Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
april 2021
Openingsplan
woord van de maand april 2021
niet naar het terras
want dat is nog gesloten
niet naar het park
waar niemand is
ook niet even
naar het bankje aan het water
domweg
omdat er soms
nu eenmaal
sneeuw valt in april
Anneke van Schaik, april 2021
Meer lezen? Klik op Anneke.
april 2021
Gedachtenis
Groen, ontluikende natuur.
Groen wit, Middelburgs voetbalvuur.
Groen kerkkoepel licht, veilige baken.
Groen, hoop, stille wake.
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
april 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Noordwijk
heerlijk vakantiehuis aan zee
harde wind onstuimige luchten
vliegeren en zandkastelen bouwen
dat heerlijke vakantiehuis aan zee
heeft plaats gemaakt voor nieuwbouw
leegruimen en verdelen
in harde wind en onstuimige luchten
dat heerlijke vakantiehuis aan zee
Kristin
Meer lezen? Klik op Kristin.
maart 2021
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
Thuis
Je huis is je ruimere lichaam
(Zegt Kahlil Gibran in De Profeet)
Als een lekker zittende jas
Die beschermt tegen storm en regen
Een nest met uitzicht
Vertrekpunt en landingsplaats
Je komt er altijd weer terug
Ik passeer de Lekbrug
Moet even wennen aan alle auto’s in de straat
Werp een blik op mijn geliefde tuin
Vind binnen alles groot en ruim
Oh, die eigen sfeer en kleur
Het vloerkleed dat we samen kochten
De koffie die zo lekker smaakt
Uit het ouderwetse filterapparaat
Ik ben weer thuis.
Catrien van Schie
maart 2021
Zandkasteel
Ik bouw je een kasteel
met een ophaalbrug,
in de gracht een bootje
met matrozen die verdrinken
in je schaterlach.
In de branding
spoelt een bootje aan,
lang geleden verlaten.
Een restant
waar niemand om geeft.
Niet langer overspoeld,
klinkt eruit een lied
van matrozen,
een bootje,
een schaterlach.
Linda de Bruijn
maart 2021
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
Nieuwegein aan de Lek.
Pak je fiets, volg de rivier als een vogel
Overzie de omgeving
De stromen, de geulen, de malse uiterwaarden
Vlieg met de wind mee of ploeter met wind tegen
Zoek beschutting in de oase van een polder
Of strek je uit bij Tull en het Waal aan een strandje
Volg de schepen op weg naar haven of achterland
Neem een pontje, maak een rondje.
Catrien van Schie
maart 2021
Vrij naar Er was …….. uit Koerikoeloem van Tjitske Jansen
Er was een winkel met knopen, linten en lange dingen die aan een draaimolen hingen. Ceinturen, ik kende dat woord. Mijn mama had ze thuis ook. Mijn rechterhand liet de draaimolen draaien, zodat de linker de ceinturen kon aaien.
Er was een glimmend rood lusje dat omlaag gleed precies voor mijn kleuterschoen. Zo mooi, zo prachtig mooi rood. Wat kon ik anders doen dan het oprapen en koesteren in mijn hand. Weer buiten liet ik het opgetogen aan mama zien. Zij schrok en zei boos: “Kind, dat is niet van ons dat moet terug. Als je dat mee naar huis neemt dan ben je een dief.”
Er was het teruggaan. Bezweet van angst de volle winkel weer in, waar de winkelmevrouw zei: “O dank je, het hoort bij een rode ceintuur. Wat fijn dat jij dat vond op de grond.”
Een zucht van verlichting ontsnapte mij.
Dorothée Bakker
2 maart 2021
maart 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
O, theepot
Wat staar je me aan
Vanuit je vooruitgestoken tuit.
Met je ongezeglijke blik
Laat je me zittende achter.
Gebakken in donkerbruine aarde,
Geboortig in Karelië.
Wat ben je zwaar en nederig,
Heet aan de onderkant.
Je bent reddeloos verloren
Op de harde stenen vloer.
Toch een stukje uit mijn leven
Meer gevoelig dan versteend.
