Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
De tafel trouw
Ik weet dat je naar me kijkt, zodra je de woonkamer binnen komt.
Ik toon je mijn mooie blad, weliswaar met putjes en deuken, die
draag ik met trots.
In mijn vorig bestaan had ik veel littekens op mijn stam. Die zijn weg
geschaafd en men heeft mij ambachtelijk behandeld en nu ben ik hier
bij jou na een lange scheiding.
Jij schuift aan, aait en betast me, je ellebogen rusten op mij. Je eet
aan mij, schrijft, knutselt en leest de krant. Dan fluister ik je verhalen
toe over mijn bestaan als boom.
Zo overbruggen we ruim veertig jaar, waarin ik je alleen maar zo af en toe
zag als jij dat andere huis bezocht, een zijdelingse blik op mij werpend.
Daar waar jij mij had achtergelaten.
Je kijkt naar mij zodra je de woonkamer binnenkomt en ik weet we zijn
weer samen. Ik strek mijn poten en voel mijn verbindingen, met jou, laat
mijn blad voor jou glanzen en weet we blijven samen.
Cato Libochant, 04-01-2021
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Wie kijkt er vooruit
door de terugkijkspiegel
waarin slechts
achteroprijdend verkeer
in zicht komt?
Wie spreekt er met de hoop
van een reus
tot de dwergenmoed
die nog in losse ingrediënten
op het aanrecht ligt
als voornemen voor het nieuwe jaar?
Karin Drenth
januari 2021
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
Klein ommetje
Eerst de voortuin uit. Voorzichtig, er is geen stoep en om de bocht kan een auto komen.
Dan de straat uit rennen. Een zak met brood voor de eenden in je handje. Pas op voor de hondenpoep in het gras. Oei, die ganzen zijn wel erg groot, “ mama dragen”!
Paardenbloemen in het gras, blazen! En dan weer rennen, het is hollen en stilstaan.
De treurwilg hangt tot op de grond, daar kan je aan trekken of je achter verstoppen. Kijk, zie je de reiger, hij zit heel stil, omdat hij vissen wil vangen. Nee, niet zo dicht bij het water dan vliegt de vogel weg.
Het water in de sloten links en rechts van het dijkje is vaak met kroos bedekt, je loopt er recht op af.
Jij denkt dat je erop kunt staan. We gooien er steentjes op, zie je wel er zit water onder. Er zwemmen vissen in, meerkoetjes en waterhoentjes.
Catrien van Schie
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020 - januari 2021).
Winterkoud
herkennen kijkt mij aan
wind die takken kaal blies
uitgetrimd tot op de bast
de straat vertolkt een taal
die niet bestaat.
Ik ben adem
die eindigt in een wolk condens
voordat het woord gevormd is
niets ben ik
dan winters koude
en haar taal niet kent.
Er is in mij geen landingsbaan
geen oor dat hoort hoe dingen
zijn ontstaan
alle woorden zijn ontdaan
van tarra, wachtend diep in mij
op wereldwinters worden.
Karin Drenth
januari 2021
Waanzinnig
Woord van de maand, januari 2021
Er is een vaccin
dat is waanzinnig gewoon
We gaan beginnen met prikken
dat voelt zo waanzinnig goed
In Amerika gebeurde
echt iets waanzinnigs
Dichter bij huis
waanzinnige boeren
waanzinnige wappies
waanzinnige toestanden
in het verpleeghuis, op de ic's
Dan wordt het al te gek:
ik hoor mezelf zeggen
"Ik zit lekker te lezen,
wat een waanzinnig goed boek"
Anneke van Schaik
Meer lezen? Klik op Anneke.
januari 2021
Lichtjes
Accentueren vijgenboomstruik
Troostbiedende handeling bemoedigt
Gemoedsonrust zorgelijk nieuwsbericht zoekt
Perspectief
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020 - januari 2021).
Winter
Ik zie niet de winter
uit mijn jeugd met
buiten baantjeglijen,
schoongeveegde vaart
met schaatspartijen,
geen sneeuwlandschap
als op oude schilderijen.
Ik zie in deze winter
een omgeving met
groene landerijen,
een frisse berm waar
zomerbloemen nog gedijen,
open sloot en singel
waarin watervogels vrijen.
Ik zie nog geen winter
en Kerst is al voorbij.
