Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
april 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We schreven kleurenanekdotes.
Geel
Narcissen op de houten tafel
Mijn opa was dood, ik was 17
Iets om mijn moeder mee te troosten
Bloemen in februari
Margot
Knaloranje
Sinds 13 maart is de wereld binnenstebuiten en achterstevoren. Ik weet niet wat te doen en mijn hoofd is bomvol. Ben ik bang? Waarvoor? Maak ik me zorgen om mijn geliefden om me heen?
Ik weet het niet.
Wat gaat er gebeuren. Niemand kan het me vertellen. Op de TV probeert iedereen structuur te bieden, rust uit te stralen en premier en koning zijn opeens vaders des vaderlands.
Ik weet alleen dat elk lichaamsdeel van mij jeukt, kriebelt, bonkt, en klopt. Ik moet iets doen.
Dan komt het denken vanzelf.
En ineens zie ik mijn vier terrasstoeltjes. Verschoten lichtblauw, vlekken die niet meer uit het kunststof te boenen zijn. En het project is geboren. Ze moeten geverfd. Nog nooit zoiets gedaan, ik ben niet zo handig. Maar nu moet het.
Op de fiets naar de Nachtegaalstraat. Foto van de stoeltjes mee en een vakkundige dame legt me uit wat kan.
Welke kleur moeten ze worden? Mijn vriendin is mee en oppert iets van lichtblauw, groen of zacht geel. Maar ik weet het opeens zeker. Knaloranje. Andere opties zijn er niet. Ik moet een punt maken. Een overduidelijk teken. Het moet knallen en de hele wereld moet zien dat ik er niet onder te krijgen ben. KNAL ORANJE!!!
Ik schuur, verf, schuur en verf dat de stukken ervan af vliegen. Ik blijk een topschilder te zijn.
Vier stoelen staan op mijn terras en ze symboliseren dat alles wel anders, maar ooit weer goed komt.
Hetty
Blauwwitte belofte
Wit is nevel, een rij druppels in de lucht. Niet de druppels waar we bang voor zijn geworden, maar wolkenformaties die zich vormen en uiteindelijk verdwijnen. Wit is het water dat verdampt. Alsof stof tot stof wederkeert.
Nevel lijkt mysterieus, maar blindeert het oog. Nevel is mist die optrekt. Nevel vormt zich soms tussen mensen, dan vertroebelt dat de blik of samenhang tussen mensen. Dan vertroebelt een relatie zich.
Ik herinner me donkerblauw, een rok, het sjaaltje en de tas die daarbij hoorde bevatte King pepermunt of een blikje Wilhelmina pepermunt. Donkerblauw was ook de rouw van het gesproken woord, alsof de woorden blauwe plekken achterlieten.
In Utrecht werd dat hemelsblauw, een lente, een zon die straalde die de kwetsuren heelt. Het donkerblauw had wat licht gekregen, mijn ogen lichten weer op in het donker. Nu koop ik mijn kleding nog steeds in blauw, niet vanwege de blauwe rouwwoorden, maar vanwege de ogen die dan stralen. En natuurlijk vanwege het Koningsblauw.
Wit is zonlicht, ruimte om de oude wereld op te ruimen. Los te laten wat niet meer werkt.
Gelukkig trekt nevel op in de lente, brengt nieuwe ontmoetingen in een nieuw seizoen.
Misschien niet meer in de samenleving, maar via een balkondeur op een kier.
Zonlicht brengt de parel in je naar boven, een knipoog of boodschap, een toegestoken hand.
Wit is de kleur van een belofte op een nieuwe wereld, los van het coronaverdriet. Een kroon op een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Emmy Pinkhoff
Vol bewondering keek ik naar de paarsgrijze reiger aan de sloot.
Roerloos wist hij minutenlang te blijven staan, met opgetrokken schouders en een gekromde rug.
Mijn bewondering bekoelde toen er een oliekleurige moedereend met zes doddige geelbruine eendenkuikens langs kwam zwemmen – in een dicht rijtje, moeder voorop, onwillekeurig dacht ik nog: dat is geen anderhalve meter – en de reiger met één uithaal het laatste geelbruine kuikentje uit de sloot hapte.
Verbijsterd droop ik af.