Poëzieweek-schrijf-idee
jo neus 5 maart 2021
maart 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Koestering
Je hebt je versierd
met kleurrijke bolletjes
als door het raam van een cathedraal.
licht schijnt rood in je
Gemaakt in Murano
in Venetië gekocht
en nu op een bureau
in dit koude land.
Je bent de glimlach
en de betovering
de herinnering
aan warm samen zijn.
Schoonheid in eenvoud
een simpele vorm
wat valt te wensen
als ik jou zie?
Alice
maart 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Meer lezen? Klik op Anneke.
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Keris
Kris, in vuur gesmede dode
slang je was vergeten
verloren en tot voorwerp verlaagd
jij gepunte zwevende rib
schaduw
verhalenverteller geschiedschrijver
ik zal je eren om je ziel
heilig van geslacht tot geslacht
in jouw spiegel zie je mij
zeg je: ik handel
zoals jij zolang je me bij je houdt
Als je mij verzaakt keer ik
tegen je
Poëzieweek-schrijf-idee 2021
©emilie fijan
Meer lezen? Klik op Emilie.
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
O Wandelschoenen
mijn sterke en stoere kameraden
de donkere huid vol groeven en geschiedenis
jullie reiken je hals naar het heelal
en sluiten een verbond met de grond.
O wandelschoenen,
mijn reisgenoten in het godenrijk
op pad naar godin Libertas
speurders naar spoor, ridders van rust
eenstemmig bezingen jullie mijn levenslied.
O wandelschoenen,
ons nieuwe lied is het harmonieuze duet
maar ook het keervers van herinneringen
eensgezind leggen wij de lijn tussen aarde en hemel
op weg naar de stilte.
Kitty 190221
februari 2021
Onderstaande gedicht geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
’n Kat
Zwiepie springt op bed. Grote smekende ogen.
Ik aai, sta op, geef voer.
Zeg ja tegen ’n kat als je oud bent
aaien, bukken, voeren. Moet
ik ja zeggen als jongere oudere?
Zwiepie springt op bed.
Heleen van Tilburg
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Voorjaar in de wei
Mijn tastbaarste herinnering aan jou is een schilderijtje dat je maakte.
Jij was achttien. Ik nog maar zeven.
Toen je het maakte was je al mijn grote broer en dat ben je nog steeds.
Maar toch is het anders want je bent er niet meer.
Nu hang je in mijn keuken. Elke dag zie ik je. Dat stemt mij mild,
soms ook treurig.
Het schilderijtje heeft lang op mijn zolder gelegen tot ik ging opruimen.
Ik werd geraakt toen ik je uit de doos haalde.
Je zit in een brede eikenhouten lijst. Op klein formaat tekende je
een landschap met water, een eend met zes jongen. Groene stroken
weiland met een reiger. Vogels vliegen over het water. Een kleine boot
ligt aan de waterkant.
Met wasco heb je in enkele dikke lijnen een snelle schets opgezet.
De tekening is ingekleurd met grove potloodstrepen. Dat maakt
het beeld krachtig. ‘Voorjaar in de wei’ schreef je op de achterkant
en het jaartal 1965. Je handtekening maakt het extra dierbaar.
Onze dagelijkse ontmoetingen herinneren mij aan de korte tijd
die we samen doorbrachten.
Kristin
Meer lezen? Klik op Kristin.
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Liefst
Weinig licht
geen geschreeuw
rustige aandacht
niet mee bemoeien
dan
zie je
schuw groen
licht op in
prachtig palet
zo
ook
Tom
Dumoulin
Jan van Pelt
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Inspiratie vormde de aangrijpende tv-documentaire De Sobibor Tapes, de vergeten interviews van Jules Schelvis (27 januari 2021).
Sobibor
Bomen, getuigen van ultiem kwaad
In het besneeuwde landschap,
In oneindig dichte rijen
Omgeven jullie deze hel.
Een obstakel, een uitstekende tak
Aan een boom, in de weg
Ploegend door het veld
In dit ijskoude sneeuwlandschap
Het ware theater van deze
Satanische vernietigingsmachines
Is verwoest - niet de waarheid
Hierover door getuigen verteld
De huiveringwekkende gevolgen
Voor overlevende zwaarbeschadigden
Nooit af, nooit weg, nooit vergeten.
Bomen getuigen van ultiem kwaad
In dit besneeuwde landschap.