Alleen kale bomen ginter
in strakke silhuettenrij
hinten mij.
Barry Bogerd-Thomson
december 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
Daar sta ik, een eengezinswoning, zeven meter hoog in een rijtje van acht huizen. Saaie huizen zijn we met ons zadeldak, gele en rode baksteen als bekleding van het betonnen skelet. Een hele wijk dezelfde soort woningen van drie verdiepingen, wie had er zo weinig fantasie?
Vanuit mijn positie kan je niet de straat uitkijken. Alles kronkelt hier, geen rechte lijnen. Dat vonden ze niet gezellig in de zeventiger jaren toen ik werd gebouwd.
Mijn ogen zitten in het zolderraam, klim snel twee trappen op en kijk met me mee. Van hier zie je een deel van de straat met stenen in zigzagpatroon. Het uitzicht wordt belemmerd door het blik op straat. Mensen zetten hun statussymbool het liefst voor hun huis of in elk geval in het zicht, maar hoe doe je dat met drie auto’s?
Gelukkig sta ik op een plek waar ik tussen de huizenrijen door kan kijken en kan wegdromen, denkend aan vroeger toen het hier een polder was met riet en slootjes, smalle weggetjes en knotwilgen.
Kijk je naar beneden dan zie je tuinen vol tegels. Het lijken hier en daar wel begraafplaatsen, met een enkele vaste plant en een bak geraniums. Alle inheemse planten zoals fluitenkruid, ereprijs, dove netel, pinksterbloemen, die hier welig tieren, worden beschouwd als onkruid! Ze worden bestreden met gif of stenen, want werken in de tuin is een vorm van lichaamsbeweging die vermeden moet worden, de bewoners gaan naar de sportschool.
Op de eerste mooie dag van het voorjaar worden lawaaierige hogedrukspuiten tevoorschijn gehaald en in de herfst bladzuigers. Bomen worden gerooid, snoeien is werk en bladval staat slordig.
Daar sta ik dan, een huis dat geniet van bomen en mooie luchten met een prachtige zonsondergang.
Ik zou best actie willen voeren, tegel eruit boompje erin, maar helaas behoor ik tot het onroerend goed.
Catrien van Schie
december 2020
Onderstaand stilleven is beschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Allerlei speelgoed heeft ze opgezocht en klaargezet. Over een uur gaat het weg. Het krijgt een mooie bestemming: een vluchtelingengezin. Via buurvrouw An is ze in contact gekomen met deze mensen. Eindelijk hebben ze een huis toegewezen gekregen. Het echtpaar met twee kleine kinderen is gevlucht uit Afghanistan. Van de spanning en de ontberingen waar deze mensen mee te maken hebben gehad, kan ze zich slechts een voorstelling maken. Er trekt een rilling door haar heen, terwijl ze gedachteloos naar haar diepe tuin staart.
Het zijn vriendelijke mensen. Twee dagen geleden heeft ze hen ontmoet op het plein voor het asielzoekerscentrum. In schoorvoetend Nederlands uitten zij hun dankbaarheid. Nadenkend neemt ze een slokje van haar cappuccino. De twee kleine meisjes hebben haar aangekeken met verlegen, donkere ogen en toen heeft ze hen speelgoed beloofd.
Straks wordt het opgehaald. Door een vrijwilliger van de hulpdienst. En zij is maar een klein radartje in het geheel.
De handpop kan er ook nog bij. Zouden de meisjes weten wat een kikker is?
Kitty
november 2020
'Uiteindelijk ben ik vorm gaan geven aan “wat ik met bomen heb” en ik ben ruim een jaar met mijn bomen project bezig geweest. Veel biografisch schrijven, gedichten, haiku’s, pastels, rubbings en kintsugi’s.'
ONTMOETING
Adem stroomt
door mijn innerlijk landschap
gaat in gaat uit
verbindt binnen buiten
waaiert uit als takken
uit dezelfde bron
mijn levensboom
nooit stil steeds in beweging
harteklop van levensadem.
Mijn adem stroomt en sapt
spiegelt de boom in mij
stoer standvastig stevig
gaat mee met de seizoenen
groent geurt glanst
laat los wanneer het tijd is
naar binnen te gaan voor
winteren
adempauze.
