Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
mei 2022
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de thuisworkshop Brievenpost: samen of alleen (april - juni 2022).
Waddinxveen, 14-4-2022
Beste onbekende,
Hier in mijn werkkamer zit ik omringd door hele grote posters met foto’s uit verre landen. Een foto met de titel EEN ONBEKEND BESTAAN: FACING WEST Oriëntaalse joden uit Centraal-Azië en de Kaukasus. Ook een poster EEUWEN VAN WEVEN bij de Navajo en de Hopi uit the U.S.A.
Heel veel nostalgie spreekt uit deze foto’s. Het hangt vooral aan de tekst ONBEKEND BESTAAN. Wie ben jij onbekende? Jaren breek ik mijn hoofd daarover.
Laat me eerst mezelf voorstellen. Ik ben Frida Winklaar Domacassé, de dochter van Norberto Conrado Winklaar en Rogelia Seferina Winklaar Domacassé. We weten heel veel van de voorouders van mijn moeder. Van vaderskant blijven we haken bij zijn moeder Leonora Patricia Winklaar. Zij weet niet wie haar moeder was. Ze is opgevoed door Chi Betta en Pepe Nana, twee vrouwen die ik ooit heb ontmoet op Bonaire. Ik was toen te jong om vragen te stellen. Was niet met mijn stamboom bezig.
Nu oma Leonora er niet meer is heb ik spijt dat ik het haar niet heb gevraagd. Aan spijt heeft men niks. Laat ik dan spijt maar vergeten. Het gaat zoals het gaat. Ik ben jong uit Aruba vertrokken. Woon hier al sinds 1956. Af en toe ging ik op vakantie bij mijn ouders op Aruba, maar kwam nooit meer op Bonaire waar oma Leonora woonde.
Ik stuurde wel met haar verjaardag en de feestdagen een kaartje maar brieven schreef ik alleen naar mijn ouders en zusters.
Ik heb heel veel vragen, maar aan wie moet ik ze stellen? Mijn nicht Nella zou verder zoeken naar de stamboom van de Winklaars. Ik hoor er weinig over.
Ik zou zo graag willen weten uit welk land je bent gekomen onbekende. Ik wil je een naam geven. Dat werkt makkelijker. Oma Leonora noemde haar dochters: Serfiliana, Eronilia en Nicolasia. Ik zal je Eronilia noemen.
Ik zou zo graag willen weten waar je vandaan komt Eronilia. We weten dat je dochter Leonora op 17 maart 1888 is geboren. De slavernij was toen al 25 jaar afgeschaft. In Suriname moesten de vrijgekomen slaven tot 1873 werken voor hun bazen. Was zoiets het geval op Bonaire? Waarom moesten Chi Betta en Pepe Nana voor je dochter zorgen? Beide vrouwen waren licht van kleur, Leonora was heel donker. Ben je doorverkocht aan een andere baas zonder je kind? Was je misschien zwanger geworden van je baas? Was de wettelijke vrouw van de baas misschien kwaad? Heeft zij in haar wraak gezorgd dat je je kind niet mocht hebben? Dat zijn de bekende verhalen van andere geschiedenissen uit de slavernijtijd op de Caraïbische eilanden.
Zoveel vragen.
Wie weet kom ik er ooit achter hoe het zit.
Voor nu wil ik je uit het diepst van mijn hart groeten. Ik omhels je welita Eronilia.
Je achterkleindochter
Frida.
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
mei 2022
Carmen
Carmen, haar naam is Carmen. Haar ouders hebben die naam voor haar gekozen, omdat ze hoopten op een dochter met een vurig, passievol karakter. Spaans temperament. Carmen is het tegenovergestelde. Het liefst trekt ze zich terug in haar eigen wereldje en wendt verlegen haar blik af als ze anderen ontmoet, zelfs als het familieleden zijn die in het Brabantse gezin vaak over de vloer komen. Aan alles wat met bewegen te maken heeft, heeft ze een gruwelijke hekel en dansen kan ze al helemaal niet. Ze wil het ook niet.