Henrieke
april 2020
Ongekende lege straten
Heelzijn in onevenheid
vanuit je eigenwaarde
verschoven naar een beeldcultuur
geen handen geven
vertrouwen in de maakbaarheid
de volheid van het leven
de blikken
die je zonder woorden kan horen
van een gedwongen afstand
van anderhalve meter
in winkels en straten
een gepaste zwijgzaamheid
vervolg je de treden in de luwte
wassen onze handen
en blijven voor anderen en onszelf thuis
maar Corona
aan alles komt een eind.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
maart 2020
Leven is ademhalen, in en uit
Leven is er zijn,
Leven is doen,
Hoe weet ik dat ik er ben?
Als ik in de spiegel kijk,
Zie ik dan wie ik ben?
Als ik naar een ander kijk,
Weet ik wie ik ben.
Cato 29-03
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
maart 2020
Afstervende schoonheid
Boom van dood en leven
boordevol nieuwe mogelijkheden
Afstervende schoonheid
vormt een stilleven
klaar om uit te barsten
Afstervende schoonheid
Boom van dood en leven
Ine van Emmerik, februari 2020
maart 2020
Een hoopvol gedicht.
Laat ik hem Ibrahim noemen. Ibrahim is inmiddels een genaturaliseerde Nederlander na 15 jaar ploeteren om erkenning, afgewezen worden, te laat voor het eerste pardon en uiteindelijk toch officieel toegelaten als vaste inwoner van Nederland.
Hij komt al vijf jaar bij me om ondersteuning voor zijn Nederlands. De officiële school was te moeilijk voor hem om met zes verschillende nationaliteiten, geen tussentaal, onze taal onder de knie en in de tong te krijgen.
Het verstaan en begrijpen wil inmiddels aardig lukken, alleen schrijven nog niet zo.
Toen ontstond er een nieuwe hobbel, het beroemde virus dat nu over de aarde woekert. Thuis blijven geen bezoek voor mij van Ibrahim meer.
De laptop waar hij inmiddels goed mee om kan gaan bracht uitkomst. Ik stuurde hem een gedicht en kreeg er een terug.
Mangoboom
Ik zag een mangoboom staan met een mooie mango, maar zonder wortel.
Ik wilde hem beklimmen, maar ik was bang.
Ik was bang want ik wil niet vallen.
Ik besloot om er zelf één te planten.
Ibrahim.
Cato Libochant
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
maart 2020
Haiku in coronatijden.
in quarantaine
wachten tot ik een ons weeg
dat gaat lang duren
het einde van maart
de lente is begonnen
toch maar een jas aan
corona of niet
de natuur gaat toch z’n gang
de tulpen bloeien
eindelijk mag ik
met een grote boog om ie-
dereen heenlopen
©emilie fijan
Meer lezen? Klik op Emilie.
maart 2020
Anneke van Schaik schreef een aangepaste Corona-versie van haar maartse gedicht.
Maart-lijstje Eerst een flinke frisse wind Regen, hagel (volle kracht) Velden bomvol krokus vullen Zon en wolken (kiekeboe) Voeg alvast wat ganzenkuikens toe Een moedereend met pullen En bij een graad of acht Een schaterlachend kind Wegens een wriemelig waterhoen
Anneke van Schaik
|
Maart-lijstje
|
|
|
Meer lezen? Klik op Anneke.
maart 2020
Mama
Elke deur leidde naar een zinvolle handeling
de was moest worden opgehangen
het bed verschoond
om klokslag acht het journaal
en een tien voor wiskunde was een extra koekje bij de thee.
Elke vraag had een antwoord
nee, je mag vanavond niet na twee uur thuiskomen
ja, natuurlijk halen we je op van het station
en vergeet je niet dat het zondag vaderdag is?
In de keuken staat ze als een krom standbeeld
staart naar de handen voor haar buik
ik sla een arm om haar heen
ze kijkt op zonder te zien
kom mam, de thee staat al klaar.
Ante
Meer lezen van Ante? Klik op Ante.
maart 2020
Onderstaande smaak- en geurhaiku zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Bakken in de pan
Dikke schijven balkenbrij
Speciaal met stroop
Aardbei
Altijd met een grote schaal
Aardbeien halen bij de buurman
Rood van kleur, zoet van smaak
Donzig, en zo sappig in mijn mond
Beschuit, basterdsuiker of yoghurt
Eindeloze lange warme dagen
In de zomer van mijn jeugd
Miriam Ram
maart 2020
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We schreven ultrakorte geluidsgedichten.