Boom stroomt en stapt
spiegelt mij mens
ademt in ademt uit
door hart en vaten
waaiert seizoenen tot leven
gedragen in de kringloop
aanwezig, amper hoorbaar….
Ineke Bierens
Meer lezen over Inekes inspiratie en hoe zij kwam tot het maken van rubbings? Klik op Ineke.
november 2020
Onderstaand stilleven is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Parijse Aandenkens
Het staat in mijn keuken op de koof boven mijn kookplaat. Er staan drie voorraadblikken van gekleurd metaal met afbeeldingen van keukenkruiden, die ik meenam uit Parijs, toen ik daar in 1959 drie maanden au-pair was. Als kleurige tegenhanger staat er een tomaat-rode design plantengieter, die ik indertijd kocht als verjaarscadeau bij Mobach in de Choorstraat, dat nu niet meer bestaat. Het geheel ademt een eenvoudige dagelijkse sfeer van koken, eten en planten verzorgen.
Liesbeth Geerlings
november 2020
Vol van higgsbosons
Ik vervorm de ruimte
met de snelheid van het licht,
mijn hoofd krijgt vaart
de impact die ik heb.
Maar het veld dat ik creëer
is van een niet te meten zwakte,
de appel valt naar de aarde
zonder acht te slaan op mij,
en vliegend door de ruimtetijd
getrokken door denkbeeldig draad,
kleef ik onvermijdelijk aan objecten
veel zwaarder dan ikzelf.
Kometen sla ik niet uit hun baan
en de zon blijft waar zij is,
maar ik kijk naar de formule
het is verdomme niet niks!
Ante
Meer lezen? Klik op Ante.
november 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
Mijn huis vertelt
Mijn straat die zo mooi in het zonlicht baadt
kastanjebomen reikend tot in de hemel
zie ik nu van hun mooiste kant
tinten bruin rood en goudgeel de wind
geeft het blad een laatste zetje langzaam
dwarrelt zij naar beneden nog even en
de kale kastanjebomen krabben tegen de hemel
een nieuwe lichtheid neemt bezit van de straat
en ik zie de huizen tegenover mij weer staan
Kristin
Meer lezen? Klik op Kristin.
oktober 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Schommelen
Op de straat achter ons huis stonden
twee ouderwetse houten schommels.
Dat was mijn plek!
Ik zweefde door de lucht en
keek naar de duiven op het dak van de buren.
Ik zong mijn eigen lied en had mijn eigen tempo.
Heen en weer, hoog en laag, dromen kwamen uit.
Miriam Ram
oktober 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Menorah
Met Chanoeka
De kandelaar brandt
herinnert aan mijn oom
Israël
Visje kreeg een maatje in de letterbak:
Leuk zwaantje in mooi wit pak!
Het had een mooi rood snaveltje,
Dat door een ongelukje brak!
Liesbeth Geerlings
oktober 2020
Wandelen in woorden
Langs grijze paden vol clichés
zoeken naar iets nieuws.
Struiken vol kleurige termen.
Beladen bomen rijp voor oogst,
voor wie oor heeft.
Ik vul mijn mand met
klankrijke exemplaren.
Koester de oude woorden
in mijn mochila*
Suba, Hadza, Ougota, Bade,
Aymara, Warao, Ticuna, Quechua**
Ach, dat ze nooit
nooit
Frida Domacassé
*knapzak
** acht kwetsbare talen.
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
oktober 2020
Complementair
Complimenten
gegeven door vrouwen
voor de meeste mannen oneigenlijk
door zo'n gebaar
breng je de ander naar een hoger plan
om uit te stralen
naar eenvoud
genegenheid
en tevredenheid.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
oktober 2020
Zee in je vingers
De zee zit in je vingers
die kleine zee van het noorden
ze stopt zout in je mond
je kunt er niets tegen doen
ze roept wil je mijn pols vasthouden
dan voel je waar het klopt
het wordt niet minder
het meerdert
ik anker in je borst
ze zegt vergeef me
en zuigt je op
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
oktober 2020
Uit haar tweede dichtbundel Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel, mei 2020.
Tweede kans
Ik wil geen moeite doen voor mezelf.
Ik wil dat alles vanzelf gaat.
Ik wil niet moe worden.