Wat ze wel wil? Tekenen op alles wat ze maar onder haar handen krijgt. In de marges van De Bossche Bol, het stadsblad van haar woonplaats; op de achterkant van gebruikt typepapier of op kassabonnetjes. Het liefste tekent ze lijnen: kaarsrecht naast elkaar, dwars over elkaar of van rechtsboven naar linksonder, als het maar lijnen zijn. Zo ontstaan er soms vlakken. Of figuren. Een hondje, een kat, de plantjes van de buren. Soms krijgen de lijnen en lijntjes een kleurtje. Niet rood, groen of geel. Dat heeft Mondriaan al gedaan. Die kleuren vindt ze ook veel te scherp. ‘Ik wil kleuren die zachter zijn voor het oog. Liever’, zo zegt ze tegen zichzelf. Ze mengt rood met een beetje bruin erdoor. Dan wordt het dieper van kleur. En met geel erdoor lijkt het ineens alsof de zon gaat stralen.
Niemand snapt wat ze doet. ‘Wat raar, wat jij maakt’, krijgt ze vaak te horen. En: ‘Zomaar rechte lijnen trekken, ja, dat kan ik ook. Dat is geen kunst’. Haar lievelingstante zegt zelfs een keer: “Lieve kind, waarom teken je niet gewoon wat je ziet? Dat doet toch iedereen. Dan snap ik het tenminste.”
De reacties kerven krasjes in haar ziel. Kleine en soms grote en diepe. Ze probeert zelfs een tijdje bomen te tekenen, huizen en mensen. Het wordt helemaal niets. Nog minder dan niets. Waarom kan ze niet gewoon tekenen wat ze ziet? Dat kan toch iedereen? Carmen wordt steeds bozer op zichzelf. En verdrietiger. Ze denkt zelfs wel eens: ‘Als het zo moet, dan teken ik liever helemaal niet.’
Op een goede dag pakt ze haar meest grijze potlood en krabbelt wat op de achterkant van een envelop. Lijnen, weer worden het lijnen. Ze wil het al kapotscheuren, maar haar hand tekent verder. Lijnen, daar gaat haar hart van open.
Op een goede dag gaat Carmen naar het museum. Dat doet ze wel vaker, maar nu, nu wordt ze helemaal van de wereld geblazen. Er is een tentoonstelling met werken van ene Herrera. Lijnen en vlakken, met soms kleurvlakjes aan het einde van een lijn. Wow, dat is krachtig! Dat is nog eens kunst! Aan het einde van de tentoonstelling leest ze over de kunstenaar. Carmen is haar voornaam. Hé, dat is toevallig! Carmen Herrera, Carmen Herrera. Carmen spreekt de naam een paar keer zachtjes uit. Het voelt als thuis komen.
Heleen van Tilburg
Meer lezen? Klik op Heleen.
mei 2022
Verhalen uit 40 jaar lespraktijk in Amsterdam West
Sinds dit schooljaar 2021-2022 geef ik geen les meer, dat was wel even wennen, zo schrijft Annemarie. December 2021 was mijn 40 jaar les-jubileum. Die 40 jaar heb ik voornamelijk op dezelfde school doorgebracht. In Amsterdam West.
Hieronder een tweede school-verhaal van Annemarie 't Hoen.
WAAR KOM JE VANDAAN?
Toen ik in 1981/82 op school kwam waren er twee klassen met nieuwkomers. Ongeveer een kwart van de leerlingen was Turks en de rest Marokkaans. En ze hadden altijd ruzie met elkaar.
Maar gaandeweg werden wij een school gespecialiseerd in de “eerste opvang”. Elke oorlog, ramp of crisis in de wereld resulteerde in een nieuwe stroom leerlingen. Er waren op een gegeven moment wel 3 COA’s in de buurt van school die leerlingen leverden. Want leerlingen moeten altijd naar school.
En al die kinderen zaten door elkaar. Mijn eerste ervaring met analfabeten in de klas was heel leerzaam. Niemand zei bij het aanmelden van zijn kind dat hij/zij analfabeet was. Daar kwamen we gaandeweg vanzelf achter.
Op de lerarenopleiding had ik wat geleerd over Paolo Freire en zijn onderwijs aan analfabeten.
Maar dat iemand die nooit heeft leren schrijven ook niet kan tellen, meten of tekenen …. daar had ik nooit over nagedacht.
Verder lezen? Klik op Annemarie.
mei 2022
De 14de Wereldlabyrintdag, zaterdag 7 mei 2022.
Walk as one at 1 (13uur), wandel wereldwijd met de tijdzones mee.