Zomer
krijsende meeuwen
Emmy Pinkhoff |
Was ik een klokkentoren
Henrieke
|
|
|
De blues
Vrolijke, ijle vogelpiepjes
overstemmen de winterblues in mij
die ik nog niet kende.
Buiten wint het gelukkig
van binnen.
Hoe prachtig zijn de kasseien
die een passerende fiets
tot vrolijk muziekstuk promoveren.
Heel zacht
waait de wind
mijn haren in de war.
Zonder geluid
Marijke Heijsman
maart 2020
Bread and Roses song
Internationale
Vrouwendag viering
Menselijke behoeften
Solidariteits-tafel
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
februari 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We vertaalden of hertaalden gedichten van Elisabeth Eybers. Haar Zuid-Afrikaanse gedicht Geslaagde dag lees je onder dag.
dag Zon
Kort na half tien
slingert Zon haar stralen
over het rimpelloze, strakke ijs, schitterend.
Overdag
draait Zon haar voorspelbare baan
onbuigzaam naar het zuidwesten, betoverend.
Ooit
dooft Zon langzaam
waardoor wij allemaal zullen vergaan, onafwendbaar.
Half vijf
verdwijnt Zon ijlings
om morgenochtend te herrijzen, doorgedraaid.
Marijke Heijsman
februari 2020
Onderstaande teksten zijn geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). We vertaalden of hertaalden gedichten van Elisabeth Eybers. Haar Zuid-Afrikaanse gedichten Mislukte afspraak en Eerste sneeu lees je onder sneeuw.
Vrij naar Elisabeth Eybers
Mislukte afspraak
Achter mijn raam zweeft een meeuw: heen en weer
Mijn lief kan niet komen: doet mij zo zeer
De straten spekglad. Geplaveid met ijs
De meeuw die maar vliegt, plant vrij zijn reis
Ik mok. Hij vliegt. Wint deze keer
Het ijskoude luchtruim gunt hem vrij verkeer
Eerste sneeuw
Vijandelijk, bittere oostenwind
Zodra ik mij veilig achter glas bevind
vergeef ik jou. Want kijk: zo zacht draag
jij elke unieke, ragfijne, donsvlok naar
de knoertharde grond, waar hij meteen smelt
en transformeert naar wit geweld.
Hetty de Vries-Gelderblom
Lees de Zuid-Afrikaanse gedichten van Elisabeth Eybers onder sneeuw.
februari 2020
Onderstaande smaak- en geurhaiku zijn geschreven door een deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Groede
Zilt schuim knabbelt zand,
trekt zich schuchter weer terug.
Bang is zee nooit lang.
Oudjaar
Licht zuur pruttelt het
in de ketel voor de haard
en maant om stilte.
Marlies
februari 2020
Serieel
Je voerde me aan je lust
Tot het vormen van zinnen
het werd serieel
Je voerde me aan je binnenwereld
Met de voorsmaak van het Walhalla
Je bent een hemelpiloot
Geen vaste grond der dingen meer
Ik de sherpa van het vaderleed
Lichtvoetiger nu
Grenzen krassend in de aarde
Op het land liggen straaljagerspiegels
Je zou het moeten zien
Je kunt het lieve leven ruiken
Het grijpt je in je nekvel
Intrekken wijd sluit
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
januari 2020
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Over de smaak van december werden haibun geschreven, korte proza-impressies met een haiku.
De tiendaagse veldtocht zoals mijn vader het noemde. Alle kerkdiensten rondom kerst en de jaarwisseling meegerekend. Hij preekte graag. De lucht van gebakken oliebollen van de kerkbazaar nog in de lucht. Schuifelen door de harde kerkbanken. Een topdropje met daarop gedrukt een king pepermunt. Inspiratie voor wie vermoeid, maar ook kinderzuchten.
herinneringen
W.g. van de Hulstcadeau
rode kaars en strik
De bedrijvigheid in de groene keuken van oma op de vijfde verdieping aan de Apollolaan. Witlof uit de oven gegratineerd met kaas, een gedekt tafellaken voor zeven. Iedereen verschenen in nieuwe jurk of pantalon. Een bijbeloverdenking en een wijs woord. Opa die niet stopt met vertellen van levensverhalen. Warme wafeltjes uit een Drents ijzer. Spelen met de treinstellen over uit de jaren van mijn moeders jeugd.
zuchten wordt je schat
gekoesterd in schemering
flonkert vanbinnen
Emmy Pinkhoff
Meer lezen? Klik op Emmy
december 2019
In april 2019 presenteerde Mart Damen haar eerste dichtbundel Sommige ouders zouden nog geen cavia mogen opvoeden, mijn ouders wel. De bundel is te bestellen bij Boekscout.