Me vermoeien met dagelijkse verrichtingen
zoals verplichtingen
om het huis van binnen en van buiten
net als mezelf, steeds weer
een opknapbeurt te geven.
Mart Damen
Meer lezen? Klik op Mart.
september 2020
Onderstaande tekst is geschreven door Catrien van Schie, deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Licht in de herfst
Onze dochter kwam deze ochtend binnen met in haar rok deze vruchten. Ze legde ze trots een voor een op de kast en in de schaal.
Mijn hart lichtte op van zoveel blijheid, ik wist direct dat dit mijn herfstschilderij ging worden.
Ik was wat somber opgestaan, had geen zin om aan het werk te gaan. Elk jaar word ik weemoedig en passief door de naderende winter, de groei en bloei stopt en de prachtige groentinten veranderen.
Mijn kind bracht het licht bij me terug, met de vruchten en haar stralende gezicht. In het schilderij zou ik het licht vangen, laten weerspiegelen in de wijn.
Wat een oogst en troost op deze herfstochtend!
Stilleven met grote roemer en kweeperen, Henk Helmantel, 2011
september 2020
Harmen Grootendorst schrijft najaar.
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
september 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
niet genoeg
de zomer is op z’n retour
de parasol staat werkeloos
de ventilator ingepakt
de houten tafel bolt steeds meer
de heg is aan een knipbeurt toe
het schuifraam weer omlaag gezakt
er is genoeg geweest aan
warmte droogte raamvisite
en halvemetermaatschappij
maar nooit genoeg aan
zwoele zomeravonden en
de herinnering aan
samen zorgeloos nabij
nelleke wagenaar
eind augustus 2020
Meer lezen? Klik op Nelleke
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Reis door het seizoen
Zongerijpte verlangens, uitgestrekte borders
Ik klim en volg het pad
Hilda
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Loslaten
Ik luister naar de zomer, de verzengende hitte, de loomheid en de rust van de hondsdagen. Die doen dit jaar hun naam eer aan met een heuse hittegolf, die nog even aanhoudt.
De zomer dwingt me zo te luisteren naar de eigen behoeften en om afstand te nemen van het ritme van de rest van het jaar. Net zoals het kwetteren van de vogels stiller wordt om later in het jaar weer luider te worden, houdt het lawaai om het huis even op in de zomerhitte. Ik kan mij nu overgeven aan rust en verstilling. Even de lokroep van alle activiteiten niet horen en alle zaken waarvan het verstand zegt dat die nù moeten.
Mijn hart zegt: nu even niet. Het komt allemaal wel weer na de zomer als de regen weer te horen is, de vogels hun stem hervonden hebben en het leven weer door de straten klinkt.
Jossie
augustus 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan Zomer-schrijf-boek (juli-augustus 2020).
Zomer
Hoor de eenden overvliegen,
een zomerbui, spetters op de stoep,
het ruisen van de hoge berk.
Kristien
juli 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Schilderijtjes voor de kinderkamer,
logeerplek voor de kleinkinderen.
Zes stuks op rij aan de muur.
Jaren geleden verzameld
nog voor de geboorte van de kinderen.
Op marktjes gekocht en gekregen.
Opnieuw kijkend zag ik opeens:
de verbinding met kinderen.
In ieder schilderij een eigen verhaal.
En ook samen één geheel:
De band tussen moeder en kind
Toen, nu en voor altijd.
Nu op de kamer van de kleinkinderen
En straks, wie weet, bij ieder van hen thuis.
Hetty Esseveld
Soest 9 juli 2020
juni 2020
17 juni schreef Dymph onderstaande reactie op haar blog.
Terug naar normaal?
Gisteren spotte ik deze kreet op het Vredenburg in Utrecht.
Ik wil niet terug naar normaal. Ik wil deze schonere lucht houden, de rust in de stad, het ontbreken van sommige sociale verplichtingen, als groepsborrels en andere gezamenlijke uitjes.
Laat mij maar een-op-een contact hebben met goede vrienden.
Al zit die anderhalve meter soms in de weg.
Teruggaan is sowieso meestal geen oplossing.
Dus....laten we het niet meer over 'normaal' hebben, ook niet over 'het nieuwe normaal', maar creatief leven met de mogelijkheden die er zijn en daar het beste van maken.