Om 13 uur in het vernieuwde 15 jarige Toorenvliedt Labyrint in Park Toorenvliedt met o.a. gedichten, muziek, alsook met aandacht lopen.
Hoe hoog is de lat?
Is de natuur mens het zat?
Nu extra aandacht
Wereld Labyrint mei dag
Verbondenheid zachte kracht
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
april 2022
Onderstaand gedicht is geschreven in het kader van Ik Poëzie Je Graag voor Flirt Flamant, zie flirtflamant.be. De eerste zin is van Lize Spit, de laatste van Thomas Gunzig
Voor een paar
Een octopus heeft 3 harten
zij een schelphuid
gelieve haar strelend te lezen
met triltong
lispellip
vingerling
ontkurk een GRECO
vlecht een bed van alg en wier
half gapend tussen platen van slik
voor de achtarmige met zijn
monden van zeevlees
en als ze een voor een stil vallen
valt de nacht op de zeebodem
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
april 2022
U bent hier
Ik ben een tripolymeren systeem van DNA, RNA en eiwitten
op zoek naar een geregelde toevoer van energie en materie
een zichzelf in stand houdend en ordenend systeem
dat groeit - voltooid -
zich kan repareren – nauwelijks –
en voortplanten - mislukt -
voortdurend in verzet tegen entropie.
Klasse: zoogdier, orde: primaat
geslacht: homo, soort: sapiens
groepsdier met complex sociaal gedrag.
Maar waar wonen de misfits
achtergelaten door hun kudde
soms is een gebroken poot voldoende.
Ik pak de kaart van de Melkweg erbij
de aard van een plattegrond is immers te willen structureren
wat losjes in de ruimte ligt.
De kaart is zacht, barmhartig, en wenkt me
ik vlij mijn oor tegen de kloeke pijl die aangeeft waar ik ben
het gruis van miljarden lichtjes zucht, denkt na, en zingt
ritmisch met een aardse stem een wijsje
uit een vooroorlogse film, ik neurie mee
we accept you, we accept you
one of us, one of us.
Ante Hogeweg
Meer lezen? Klik op Ante.
april 2022
Vredeswaarneming
Het kan bijna niet anders dan dat wat er
in die oude boom zit een in zichzelfgekeerde
duif is, ik weet het bijna zeker, iets blauw-rossigs,
iets grijzigs.
Toch pak ik mijn kijker want zeker weten
is een goed ding in het leven en twee keer kijken
niet verkeerd. Beslist: het is een grijze duif met
blauw-rossig kruintje; zeer in zichzelf gekeerd.
Margriet Notenboom
Meer lezen? Klik op Margriet.
maart 2022
Mona Lisa
Ik kocht een vis.
Een bruinoranje, bolkoppig beestje dat
hol happend
naar me glimlachte.
‘Erwtjes lusten ze,’ zei de verkoper,
‘spinazie ook en broccoli, maar wel eerst even koken.
En wortels nooit in z’n geheel!’
Dartel deinde het met water gevulde zakje in mijn fietsmand,
een zonnestraal streek langs de oranje vissenwang.
‘Mona Lisa wat ben je mooi,’ zei ik en thuis
stond de met water gevulde kom al klaar.
Terwijl de broccoli borrelde, ik de wortels knakte en mijn Mona
vanachter het glas vrolijk knipoogde,
kwam door het open keukenraam de buurman binnengestapt.
‘Hè bah, wat rot, zo’n vis alleen,’ zei hij.
‘Ik ga je redden, hoor, beessie, we stoppen jou lekker bij mijn
kanjers van koi’s: Jaap, Joop en Jillis.’
‘Nou,’ antwoordde ik weifelend, ‘zij heet Mona, geen Jona.’
‘Ach, maakt ’t uit,’ riep de buurman en
met mijn kom
tegen zijn buik gedrukt
liep hij zijn tuin in, naar de vijver.
‘Hup, daar ga je,’ riep hij terwijl ik Mona Lisa zag verdwijnen
in het drekkleurige water.
‘Gezellig naar de drie J’s – en nu koffie!’
Vanachter buurmans raam keken we toe hoe tussen het riet
drie reigers neerstreken.
Vast Klaas, Koos en Knillis, dacht ik
toen de vogels met één snelle kopbeweging elk
een kolossale koi uit de vijver hapten.
‘Hup, daar gaan ze,’ zei ik terwijl K3 opvloog.