Boerderijtje
Ik ken nog de boerderij
waar mijn Moeder is grootgebracht.
Later werd die opgeknapt, gerenoveerd.
Toen nog niet. In de winter
werden hun bedden soms bedekt
met sneeuw, vertelde Moeder.
Moet een mooi gezicht geweest zijn!
Maar wel koud.
Mart Damen
Meer lezen van Mart? Klik op Mart.
december 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde de oktobergedichten Spleen van Menno Wigman en Oktober van M. Vasalis.
Na de bui
Grijze dame gehuld in geel canvas
Rachèl
|
Zondagmiddag
Bij het cafeetje op de hoek
Rachèl
|
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de serie Samen Gedichten Lezen: Kemp, Tentije, Vanhauwaert (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Aanleiding waren de korte, vaak speelse, kleurige en klankrijke gedichten van Pierre Kemp.
Maandagmorgen
En dan ook nog de herfst,
Catrien
|
In sommige nachten hoor ik geluiden
Klazien
|
Krachtpatsen
Als de dag sombert en ik nog naar buiten moet
©emilie fijan
|
Naar Pierre Kemp
Ik , de nacht en het donker
Trudy
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde de oktobergedichten Spleen van Menno Wigman en Oktober van M. Vasalis.
Herfstmorgen
Door het open raam
Rachèl
|
De reis
Oktober is reizen in een grensland.
aan zijn omhelzing, zijn glimlach en armen,
Een uur. Een dag. Een jaar. En op het laatst
opgestegen in rode ballonnen.
tussen hemel en begane grond.
Emmy Pinkhoff
|
|
november 2019
Onderstaande gedichten zijn geschreven door deelnemers aan de Schrijfgroep: poëzie en klein proza (VU Utrecht, najaar 2019-voorjaar 2020). Inspiratie vormde onderstaande afbeeldingen en gedichten van Wim Hofman en Chr. van Geel.
Gevorkte zwaluwstaarten zweven
Ceciel Harleman
|
Najaar
beneden rest enkel verval
Hetty |
|
Herfstgezicht
Het groen is vergaan
Siri
|
Overvloed
Ik zie geel
Marleen |
Bij het zien van je gezicht
Cato Libochant, 27-10-2019
|
ZOMER
Marijke
|
Er zijn ganzen in de lucht,
Margot
|
Zonspeling
Emmy Pinkhoff
|
Vlucht
Er klinkt een lokroep achter de einder
Rachèl
|
Bij het hekje, bruin verweerd
Henrieke |
november 2019
Biografie van een stoel
Liefdevol heb ik ze gedragen.
Allemaal.
De oude man die met een bakkie
troost naar zijn trouwring kijkt,
weet haar naam niet meer.
Het huilend kind,
dat geen spruitjes lust, zonder
toetje boos naar bed moet.
De moeder met haar baby
dat aan volle borsten sabbelt,
terwijl zij zacht zijn hoofdje streelt.
Het meisje dat verstrengeld met
haar geliefde, vanillewoordjes
in haar mooie oren fluistert.
Oma die met kleinkind op schoot,
lachend oze-wieze-woze
zingt en walla-kristalla klapt.
Frida Domacassé
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
september 2019
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de workshop Lekker schrijven: een gedicht (VU Utrecht, 14 september 2019).
Onderweg zijn
Van een koele trein naar een koele stad
Het licht werd steeds witter
We wandelden van koffie naar terras
Ik danste een walsje op het plein
De zon sprak, maar ik sprak tegen
Van een hete stad naar een koele trein
Ine van Emmerik, 2019
augustus 2019
Harmen Grootendorst vertaalt On Death van John Keats
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
juni 2019
Onderstaande vertaling van het gedicht Politics van W.B. Yeats is gemaakt door een deelnemer aan de workshop Gedichten lezen en vertalen (VU Utrecht, 17 en 24 mei 2019, in samenwerking met dichter en vertaler Vicky Francken). Het gedicht van Yeats lees je eronder.