Meer blog lezen? Klik op Dymph.
juni 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door schrijfmaatjes van de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Coronatijd
De dagen glijden voorbij
Een dag werken, een avond met een boek op de bank
Wat buiten weer mag
is nog niet begeerlijk.
De dagen glijden voorbij
Een dag werken, een avond met een boek op de bank
Ik geniet er nog even van.
Helene Hubers
Zaterdag
Zonlicht door de bomen. Wind
ruist door de bladeren. Vogels, vrolijk, kwetteren,
ritselen in het struikgewas.
K's driftige stappen knerpen op het pad.
Sst! Een jong hert, nieuwsgierig, stevig,
verdwijnt wonderlijk stil weer tussen de bomen.
Een zacht ritselend ruisen.
Kristien Harmsen
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Jij porseleinen ree,
mijn ouders lieveling
sinds hun verlovingsring,
vaders kado aan zijn Gré.
Jij breekbaar erfstuk,
uit liefde toen gegeven,
blijft altijd in mijn leven
als tolk van hun geluk.
Barry Bogerd-Thomson
juni 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Dierbare dingen.
Lief beeld,
Wat ben je me dierbaar.
Het beeld van ons drieën als gebroken gezin.
De neuzen wat gehavend.
En toch, de uitdrukking is krachtig.
In moederpinguïn is een grote ruimte.
Zo omhult ze haar kinderen als het nodig is.
Haar houding is stevig en waakzaam.
Zo was ik er voor mijn kinderen.
Mijn dochter maakte dit beeld van ons
toen ze nog heel jong was. Op les.
Haarfijn voelt ze situaties aan.
Jij, metafoor van eerder, nu en later!
Hetty Esseveld
Soest 5 juni 2020
mei 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Voorjaarsdag in stilte
wereld in bloei
verzoend met mijn bestaan
vogelconcerten , zachte
herinneringen
een wereld in angst
kaalslag , vernietiging
de paradox valt even niet
op zijn plaats
Trudy
De wereld op zijn kop
Langs de kapper
die nooit open is op maandag
maar nu wel
langs de kapper met wie je geen afspraken maakt
-gewoon binnenlopen-
maar nu wel,
als je haar maar goed zit
Trudy
Meer lezen? Klik op Trudy.
mei 2020
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Kijk om!
Dit zou haar dag worden
jaren ergernis over de volumeknop
haar gunsten verleend aan buren
aan mensen zoals jij en ik
beantwoord met bloemen
haar dag
Emmy Pinkhoff
Meer lezen? Klik op Emmy
mei 2020
Roze verlangen
Mijn verlangen is groot
ongekend groter dan anders
ik zoek je met mijn ogen
steeds als ik naar buiten ga.
Laat je zien
houd de vorst vooral buiten
want het mag niet meer misgaan
niet nu
nu de wereld ons verwart.
Ik verlang naar je bloemen
zoals de bijen dat doen
naar je zachtroze kleuren
je belofte voor later.
Kom laat je zien
gooi nu alle knoppen open.
Dan weet ik dat het goed komt
ook dit jaar
juist dit jaar.
marijke heijsman, april 2020
mei 2020
Adem meditatie
ik adem in en uit
mijn gedachten dwalen af
naar een biologisch gehaktbal
ik kom terug
maar dan verschijnt er een gebraden paling
met uien plomp verloren midden in mijn hoofd
“ik denk aan eten” zeg ik overbodig
weliswaar broodnodig maar toch -wat zit ik hier te bekokstoven
en bovendien is het allemaal echt nodig?
Ik kom terug naar mijn ademhaling
voor een tijd is het rustig tot de volgende afdwaling
een tompouce in de koelkast
roept mijn aandacht
maar ik lig lekker
sterk genoeg om dat gemekker
te negeren, ik adem in en uit
een centje van een fluit
ik denk, mijn longen zijn bijna drie en vijftig jaren oud
en ze doen het nog goed, wonderbaarlijk zo beschouwd
maar bij de volgende inademing
heb ik een moeilijke herinnering
ik word even razend
“je neemt jezelf te grazen”
beman ik me, ik adem in en uit
een raar geluid van buiten
leidt mij af; ik luister, maar ik wordt niet wijzer
ik fluister “je ademhaling”; het breekijzer
van alle verwarring
ik adem in
ik adem uit
er komt wat ruimte
ik adem in
en uit
Dianne
Andere gedichten van Dianne lezen, ook in het Engels? Klik op Dianne.
april 2020
Onderstaande anekdote is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
KEUKEN IN METERIK
Aan de keukentafel speelt zich het belangrijkste van het boerenleven af, als er niet gewerkt wordt. Zo komt er op een keer een jongeman bij die er helemaal niet past. Het is een student uit de stad die net als veel andere studenten moet onderduiken. Anders moeten ze in Duitsland gaan werken. Hij kan niet goed wennen, want bijvoorbeeld wc-papier is er niet.
