passeren
Eyckenstein en Rustenhoven
Allen delen de Dorpsweg
van mijn dorp in het groen.
Alice
maart 2018
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We bezongen onze eigen woonplaats.
Waar o waar vind je een
Frida
|
Utrecht is de stad voor mij
Trudy
|
Meer lezen van Trudy of Frida? Klik op Trudy of Frida.
januari 2018
In deze grauwe en vooral natte winter lijkt het alsof alles stroperig wordt en meer tijd kost dan wanneer de zon er is.
Ik liet me inspireren door de mythe van Persephone die iedere winter ondergronds gaat naar de Hades, hij wordt naast zijn status van brute heerser ook wel gezien als haar minnaar die haar weer de kracht geeft om in de lente bovengronds te komen als een pas ontloken bloem.
Ik heb gelukkig alweer sneeuwklokjes gezien!
Winter
dit mistig land
maakt me tot een schim
zonder schaduw ben ik
de lichtloze
mijn sappen teruggedrongen
als in de boom
vergaat me de lust
tot scheppen
ondergronds slaapt Hij
mijn Hades
zijn stille kracht
strekt een arm naar me uit
en slaat zijn bed open
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
december 2017
emilie fijan
Meer lezen? Klik op emilie.
december 2017
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We lieten het huis zelf aan het woord.
Horrorwinter
Ik lig bijna bovenaan de top en overzie het speelveldje bedekt onder een knisperende witte laag sneeuw en ijs. Het is er nu spiegelglad. Je ligt zo op je bek. Alle balkons gelegen op het westen en zuiden. De balustrades voorzien van heidebakjes. Ze vallen er bijna af.
De zon in geen velden of wegen te bekennen. Voor mij speelden kinderen vandaag onder de knotwilgjes in de sneeuw. Ze bekogelden elkaar met sneeuwballen. Ze schreeuwen van plezier, maar ik vind het pokkeherrie. Ik doe mijn oren dicht. Ik verberg me graag achter de vitrage zodat ze me niet zien.
Tegenover mij hangt de kerstversiering van de studentenwoning. Ieder jaar hangen daar lichtjes voor het raam. Ieder jaar probeer ik dat te evenaren, maar dat mislukt altijd. Mijn lampjes vielen uit elkaar. En het was te gevaarlijk hem te ontsteken.
Ik lig onder de hemel waar sterren soms voorbij schieten. Ik mis het altijd net om ze te zien. De maan gehuld in licht accentueert de horrorsituatie.
Emmy Pinkhoff
Winterblues
Minimal music rammelt tegen
mijn ribben, monotoon ritme
van binnenuit doet me trillen -
tegen mijn wil bewegen
Op mijn lijf beuken noordenwinden
blazen gierend door mijn kieren
doven het vuur van binnen -
kilte neemt bezit van mijn zinnen
Huiverend verwens ik de winter
die mijn oude botten teistert
gaten slaat in het verweerde pleister
waarachter ijle stemmen zingen
Dymph de Beer
12-12-2017
november 2017
Onderstaande teksten zijn geschreven door een deelnemer van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). We maakten een nabije reis in ons eigen huis.
Mijn kleine studeerkamertje omsluit me als een behagelijke jas. Vol en klein, in tegenstelling tot de andere vertrekken.
Het kleine Biedermeier stoeltje met een stof van licht roze en beige gestileerde bloemen en bladeren tegen een vaal groene achtergrond, zit veel beter dan je zou vermoeden. Het mahoniehouten frame heeft een paar zichtbare breukwonden in zijn leven opgelopen en de stof is aan vervanging toe.
Net als de kleine secretaire zijn ze niet gekocht maar bij mij beland.
Aan de muren veel foto’s van de plaatsen waar ik was. Met de zon mee zie ik : de kust van Fuertaventura , de grote liggende Boeddha van 14 meter uit één steen gehouwen bij
Polonnaruwa in Sri Lanka. Ook op de foto straalt hij een majestueuze rust uit die mij toen zo raakte, versterkt door de vele vlinders die er omheen fladderden.
Het Lake Louise in de Rocky Mountains in Canada. Een paarfoto’s waar ikzelf opsta met vrienden of familie.
Een zeefdruk en een acrylschilderij van vriendinnen hangen naast elkaar
Het oudste voorwerp hier is mijn viool. Volgens de inscriptie 1767 geboren. Ergens in Bohemen volgens de taxateur. Wél waren er twijfels over de naam van de bouwer- niet zomaar iemand-.
Haar leven van viool moet avontuurlijk geweest zijn en inmiddels heeft zij velen overleefd. Ongeveer 74 jaar geleden was zij er bijna geweest door een bombardement. Ze werd zwaar beschadigd, maar weer opgelapt en haar stem doet nog mee. Jammer, dat haar levensloop met de verschillende eigenaren niet meer te achterhalen is. De laatste was een tante van mij, die beroepsvioliste was en de oorlog niet overleefde.
Een ladekastje, een open boekenkast en een klein kastje herbergen alles wat waardevol is. Zowel zakelijk als persoonlijk.