Ik schepte mijn Mona uit de vijver en liep terug naar huis.
Ik kocht een vis
en hield mijn keukenraam
potdicht.
Henrieke Herber
maart 2022
Ronkend
Dat je dat de hele dag zou horen
en dat de zon ineens donker wordt
het wachten op een inslag
Maar het enige dat ik hoor zijn de vogels
kinderstemmen het wapperen van de krant
terzijde het nieuws dat oorlog voert
Het vliegt aan en over
emilie fijan
© 18.03.22
Meer lezen? Klik op Emilie.
maart 2022
Bloemenmummies
verzamel zoals kinderen
stenen veren en schelpen
stop niet in je zak
kies seringen gouden blauwe witte roze regen violen (alle soorten) wilgenkatje
hondsdraf koekoeksbloem vogelkers fluitenkruid honingklaver madeliefjes brave
hendrik herderstasje vergeet-me-nietjes judaspenning gebroken hartjes hazepootje
schapenzuring muizeoor wormkruid addertong kikkerbeet wondklaver waterpest
dolle kervel guichelheil mansbloed heksenkruid raket
hak hoofden af
(let niet op protest)
maak een strop
(trek voldoende strak aan)
hang ondersteboven
laat besterven
(geef tijd, voorkom licht)
bewaar mummies
in een (in verband met Allerzielen bij
voorkeur afgesloten) fles.
Linda de Bruijn
maart 2022
Het herkennen van een engel op je pad.
In mijn jeugd was een engel een geslachtsloze figuur in een lange witte niet doorzichtige jurk met twee hele grote veren vleugels aan zijn rug. Ik vond het altijd een beetje eng om naar tekeningen van engelen te kijken. Die vleugels leken zoveel op vleugels van een witte zwaan. Hoe kwamen die engelen eraan? En wat was er met die zwaan gebeurd die ooit deze vleugels had gedragen.
Mijn Engelbewaarder had gelukkig minder opzichtige vleugels wanneer zij/hij zich ’s avonds naast mijn bed bevond om mij te bewaken in de nacht. Ik zag de engel dan niet helemaal maar de sfeer en de aanwezigheid gaf mij een veilig gevoel en ik ging altijd rustig slapen.
Overdag deden engelen niet mee in mijn leven. Totdat ik een keer een waar(?)gebeurd verhaal las of hoorde, dat weet ik niet meer precies.
Het ging over een zeeschip dat vanuit Europa zo’n beetje tegen het eind van de Tweede wereldoorlog naar Amerika voer met vele Joden aan boord. Joden die de vreselijke situatie in Europa wilde ontvluchten en daar hun leven wilden leven zonder angst voor Hitler. Toen het schip in de buurt van de Amerikaanse kust kwam, ontving de kapitein een bericht dat hij de haven niet binnen mocht varen. En het schip bleef dus gedwongen op zee heen en weer varen voor de kust.
De etensvoorraden begonnen op te raken en de kapitein die deze mensen echt wilde redden, bad tot God om een engel te sturen om hem uit de problemen te helpen en deze mensen te redden.
Er kwam geen duidelijk antwoord, de kapitein werd wanhopig en wist niet meer wat te doen. De mensen aan boord werden bang. Wat kan ik doen? dacht de kapitein. Waarom helpt God mij niet? En hij voelde hoe zijn hart brandde van bezorgdheid. Wat, dacht hij, brandde? Maar natuurlijk, God o dank u wel dat Gij mij een engel gestuurd heeft. Brand, dacht hij, natuurlijk! Hij stak zijn schip in brand en stuurde SOS-seinen rond. Hij kreeg hulp om de brand te blussen, het schip te redden en….. de Joden landden in Amerika. Deze Engel had geen vleugels, geen lang wit gewaad, maar wel lucifers.
Ik was op zoek naar een woning in een andere stad, dichter bij mijn zoon en schoondochter. En maakte een groepsstadswandeling in mijn toekomstige stad om die beter te leren kennen. Naast mij kwam een goed opgemaakte vrouw lopen, die heel graag en ongevraagd haar verhaal begon te vertellen, zodat ik de stadsgids bijna niet meer kon verstaan. Ik probeerde niet te luisteren maar hoorde toch haar verhaal. Ze woonde pas vijf maanden in deze stad, had geheel onverwacht haar man verloren en haar medische dossier werd ook over me uitgestort. Maar ja….. ze woonde nu in mooie flat bij haar dochter in de buurt. Ze vertelde aardige dingen over haar flat, een huismeester, een gemeenschappelijke ruimte voor activiteiten, alles geheel gerenoveerd.