Liesbeth Geerlings
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Kroost
Een kind komt uit je buik
drinkt je melk
groeit onder je handen vandaan
loopt spelend naast je
versnelt haar pas
als de jouwe vertraagt
draait zich om in haar toekomst
zwaait wenkend, roept “Kom,
zie je straks!”.
Margriet Notenboom
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Dag lieve lidcactus
Heb ik je ooit bedankt voor je mooie bloei
een paar keer per jaar is jouw roze feest
dank je voor zo vaak zoveel vreugde.
Woon je hier wel met plezier?
Ik kijk naar je op ,plaatste je hoog
zie amper de aarde waarin je leeft
ik gieter maar wat elke week.
Sta je te nat of juist te droog?
Jij krijgt vaak frisse lucht van buiten
door de keukendeur en veel licht
door alle ramen op het zuiden.
Bij volle zon zakt het rolgordijn.
Te fel is niet best, te warm is niet fijn
te koud ook niet maar er is c. v. als
laddertje langs de muur dus klein.
‘k Zorg toch wel goed voor jou?
Jij bent van een oud geslacht
‘k heb je voorouders gekend als kind
ze woonden in de serre van oma Bella.
In grote pot op hoge piëdestal.
Wel betere stand dan jij bij mij
op de combi-koelkast in de keuken
misschien snak je naar meer ruimte.
Deze hoge vaas is veel te smal!
‘k Heb familieleden van je meegemaakt
ze kwamen als stekjes bij de mijne en
zo kreeg ik jou; gaf ook stekjes weg.
Deed ’t pijn als ik ze van je nam?
Stel dat mij een kind ontnomen werd
mijn leven kende groei noch bloei.
‘k Gaf jou te weinig liefde en respect
terwijl wij als familie zijn via oma Bella.
Barry Bogerd-Thomson
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Brief aan 2021
Ik schrijf als
Jij bent voorlopig nog
Ik lig nog aan de ketting
Kom je me overhalen
|
Schoonheid? Troostend woord?
meer van het zelfde?
Licht asjeblieft een tipje
Wat mij betreft,
Uitkijkend naar je antwoord
Utrecht, 2 januari 2021
|
|
|
Meer lezen? Klik op Nelleke
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Rosa
Alle rozen lijken dóor te bloeien deze winter
zwak bruin blad buigt bokkig naar beneden
daar ligt wat eerder al heeft losgelaten
het geel verdorde, met diepzwarte vlekken.
Hoog aan de sterke groene steel, alsof het niets van doen heeft
met de familie daar beneden, vormt zich een knop,
een roos ontvouwend laat zij zich blozend zwaaien
op het briesen van de wind,
floreert in hartje winter.
Margriet Notenboom
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Wandelend, wij, helder de hemel
2021
Staat voor mij voor de Treurwilg
Zag hem op een wandeling
Onderweg met stappenteller
10.000 stappen om gezond te blijven
In tijden van Corona.
Het zware gemoed
van de treurwilg
staat voor mijn gemoed
na 6 Januari 2021.
Dat hoop ik maar.
Want deze zomer staat deze Treurwilg
weer in volle bloei.
Zijn winterwonden geheeld.
Dit schept optimisme.
Na 6 januari 2021
en dus voor 2021
is slechts plaats voor
hoop zonder optimisme.
Reken op een wonder
Als in 2020
Maarten Struijs, 09-01-2021
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Bij sneeuw
elke
sneeuwbal begint
met een vlok
die naar de aarde
kwam gevallen uit het donker
van een dikke lage grijze hemel
vlok na vlok dekt huis en veld
dichter onder een zacht wit magisch donzen dek
elke vlok misschien het begin van een nieuwe sneeuwbal
mijmeren over zo'n sneeuwbal en over zo'n kleine wonderlijke vlok
Anneke van Schaik, januari 2020
Meer lezen? Klik op Anneke.
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Betelgeuze
't Is half januari –
Tingelende wintermezen
met opgezette veren,
nog kil in de botten onder
Orion. Achter knoptakken
schreeuwt een stille kraai in
verbinding die mensen verbraken,
zodat angst ijzig in magen vreet.
Bijna licht het oosten, omdat
de koude oorlog bevriest
tussen merels, die denken dat
niet de zon, maar de lente opkomt.