Uit mijn raam kijk ik op een malus met gele appeltjes, een schitterende acacia van de buren, die nu goudgeel in de zon van de herfst geniet en ook in de zomer zijn lichtgroene blad houdt.
En ik zie om de rand van mijn balkon een klimplant: het pijpenkruid. Door de brieven van mijn grootmoeder geschreven in de onderduik, waarin ze haar ouderlijk huis beschreef met deze plant, raakte ik geboeid en ben op zoek gegaan. Een aantal jaren geleden vond ik hem bij een kweker.
Planten en Voorwerpen…als je ze niets aandoet, leven ze langer dan wij.
Bimbie
Onderdak
ik laat je zien wat er in mij huist
mijn dak lekt nog
wilgentakken steken door het riet
de klok die ’s zondags luidde
het boek staat in de boekenkast
witte letters gedrukt op zwart
een kast waar ik uit stapte
de zakkende kist
haar hart dat mij verwarmt
het vuur brandt nog steeds
de vlam reflecteert
de blokken hout stapelen zich op
de vitrage schuif ik open
het licht komt op
het raam weerspiegelt de glinstering
van mijn zorgvuldige mozaïek
mijn huis sluit ik af voor dieven
voor je het weet stelen ze je geest
ik open de deur voor hoop
de afdruk van mijn nieuwe voetstap
Emmy Pinkhoff
november 2017
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). Thema van deze bijeenkomst was Schrijf je huis.
Ik woon in…
Ik woon in mijn woning
een kleine portiekflat
Met een open keuken
een badcel en een bed
Op de tweede verdieping
daar heb ik ook veel buren
die allemaal voor hetzelfde geld
dezelfde woning huren
En vraag je wat ze vinden
van hun bank en parket
dan krijg je ‘t zelfde antwoord
Ik ben blij met mijn flat
Ankie Schuthof
Mijn huis is gebouwd op grond
Twee onder een kap
Alice |
EEN HOOG HUIS
Ik woon dicht bij de hemel. Op vogelhoogte. In kraanvogels, zeemeerminnen, kleine schapen.
Als in de namiddag de wolken wijken voor de
Frida |
Harmen Grootendorst
november 2017
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer van de Schrijfgroep Waar we wonen, onderzoek je eigen woonomgeving (VU Utrecht, najaar 2017-voorjaar 2018). Thema van deze bijeenkomst was Schrijf je huis.
Zeven treden naar boven; grachtengroen is de enorme deur. Het koperen bellenbord telt wel zeven, acht namen. Licht zoemen, langzaam laat het marmer zich zien. Een rode loper tot zover het oog rijkt.
‘Is dit een paleis, mamma’ vraagt Emma zacht.
‘Nee, niet echt’, zegt haar moeder Elsbeth, ‘maar het lijkt er wel een beetje op.’
Waar eens het kantoor was, een loket met heren in colberts en bretels, magazijnmeesters, is nu de nieuwe keuken. Met een lange tafel voor het raam.
‘Kan ik hier rolschaatsen, mamma’ vraagt Emma
‘Dat zou kunnen maar misschien vinden de ooms dat niet zo’n goed idee.’
Zus Elsbeth drinkt thee in de Japanse stoel.
Peter komt vanuit zijn werkplek via de zwierige spiltrap naar beneden en begroet het bezoek. Hij heeft net de laatste rekening van de verbouwing betaald en kijkt tevreden rond.
Via de vensters van het statige pand aan de overkant wordt het zonlicht weerkaatst en stroomt de kamer binnen, helemaal tot aan de nieuwe plinten. Het hout van de vloer glanst zacht en spint van tevredenheid.
De gouden gordijnen van de achterkamer gaan open. Je kijkt via het achterhuis tot in de tuin achter het huis. Hier stond ooit de vergadertafel van de directie. De lambrisering was donkerbruin, de gordijnen grijsgroen velours. Nu staan er Gispen damesfauteuils en een knalrode designbank van Jantien Ranzijn uit Alkmaar.
Emma holt van voor naar achter, ‘Het is vijfentwintig meter’, zegt ze. Klopt, nou ja bijna. Ze heeft haar schoenen uit gedaan en loopt op haar sokken. Nee, ze schaatst over de gladde vloer.
Ik haal de koekjes uit de nieuwe oven die ik nog steeds niet goed kan bedienen met zoveel knopjes, zo veel mogelijkheden. Maar de koekjes zijn bruin, knapperig en warm. ‘Kletskopjes’, zeg ik.
‘Je bent zelf een kletskop’, zegt Emma.
We zitten aan de Rotterdamse roestbruine keukentafel voor het raam op de Italiaanse stoelen en hebben het goed.
Wilco Kalbfleisch
november 2017
Vlammend rood
Vlammend rood
is de ondergaande zon,
wordt weerkaatst
door overzijdse ramen.
Zolang je kijkt
zie je het rode vervagen,
wordt kleiner,
zien wegglijden.
Temperende gloed
overschaduwd de wolken,
zachte vederlichte stralen
verdwijnen om de hoek.
Paulien van der Heijden
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