Een kleine week daarna werd ik opgebeld door de makelaar, dat er een flat vrij was gekomen of ik interesse had? Het bleek een flat in het gebouw waar de medewandelaarster over verteld had.
Ik wist dat het een goede flat zou zijn.
De Engel in de gedaante van een vrouw die nog moest wennen in haar nieuwe flat!
Toos Libochant.
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
februari 2022
Gedicht-met-beeld van Nanda Behari - @the.sudden.poet
februari 2022
Onderstaand gedicht-met-beeld is gemaakt door Nelleke, deelnemer aan de online schrijfworkshop Lekker Schrijven: Vandaag de dag eind & begin.
Meer lezen? Klik op Nelleke
februari 2022
31 januari 2022
Wat is dat geluid:
het jammert en joelt,
het suist en fluit,
het giert en tiert,
messcherp en snel.
Is daar de hel?
Moet je nu horen:
geknoers en geknars
plaagt m’n oren,
geloei en gelach,
fluist’rend gespuis.
Is ‘t een spookhuis?
Ik word bijna bang:
het rammelt en raast,
waanzinnig gezang,
geflapper, geklapper…
De wind zo fel
verwaait spook en hel!
Het is de haven:
vol golven en storm,
geketende schepen,
masten en touwen,
vlaggen en vlonders.
‘k Beleef iets bijzonders!
Barry Bogerd
februari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022)
Een gedicht begint
't is januari, een vrijdag
met mist
en alles grijs
en grauw
onder een dicht wolkendek
met mijn voeten
warm gelopen
snijd ik wolken aan flarden
er zit niets anders op
Els de Spirt
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door Anneke van Schaik, deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022)
Meer lezen? Klik op Anneke.
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022)
een gedicht begint
’t is december een woensdag
en zacht
en stil op straat
spelende kinderen
in een tuin
stemmetjes fladderen
over het gazon
nooit staan zij stil
bijna nooit
Kristin Hulshof
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022). De afbeelding erbij is Hattem bij zwaar weer (1944) van Jan Voerman.
Winter-impressie
De grijze dagen van december
Ik zie de dreigende lucht.
De straat wordt klein
verdwijnt in het water.
De lucht wordt bijna zwart.
Dit overweldigt mij.
Weg is het winters evenwicht.
Liesbeth Geerlings
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022).
een gedicht begint
‘t is januari een zondag
en zacht
en zwarte koeten
dansen op de golven
op en neer
ze worden
nooit overspoeld
een koet duikt zelf
en alleen als hij wil
Barry Bogerd
2-1-2022
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022).
Vrede
Flonkerend kerstfeest flitst voorbij,
Vuur in de natuur.
Een flitsend vlammetje broeit in mij.
Een flakkerend kaarsje brandt.
De Heiland is geboren!
Ere zij God! Wij zijn vrij!
Marianne, 25 december 2021
december 2021
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Raveel schilderde Hij is thuis in 1969.
Ik weet nog dat ik jullie heb gekocht.
Wat ik nog wel even wil verklappen
Ik blijf thuis, en jullie gaan de kliko in.
Met ‘Partir c’est mourir un peu’ als devies,
Robert Jan
|
|
|
|
Hij is thuis
Hij is thuis, eindelijk. Ik hoor hem al als hij het tuinpad oploopt. Zijn leren zolen tikken zachtjes over de granieten tegels. In de deuropening wacht ik, tot de sleutel draait in het slot. Ik zie hem, hij ziet mij. Zijn blik laat me niet los. Hij lacht de lach die ik zo heb gemist. ‘Laat je schoenen daar.’ Zeg ik, en hij trapt op de hak van het bruine leer. Hij rent op me af, tilt me op en verstrengelt me in zijn innige kus.
Danique
|
Te lang gewacht
Je hebt te lang gewacht.
Gisteravond ging het zo verschrikkelijk mis.
Rennen.
Hetty |
|
|
Hij is thuis
Die schoenen bij een vreemde
mat, bewijzen van verraad
Hij is niet thuis, al lijkt dat zo
hij is vanavond laat
weer thuis, ook daar die schoenen
uit, vertrouwd, maar niet voor lang
hij gaat
Dymph
december 2021
Ik hoef niets meer zeker te weten, ik leef met vragen.