Hij blijft niet lang. In de herfst zijn er grote troepenbewegingen in de omgeving. Overal zie je Duitse militairen. Wij krijgen inkwartiering van een officier. Hij zit ook aan de keukentafel en wil met mij schaken. Mijn vader schaakt goed en heeft het mij geleerd. Eigenlijk vind ik dat het niet kan, een spelletje spelen met de vijand, maar ik ben ook een beetje trots. Hij speelt heel goed, zo kan hij mij mat zetten op het veld dat ik tevoren heb aangegeven.
Enkele weken later worden we bevrijd en is de oorlog voorbij. Nu krijgen we inkwartiering van de Engelsen. Omdat ik jarig ben, geeft een van de soldaten me een gulden, van papier. Hij pakt een pen en schrijft de gulden vol met Engelse tekst. Ik kan niet lezen wat er staat, want op school hebben we nog geen Engels. Het is jammer dat ik die gulden niet meer heb, bij de geldzuivering moest hij worden ingeleverd. Dat wilde ik niet, maar het moest van de boer.
jo neus
10 april 2020
april 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We schreven kleurenanekdotes.
Geel
Narcissen op de houten tafel
Mijn opa was dood, ik was 17
Iets om mijn moeder mee te troosten
Bloemen in februari
Margot
Knaloranje
Sinds 13 maart is de wereld binnenstebuiten en achterstevoren. Ik weet niet wat te doen en mijn hoofd is bomvol. Ben ik bang? Waarvoor? Maak ik me zorgen om mijn geliefden om me heen?
Ik weet het niet.
Wat gaat er gebeuren. Niemand kan het me vertellen. Op de TV probeert iedereen structuur te bieden, rust uit te stralen en premier en koning zijn opeens vaders des vaderlands.
Ik weet alleen dat elk lichaamsdeel van mij jeukt, kriebelt, bonkt, en klopt. Ik moet iets doen.
Dan komt het denken vanzelf.
En ineens zie ik mijn vier terrasstoeltjes. Verschoten lichtblauw, vlekken die niet meer uit het kunststof te boenen zijn. En het project is geboren. Ze moeten geverfd. Nog nooit zoiets gedaan, ik ben niet zo handig. Maar nu moet het.
Op de fiets naar de Nachtegaalstraat. Foto van de stoeltjes mee en een vakkundige dame legt me uit wat kan.
Welke kleur moeten ze worden? Mijn vriendin is mee en oppert iets van lichtblauw, groen of zacht geel. Maar ik weet het opeens zeker. Knaloranje. Andere opties zijn er niet. Ik moet een punt maken. Een overduidelijk teken. Het moet knallen en de hele wereld moet zien dat ik er niet onder te krijgen ben. KNAL ORANJE!!!
Ik schuur, verf, schuur en verf dat de stukken ervan af vliegen. Ik blijk een topschilder te zijn.
Vier stoelen staan op mijn terras en ze symboliseren dat alles wel anders, maar ooit weer goed komt.
Hetty
Blauwwitte belofte
Wit is nevel, een rij druppels in de lucht. Niet de druppels waar we bang voor zijn geworden, maar wolkenformaties die zich vormen en uiteindelijk verdwijnen. Wit is het water dat verdampt. Alsof stof tot stof wederkeert.
Nevel lijkt mysterieus, maar blindeert het oog. Nevel is mist die optrekt. Nevel vormt zich soms tussen mensen, dan vertroebelt dat de blik of samenhang tussen mensen. Dan vertroebelt een relatie zich.
Ik herinner me donkerblauw, een rok, het sjaaltje en de tas die daarbij hoorde bevatte King pepermunt of een blikje Wilhelmina pepermunt. Donkerblauw was ook de rouw van het gesproken woord, alsof de woorden blauwe plekken achterlieten.