Ellen Schoof
Meer lezen van Ellen, zie https://ellenschoof.nl/.
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
VLEUGELS IN MIJN RUGZAK.
Ik draag een lange jurk
met een sleep als een goudlawine
Glitters op al mijn nagels
Een hoedje met tierelantijnen
Glanzend bosbessenrood op mijn lippen
En vleugels in mijn rugzak
Ze zijn sterk en vederlicht
En dan vlieg ik een eindje mee
Met de engelen die altijd bij me zijn
Ze hoeven zich niet voor te stellen
en ze weten wie ik ben
Ik draag een lange jurk
met een sleep als een goudlawine.
Sjoke Wassenaar
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Januari 2021
’t Is half januari; mijn geest is tot rust gekomen
door opgelegde beperkingen, uitgewiste dromen.
Nu de saaiheid aan mijn geest begint te knagen
hunker ik naar prikkelrijke, inspirerende dagen.
Op deze dag bespeur ik winter; zal voor mij even
het sprookjesbeeld uit mijn jeugd gaan herleven.
Waarom zo schraal strooien op steen en groen-
ik zag al zoveel sneeuw, kan het er mee doen.
Barry Bogerd-Thomson
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Op deze dag in januari is de wereld stiller dan anders
zij heeft een jasje uitgedaan hoewel het buiten koud is
zij staat afwachtend aan de zijlijn en vraagt zich af
zal het ooit weer normaal worden?
Kristin
Meer lezen? Klik op Kristin.
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Levensfries
Hij stuurt een appje dat hij pannenkoeken komt eten
en sluit af met de schreeuw van Munch
omdat ik die van jou zo vet ziek vind oma
Het collectief geheugen zegt
dat deze emoticon virtueel viraal gaat
Zou Edvard zich levensfries gelachen hebben?
Astrid Salman
Het werk de schreeuw van Munch is onderdeel van de serie levensfries wat letterlijk vertaald levenloos betekent. Hij betitelde zijn werk ook als gedicht over leven, liefde en dood.
Meer lezen? Klik op Astrid.
januari 2021
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Eind januari
De Camelia, Magnolia en Prunus botten duidelijk uit. Bot ik ook al een beetje uit?
Ik vermoed van wel, ik heb meer inspiratie, meer lust om iets te doen, voort te brengen dan in de vorige maand. De lusteloosheid, het vermoeide gevoel, de weinig creatieve geest zijn verdwenen.
Ik wil weer produceren, bezig zijn, mijn geest verlevendigen. Ik voel vernieuwing en dat voelt goed! Ik ben aan het uitbotten. Ondanks de kou van het virus.
Ik voel me omgeven door beweging, al zit ik nog in de cocon van de verlengde lock down. Er tocht een belofte van beter langs de wanden. Er hangt een trilling van verwachting in de lucht. Er zoemt een opwekkende toon door de atmosfeer.
Ik heb vertrouwen in het nieuwe jaar, al is het nog maar januari, al is het vaccineren nog maar net begonnen, al is er een mutatie van het virus bij gekomen, ik bespeur aanwijzingen voor een nieuw begin.
Barry Bogerd-Thomson
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
De tafel trouw
Ik weet dat je naar me kijkt, zodra je de woonkamer binnen komt.
Ik toon je mijn mooie blad, weliswaar met putjes en deuken, die
draag ik met trots.
In mijn vorig bestaan had ik veel littekens op mijn stam. Die zijn weg
geschaafd en men heeft mij ambachtelijk behandeld en nu ben ik hier
bij jou na een lange scheiding.
Jij schuift aan, aait en betast me, je ellebogen rusten op mij. Je eet
aan mij, schrijft, knutselt en leest de krant. Dan fluister ik je verhalen
toe over mijn bestaan als boom.
Zo overbruggen we ruim veertig jaar, waarin ik je alleen maar zo af en toe
zag als jij dat andere huis bezocht, een zijdelingse blik op mij werpend.
Daar waar jij mij had achtergelaten.
Je kijkt naar mij zodra je de woonkamer binnenkomt en ik weet we zijn
weer samen. Ik strek mijn poten en voel mijn verbindingen, met jou, laat
mijn blad voor jou glanzen en weet we blijven samen.