Onderstaande haiku’s zijn geïnspireerd door deze tekst. Ze kunnen afzonderlijk van elkaar gelezen worden
*
Wil je een antwoord?
Voor alles? Voor iedereen?
Nou, vergeet het maar!
*
Leven met een vraag
geen zeker weten meer….ja,
dat houdt je levend.
*
Diep in je hart ligt
antwoord op al je vragen.
Luister stil en wacht.
*
De bloem bloeit zomaar
aan blad groeit en groent vanzelf
het kan niet anders.
*
Geen zeker weten
meer maar leven met een vraag,
“Doen door niet te doen.”
Ineke Bierens
Meer lezen? Klik op Ineke.
december 2021
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Raveel schilderde Vrouw met revolver in 1950.
|
Haar vingers reiken, maar begrijpen het niet. De
Woorden weerklinken.
De zon schijnt op haar gezicht. De ark van het
Rianne
|
|
|
Antifoon
Wie heeft hier potdomme een geladen pistool neergelegd?
Je wist dat ik ging komen……
Ik heb nog zoveel te doen!
Je was gewaarschuwd, toch?
Ik heb de koffie nog niet eens op!
Kom, het is nu tijd.
Laat me eerst nog even bidden!
Daar is het nu helaas te laat voor.
Het geeft ook zo n smeerboel.
Kom nu, je tijd zit er op.
Harmen
Met dank aan:
P.N.van Eyck, De tuinman en de dood.
Tomas Transtromer, Zwarte ansichten
december 2021
Uit haar tweede dichtbundel Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel, mei 2020.
Hondsbrutaal
Ik heb me vanmiddag onbeschoft gedragen
in een boekenwinkel notabene
naar een grote hond met een dame.
Zij hield hem keurig aan de lijn,
naar mijn smaak een veel te lange.
Ik deed veel moeite hem te ontlopen.
Dat viel haar op, hem kon het niet schelen.
Hij nam het niet persoonlijk op.
Zij nam het voor hem op toen ze zei:
Hij doet niks.
Was dat maar waar, gromde ik nog even.
Mart Damen
Meer lezen? Klik op Mart.
november 2021
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Brieflezende vrouw in het blauw, schilderde Johannes Vermeer rond 1663.
 |
Brieflezende vrouw in het blauw - Vermeer.
Ik heb getwijfeld: Zal ik het wagen?
Ik weet zeker dat jij goed bij mij past,
Zeg je “Nee”, dan stelt mij dat teleur en
Dan sta ik trots met jouw brief in het licht.
Robert Jan |
|
|
Je letters lijken meer te krullen, alsof de reis je heeft veranderd, doen groeien misschien, als een rups die zich tot vlinder ontpopt en vervolgens in zwierige bewegingen over het blad fladdert.
Voorzichtig vouw ik het briefje terug. Wat er instaat is niet belangrijk, alleen dat jij het hebt geschreven. Ik laat mijn vingers langs de scherpe rand in het blad strijken, net als jij hebt gedaan voor je hem zegelde. Even leg ik het papier tegen mijn neus, maar ik ruik je niet. Je bent te ver, te afgelegen, te onzichtbaar.
In mijn buik krult het bundeltje woest heen hen weer. Ik leg mijn hand ertegen om het gerust te stellen. ‘Rustig maar. Voor je eerste verjaardag is papa weer thuis’, fluister ik zacht.
Maar in mijn hoofd speelt enkel de angst, de eenzaamheid. Ik leg het briefje op tafel en vouw mijn handen stijf in elkaar. Een traan probeert zich in mijn ooghoek naar buiten te drukken. Ik hoop met heel mijn hart dat het bundeltje niets merkt. En dan bid ik. Ik bid voor jou, maar eigenlijk voor mij. Ik bid dat je thuiskomst en me vasthoudt, en dat wanneer je schip eindelijk de haven binnenvaart en onze blikken elkaar vinden, jij ontpopt als vlinder, mij nog net zo lief hebt als toen.
Danique
Lieve Hendrickje Hamburg 1 december 1650
Eindelijk een brief!
Je zult wel denken, uit het oog uit het hart!.
Je wacht al zolang op een bericht van mij.