In Utrecht werd dat hemelsblauw, een lente, een zon die straalde die de kwetsuren heelt. Het donkerblauw had wat licht gekregen, mijn ogen lichten weer op in het donker. Nu koop ik mijn kleding nog steeds in blauw, niet vanwege de blauwe rouwwoorden, maar vanwege de ogen die dan stralen. En natuurlijk vanwege het Koningsblauw.
Wit is zonlicht, ruimte om de oude wereld op te ruimen. Los te laten wat niet meer werkt.
Gelukkig trekt nevel op in de lente, brengt nieuwe ontmoetingen in een nieuw seizoen.
Misschien niet meer in de samenleving, maar via een balkondeur op een kier.
Zonlicht brengt de parel in je naar boven, een knipoog of boodschap, een toegestoken hand.
Wit is de kleur van een belofte op een nieuwe wereld, los van het coronaverdriet. Een kroon op een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Emmy Pinkhoff
Vol bewondering keek ik naar de paarsgrijze reiger aan de sloot.
Roerloos wist hij minutenlang te blijven staan, met opgetrokken schouders en een gekromde rug.
Mijn bewondering bekoelde toen er een oliekleurige moedereend met zes doddige geelbruine eendenkuikens langs kwam zwemmen – in een dicht rijtje, moeder voorop, onwillekeurig dacht ik nog: dat is geen anderhalve meter – en de reiger met één uithaal het laatste geelbruine kuikentje uit de sloot hapte.
Verbijsterd droop ik af.
Henrieke
maart 2020
Afstervende schoonheid
Boom van dood en leven
boordevol nieuwe mogelijkheden
Afstervende schoonheid
vormt een stilleven
klaar om uit te barsten
Afstervende schoonheid
Boom van dood en leven
Ine van Emmerik, februari 2020
maart 2020
Haiku in coronatijden.
in quarantaine
wachten tot ik een ons weeg
dat gaat lang duren
het einde van maart
de lente is begonnen
toch maar een jas aan
corona of niet
de natuur gaat toch z’n gang
de tulpen bloeien
eindelijk mag ik
met een grote boog om ie-
dereen heenlopen
©emilie fijan
Meer lezen? Klik op Emilie.
maart 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We schreven ultrakorte geluidsgedichten.
Zomer
krijsende meeuwen
Emmy Pinkhoff |
Was ik een klokkentoren
Henrieke
|
|
|
De blues
Vrolijke, ijle vogelpiepjes
overstemmen de winterblues in mij
die ik nog niet kende.
Buiten wint het gelukkig
van binnen.
Hoe prachtig zijn de kasseien
die een passerende fiets
tot vrolijk muziekstuk promoveren.
Heel zacht
waait de wind
mijn haren in de war.
Zonder geluid
Marijke Heijsman
februari 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We vertaalden of hertaalden gedichten van Elisabeth Eybers. Haar Zuid-Afrikaanse gedichten Mislukte afspraak en Eerste sneeu lees je onder sneeuw.
Vrij naar Elisabeth Eybers
Mislukte afspraak
Achter mijn raam zweeft een meeuw: heen en weer
Mijn lief kan niet komen: doet mij zo zeer
De straten spekglad. Geplaveid met ijs
De meeuw die maar vliegt, plant vrij zijn reis
Ik mok. Hij vliegt. Wint deze keer
Het ijskoude luchtruim gunt hem vrij verkeer
Eerste sneeuw
Vijandelijk, bittere oostenwind
Zodra ik mij veilig achter glas bevind
vergeef ik jou. Want kijk: zo zacht draag
jij elke unieke, ragfijne, donsvlok naar
de knoertharde grond, waar hij meteen smelt
en transformeert naar wit geweld.
Hetty de Vries-Gelderblom
Lees de Zuid-Afrikaanse gedichten van Elisabeth Eybers onder sneeuw.
februari 2020
Onderstaande smaak- en geurhaiku zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Groede
Zilt schuim knabbelt zand,
trekt zich schuchter weer terug.
Bang is zee nooit lang.
Oudjaar
Licht zuur pruttelt het
in de ketel voor de haard
en maant om stilte.
Marlies
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