Cato Libochant, 04-01-2021
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Wie kijkt er vooruit
door de terugkijkspiegel
waarin slechts
achteroprijdend verkeer
in zicht komt?
Wie spreekt er met de hoop
van een reus
tot de dwergenmoed
die nog in losse ingrediënten
op het aanrecht ligt
als voornemen voor het nieuwe jaar?
Karin Drenth
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020 - januari 2021).
Winterkoud
herkennen kijkt mij aan
wind die takken kaal blies
uitgetrimd tot op de bast
de straat vertolkt een taal
die niet bestaat.
Ik ben adem
die eindigt in een wolk condens
voordat het woord gevormd is
niets ben ik
dan winters koude
en haar taal niet kent.
Er is in mij geen landingsbaan
geen oor dat hoort hoe dingen
zijn ontstaan
alle woorden zijn ontdaan
van tarra, wachtend diep in mij
op wereldwinters worden.
Karin Drenth
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020 - januari 2021).
Winter
Ik zie niet de winter
uit mijn jeugd met
buiten baantjeglijen,
schoongeveegde vaart
met schaatspartijen,
geen sneeuwlandschap
als op oude schilderijen.
Ik zie in deze winter
een omgeving met
groene landerijen,
een frisse berm waar
zomerbloemen nog gedijen,
open sloot en singel
waarin watervogels vrijen.
Ik zie nog geen winter
en Kerst is al voorbij.
Alleen kale bomen ginter
in strakke silhuettenrij
hinten mij.
Barry Bogerd-Thomson
december 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
Daar sta ik, een eengezinswoning, zeven meter hoog in een rijtje van acht huizen. Saaie huizen zijn we met ons zadeldak, gele en rode baksteen als bekleding van het betonnen skelet. Een hele wijk dezelfde soort woningen van drie verdiepingen, wie had er zo weinig fantasie?
Vanuit mijn positie kan je niet de straat uitkijken. Alles kronkelt hier, geen rechte lijnen. Dat vonden ze niet gezellig in de zeventiger jaren toen ik werd gebouwd.
Mijn ogen zitten in het zolderraam, klim snel twee trappen op en kijk met me mee. Van hier zie je een deel van de straat met stenen in zigzagpatroon. Het uitzicht wordt belemmerd door het blik op straat. Mensen zetten hun statussymbool het liefst voor hun huis of in elk geval in het zicht, maar hoe doe je dat met drie auto’s?
Gelukkig sta ik op een plek waar ik tussen de huizenrijen door kan kijken en kan wegdromen, denkend aan vroeger toen het hier een polder was met riet en slootjes, smalle weggetjes en knotwilgen.
Kijk je naar beneden dan zie je tuinen vol tegels. Het lijken hier en daar wel begraafplaatsen, met een enkele vaste plant en een bak geraniums. Alle inheemse planten zoals fluitenkruid, ereprijs, dove netel, pinksterbloemen, die hier welig tieren, worden beschouwd als onkruid! Ze worden bestreden met gif of stenen, want werken in de tuin is een vorm van lichaamsbeweging die vermeden moet worden, de bewoners gaan naar de sportschool.
Op de eerste mooie dag van het voorjaar worden lawaaierige hogedrukspuiten tevoorschijn gehaald en in de herfst bladzuigers. Bomen worden gerooid, snoeien is werk en bladval staat slordig.
Daar sta ik dan, een huis dat geniet van bomen en mooie luchten met een prachtige zonsondergang.
Ik zou best actie willen voeren, tegel eruit boompje erin, maar helaas behoor ik tot het onroerend goed.
Catrien van Schie
december 2020
Onderstaand stilleven is beschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Allerlei speelgoed heeft ze opgezocht en klaargezet. Over een uur gaat het weg. Het krijgt een mooie bestemming: een vluchtelingengezin. Via buurvrouw An is ze in contact gekomen met deze mensen. Eindelijk hebben ze een huis toegewezen gekregen. Het echtpaar met twee kleine kinderen is gevlucht uit Afghanistan. Van de spanning en de ontberingen waar deze mensen mee te maken hebben gehad, kan ze zich slechts een voorstelling maken. Er trekt een rilling door haar heen, terwijl ze gedachteloos naar haar diepe tuin staart.