Ik ben nu in Hamburg en we moeten nog een lading grenen halen in Dantzig.
Daarna hoop ik, als het weer in het Kattegat mee zit en de wind in de goede hoek, en geen ijsgang in de Zuyderzee, rond 20 December in Aemstelredam in de houthaven aan te komen.
Ik hoop op tijd te zijn voor de verlossing van ons eerste kindje, want tussen Kerst en Oudjaar zal ie er wel wezen.
Lief, veel sterkte deze laatste zware dagen en ik zal in D. in de Mikolajkerk een kaarsje voor je branden.
P.S. Vergeet niet de baker en de chirurgijn te verwittigen.
Je liefste, Johannes
Harmen
|
Brieflezende vrouw in het blauw
Er lag een brief net in de bus,
dat ik een mooie dame ben,
Een brief, een schilderprent erbij,
Ik ben wel echt verliefd op hem.
Marianne |
|
|
Horizon
Je blik voel ik op me gericht; je ogen gevuld met melk en honing. Morgen ga je het haar vertellen: wie bevaart de aarde en voert door haar wateren? De zon omvat de schoot van het schip. Haar armen stralen over de golven. Het zeil vol avonturen en wind: ze lijkt te dansen
Met welke mensen werk je samen om de wereld mooier te maken? Wie leert eigenlijk van wie? De katrollen komen in balans. Bakboord wordt zo stuurboord. Onze blik rust op de horizon.
Rianne
Ik sta stil. Al een tijdje. De belichting voor deze ene opname wil maar niet lukken.
Steeds komt de regisseur met nieuwe aanwijzingen. Het moet warmer, intiemer.
Is te kil, te donker, te flets.
Hij zoekt het licht dat geborgenheid aangeeft, de sfeer die Vermeer uitstraalt in zijn schilderij.
Onuitstaanbaar dat hij dat 350 jaar geleden kon met penseel en wij hier maar aanmodderen met alle techniek die de 21-eeuw te bieden heeft.
Ik strek onzichtbaar mijn rug en haal diep adem.
Take 25
Hetty
november 2021
Harmen Grootendorst voegt Proust toe aan Vermeers Gezicht op Delft, geschilderd rond 1660-1663: le petit pan de jaune, zoals Marcel Proust dat beschrijft in de gevangene over de schrijver Bergotte die op een tentoonstelling van Vermeer in Parijs bij het zien van dat kleine gele vlakje naast de Rotterdamse poort zo geemotioneerd raakt dat hij er het leven bij laat.
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
november 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Vrouw met rode arm schilderde Roger Raveel in 1949-1951.
Vrouw met rode arm
Zij kijkt me met bevreemde
ogen aan, hoewel ze zelf
tegen die muur is gegaan
en dat kleurt nu mijn wezen
Giftige verf is mijn huid
binnengedrongen en rukt op
naar hart en longen
tot het met ons is gedaan
De fles is leeg, mijn vuist gebald,
verstard in zijn beweging
geluidloos sterf ik af
Dymph
oktober 2021
Terug naar de Langendijk
In de verzorgingsflat zat hij altijd bij het raam
Hij las en hij keek, hij dacht en hij voelde
De Telegraaf van voor naar achteren
De voetbaltrainingen op het veld verderop
Zijn verleden, zijn heden, zijn toekomst die niet meer zou zijn
Vanaf de zevende verdieping volgde hij de wazige figuurtjes
Hij keek, hij dacht en hij voelde
Zo weinig zorgen, de kinderen op dat veld
Dat ze maar nooit een oorlog mochten zien
Zijn heden, door verleden gevormd, zou hun toekomst niet zijn
Elke dag nog ging hij terug, naar Indië, naar zijn schuilplaats op zolder
Dan dacht hij en hij voelde
De moesson, zijn gesneuvelde makkers, de klamme hitte
Met ingehouden adem voor de Duitsers verstopt
Zijn verdwenen verleden, een vroeger dat niet meer bestond
Als ze straks aan hem dachten was dat alles vergeten
Dat was wat hij voelde
De kaaswinkel op de Langendijk was wie hij was
Voor altijd wat Ome Jan hem naliet
Kaas van de Ridder
Een ander verleden, zijn sprookje dat echt had bestaan
Totdat het sprookje niet meer was
Totdat hij niet meer was
Totdat hij zou worden herinnerd
Danique van der Rijt
\
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