Politiek
'In onze tijd toont het noodlot van de mens zijn betekenissen in politieke termen.' – Thomas Mann
Hoe kan ik, terwijl zij daar staat,
mij concentreren
op een Davoser Wereldtop
en wat mogendheden daar beweren?
Toch ben ik een bereisd man die weet
wat in de wereld speelt.
Ook ben ik een belezen politicus
die goed doordacht spreekt en mailt.
Hebben ze dan toch gelijk, misschien?
Is de oorlogsdreiging waar?
Maar, O was ik maar weer zeventien
ik spijbelde, ging ervandoor met haar.
Vertaling: Dorothée Bakker,
Workshop Poëzie - 23 mei 2019
Politics
'In our time the destiny of man presents its meanings in political terms.' – Thomas Mann
How can I, that girl standing there,
My attention fix
On Roman or on Russian
Or on Spanish politics,
Yet here's a travelled man that knows
What he talks about,
And there's a politician
That has both read and thought,
And maybe what they say is true
Of war and war's alarms,
But O that I were young again
And held her in my arms.
W. B. Yeats
Uit Last Poems (1938-1939)
juni 2019
Onderstaande vertaling van The Wheel van W.B. Yeats is gemaakt door Harmen Grootendorst, deelnemer aan de workshop Gedichten lezen en vertalen (VU Utrecht, 17 en 24 mei 2019, in samenwerking met dichter en vertaler Vicky Francken).
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
mei 2019
Onderstaande vertaling van het gedicht The Lake Isle of Innisfree van W.B. Yeats is gemaakt door een deelnemer aan de workshop Gedichten lezen en vertalen (VU Utrecht, 17 en 24 mei 2019, in samenwerking met dichter en vertaler Vicky Francken). Het gedicht van Yeats lees je eronder.
Het meereiland Vogelvrij
Ik sta nu op en ga, en ga naar Vogelvrij,
Een bijenkorf heb ik er en een veldje bonen
ik bouw een hut van takken en van klei
En alleen tussen bijgezoem zal ik daar wonen.
En ik krijg er weer wat rust, want rust drupt zacht en zoet
Uit de sluiers van de morgen tot waar de krekel lacht
’s Nachts het sterrenlicht, de middag in een purper gloed
En de avond vol van vinkenslag
Ik sta nu op en ga, want van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat
Hoor ik het meer zacht kabbelend fluisteren
En of ik op de stoep sta of op straat
Ik blijf er tot in mijn diepst naar luisteren
Sjaak
THE LAKE ISLE OF INNISFREE
I will arise and go now, and go to Innisfree,
And a small cabin build there, of clay and wattles made;
Nine bean-rows will I have there, a hive for the honey-bee,
And live alone in the bee-loud glade.
And I shall have some peace there, for peace comes dropping slow,
Dropping from the veils of the morning to where the cricket sings;
There midnight’s all a glimmer, and noon a purple glow,
And evening full of the linnet’s wings.
I will arise and go now, for always night and day
I hear lake water lapping with low sounds by the shore;
While I stand on the roadway, or on the pavements grey,
I hear it in the deep heart’s core.
W.B. Yeats
Uit The Rose, 1893
mei 2019
STAMBOOM BOOMSTAM
Oeroude lagen vertellen een verhaal van
herinneren, sappen, stromen van leven-
van nergens naar ergens-
ringen reien aaneen, loten en spruiten
krijgen naam, gezicht, geschiedenis.
schors schuurt leven,
geurt, bloeit, sterft.
oeroude lagen vertellen ons verhaal.
Ineke Bierens
Meer lezen van Ineke? Klik op Ineke.
april 2019
Ik ben van de aarde
van bomen, bossen en de nacht
van regen, grijs wolken, wandelen
ik ben van God
en van kaas, knoflook en kerrie
van avocado’s, appels en ansjovis
en van woorden, taal en lezen
van verf en schilderen
van psychologie, theosofie, filosofie
van zingen en vogels
ik ben dit alles en nog veel meer
Dianne
Andere gedichten van Dianne lezen, ook in het Engels? Klik op Dianne.
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