Het zijn vriendelijke mensen. Twee dagen geleden heeft ze hen ontmoet op het plein voor het asielzoekerscentrum. In schoorvoetend Nederlands uitten zij hun dankbaarheid. Nadenkend neemt ze een slokje van haar cappuccino. De twee kleine meisjes hebben haar aangekeken met verlegen, donkere ogen en toen heeft ze hen speelgoed beloofd.
Straks wordt het opgehaald. Door een vrijwilliger van de hulpdienst. En zij is maar een klein radartje in het geheel.
De handpop kan er ook nog bij. Zouden de meisjes weten wat een kikker is?
Kitty
november 2020
'Uiteindelijk ben ik vorm gaan geven aan “wat ik met bomen heb” en ik ben ruim een jaar met mijn bomen project bezig geweest. Veel biografisch schrijven, gedichten, haiku’s, pastels, rubbings en kintsugi’s.'
ONTMOETING
Adem stroomt
door mijn innerlijk landschap
gaat in gaat uit
verbindt binnen buiten
waaiert uit als takken
uit dezelfde bron
mijn levensboom
nooit stil steeds in beweging
harteklop van levensadem.
Mijn adem stroomt en sapt
spiegelt de boom in mij
stoer standvastig stevig
gaat mee met de seizoenen
groent geurt glanst
laat los wanneer het tijd is
naar binnen te gaan voor
winteren
adempauze.
Boom stroomt en stapt
spiegelt mij mens
ademt in ademt uit
door hart en vaten
waaiert seizoenen tot leven
gedragen in de kringloop
aanwezig, amper hoorbaar….
Ineke Bierens
Meer lezen over Inekes inspiratie en hoe zij kwam tot het maken van rubbings? Klik op Ineke.
november 2020
Onderstaand stilleven is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Parijse Aandenkens
Het staat in mijn keuken op de koof boven mijn kookplaat. Er staan drie voorraadblikken van gekleurd metaal met afbeeldingen van keukenkruiden, die ik meenam uit Parijs, toen ik daar in 1959 drie maanden au-pair was. Als kleurige tegenhanger staat er een tomaat-rode design plantengieter, die ik indertijd kocht als verjaarscadeau bij Mobach in de Choorstraat, dat nu niet meer bestaat. Het geheel ademt een eenvoudige dagelijkse sfeer van koken, eten en planten verzorgen.
Liesbeth Geerlings
november 2020
Vol van higgsbosons
Ik vervorm de ruimte
met de snelheid van het licht,
mijn hoofd krijgt vaart
de impact die ik heb.
Maar het veld dat ik creëer
is van een niet te meten zwakte,
de appel valt naar de aarde
zonder acht te slaan op mij,
en vliegend door de ruimtetijd
getrokken door denkbeeldig draad,
kleef ik onvermijdelijk aan objecten
veel zwaarder dan ikzelf.
Kometen sla ik niet uit hun baan
en de zon blijft waar zij is,
maar ik kijk naar de formule
het is verdomme niet niks!
Ante
Meer lezen? Klik op Ante.
oktober 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Schommelen
Op de straat achter ons huis stonden
twee ouderwetse houten schommels.
Dat was mijn plek!
Ik zweefde door de lucht en
keek naar de duiven op het dak van de buren.
Ik zong mijn eigen lied en had mijn eigen tempo.
Heen en weer, hoog en laag, dromen kwamen uit.
Miriam Ram
oktober 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Menorah
Met Chanoeka
De kandelaar brandt
herinnert aan mijn oom
Israël
Visje kreeg een maatje in de letterbak:
Leuk zwaantje in mooi wit pak!
Het had een mooi rood snaveltje,
Dat door een ongelukje brak!
Liesbeth Geerlings
oktober 2020
Wandelen in woorden
Langs grijze paden vol clichés
zoeken naar iets nieuws.
Struiken vol kleurige termen.
Beladen bomen rijp voor oogst,
voor wie oor heeft.
Ik vul mijn mand met
klankrijke exemplaren.
Koester de oude woorden
in mijn mochila*
Suba, Hadza, Ougota, Bade,
Aymara, Warao, Ticuna, Quechua**
Ach, dat ze nooit
nooit
Frida Domacassé
*knapzak
** acht kwetsbare talen.
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
oktober 2020
Complementair
Complimenten
gegeven door vrouwen
voor de meeste mannen oneigenlijk
door zo'n gebaar
breng je de ander naar een hoger plan
om uit te stralen
naar eenvoud
genegenheid
en tevredenheid.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
oktober 2020
Uit haar tweede dichtbundel Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel, mei 2020.
Tweede kans
Ik wil geen moeite doen voor mezelf.
Ik wil dat alles vanzelf gaat.
Ik wil niet moe worden.
Me vermoeien met dagelijkse verrichtingen
zoals verplichtingen
om het huis van binnen en van buiten
net als mezelf, steeds weer
een opknapbeurt te geven.
Mart Damen
Meer lezen? Klik op Mart.
september 2020
Onderstaande tekst is geschreven door Catrien van Schie, deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Licht in de herfst
Onze dochter kwam deze ochtend binnen met in haar rok deze vruchten. Ze legde ze trots een voor een op de kast en in de schaal.
Mijn hart lichtte op van zoveel blijheid, ik wist direct dat dit mijn herfstschilderij ging worden.
Ik was wat somber opgestaan, had geen zin om aan het werk te gaan. Elk jaar word ik weemoedig en passief door de naderende winter, de groei en bloei stopt en de prachtige groentinten veranderen.
Mijn kind bracht het licht bij me terug, met de vruchten en haar stralende gezicht. In het schilderij zou ik het licht vangen, laten weerspiegelen in de wijn.
Wat een oogst en troost op deze herfstochtend!
Stilleven met grote roemer en kweeperen, Henk Helmantel, 2011
september 2020
Harmen Grootendorst schrijft najaar.
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Reis door het seizoen
Zongerijpte verlangens, uitgestrekte borders
Ik klim en volg het pad
Hilda
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Loslaten
Ik luister naar de zomer, de verzengende hitte, de loomheid en de rust van de hondsdagen. Die doen dit jaar hun naam eer aan met een heuse hittegolf, die nog even aanhoudt.
De zomer dwingt me zo te luisteren naar de eigen behoeften en om afstand te nemen van het ritme van de rest van het jaar. Net zoals het kwetteren van de vogels stiller wordt om later in het jaar weer luider te worden, houdt het lawaai om het huis even op in de zomerhitte. Ik kan mij nu overgeven aan rust en verstilling. Even de lokroep van alle activiteiten niet horen en alle zaken waarvan het verstand zegt dat die nù moeten.
Mijn hart zegt: nu even niet. Het komt allemaal wel weer na de zomer als de regen weer te horen is, de vogels hun stem hervonden hebben en het leven weer door de straten klinkt.
Jossie
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Zomer
Hoor de eenden overvliegen,
een zomerbui, spetters op de stoep,
het ruisen van de hoge berk.
Kristien
juli 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Schilderijtjes voor de kinderkamer,
logeerplek voor de kleinkinderen.
Zes stuks op rij aan de muur.
Jaren geleden verzameld
nog voor de geboorte van de kinderen.
Op marktjes gekocht en gekregen.
Opnieuw kijkend zag ik opeens:
de verbinding met kinderen.
In ieder schilderij een eigen verhaal.
En ook samen één geheel:
De band tussen moeder en kind
Toen, nu en voor altijd.
Nu op de kamer van de kleinkinderen
En straks, wie weet, bij ieder van hen thuis.
Hetty Esseveld
Soest 9 juli 2020
juni 2020
17 juni schreef Dymph onderstaande reactie op haar blog.
Terug naar normaal?
Gisteren spotte ik deze kreet op het Vredenburg in Utrecht.
Ik wil niet terug naar normaal. Ik wil deze schonere lucht houden, de rust in de stad, het ontbreken van sommige sociale verplichtingen, als groepsborrels en andere gezamenlijke uitjes.
Laat mij maar een-op-een contact hebben met goede vrienden.
Al zit die anderhalve meter soms in de weg.
Teruggaan is sowieso meestal geen oplossing.
Dus....laten we het niet meer over 'normaal' hebben, ook niet over 'het nieuwe normaal', maar creatief leven met de mogelijkheden die er zijn en daar het beste van maken.
Meer blog lezen? Klik op Dymph.
juni 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door schrijfmaatjes van de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Coronatijd
De dagen glijden voorbij
Een dag werken, een avond met een boek op de bank
Wat buiten weer mag
is nog niet begeerlijk.
De dagen glijden voorbij
Een dag werken, een avond met een boek op de bank
Ik geniet er nog even van.
Helene Hubers
Zaterdag
Zonlicht door de bomen. Wind
ruist door de bladeren. Vogels, vrolijk, kwetteren,
ritselen in het struikgewas.
K's driftige stappen knerpen op het pad.
Sst! Een jong hert, nieuwsgierig, stevig,
verdwijnt wonderlijk stil weer tussen de bomen.
Een zacht ritselend ruisen.
Kristien Harmsen
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Lief beeld,
Wat ben je me dierbaar.
Het beeld van ons drieën als gebroken gezin.
De neuzen wat gehavend.
En toch, de uitdrukking is krachtig.
In moederpinguïn is een grote ruimte.
Zo omhult ze haar kinderen als het nodig is.
Haar houding is stevig en waakzaam.
Zo was ik er voor mijn kinderen.
Mijn dochter maakte dit beeld van ons
toen ze nog heel jong was. Op les.
Haarfijn voelt ze situaties aan.
Jij, metafoor van eerder, nu en later!
Hetty Esseveld
Soest 5 juni 2020
mei 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Voorjaarsdag in stilte
wereld in bloei
verzoend met mijn bestaan
vogelconcerten , zachte
herinneringen
een wereld in angst
kaalslag , vernietiging
de paradox valt even niet
op zijn plaats
Trudy
De wereld op zijn kop
Langs de kapper
die nooit open is op maandag
maar nu wel
langs de kapper met wie je geen afspraken maakt
-gewoon binnenlopen-
maar nu wel,
als je haar maar goed zit
Trudy
Meer lezen? Klik op Trudy.
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Kijk om!
Dit zou haar dag worden
jaren ergernis over de volumeknop
haar gunsten verleend aan buren
aan mensen zoals jij en ik
beantwoord met bloemen
haar dag
Emmy Pinkhoff
Meer lezen? Klik op Emmy
mei 2020
Roze verlangen
Mijn verlangen is groot
ongekend groter dan anders
ik zoek je met mijn ogen
steeds als ik naar buiten ga.
Laat je zien
houd de vorst vooral buiten
want het mag niet meer misgaan
niet nu
nu de wereld ons verwart.
Ik verlang naar je bloemen
zoals de bijen dat doen
naar je zachtroze kleuren
je belofte voor later.
Kom laat je zien
gooi nu alle knoppen open.
Dan weet ik dat het goed komt
ook dit jaar
juist dit jaar.
marijke heijsman, april 2020
mei 2020
Adem meditatie
ik adem in en uit
mijn gedachten dwalen af
naar een biologisch gehaktbal
ik kom terug
maar dan verschijnt er een gebraden paling
met uien plomp verloren midden in mijn hoofd
“ik denk aan eten” zeg ik overbodig
weliswaar broodnodig maar toch -wat zit ik hier te bekokstoven
en bovendien is het allemaal echt nodig?
Ik kom terug naar mijn ademhaling
voor een tijd is het rustig tot de volgende afdwaling
een tompouce in de koelkast
roept mijn aandacht
maar ik lig lekker
sterk genoeg om dat gemekker
te negeren, ik adem in en uit
een centje van een fluit
ik denk, mijn longen zijn bijna drie en vijftig jaren oud
en ze doen het nog goed, wonderbaarlijk zo beschouwd
maar bij de volgende inademing
heb ik een moeilijke herinnering
ik word even razend
“je neemt jezelf te grazen”
beman ik me, ik adem in en uit
een raar geluid van buiten
leidt mij af; ik luister, maar ik wordt niet wijzer
ik fluister “je ademhaling”; het breekijzer
van alle verwarring
ik adem in
ik adem uit
er komt wat ruimte
ik adem in
en uit
Dianne
Andere gedichten van Dianne lezen, ook in het Engels? Klik op Dianne.
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
