Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
december 2022
MIJN BRUIDSBOEKET
Je oogt haast kwetsbaar met je frêle stam
In het gras hier voor mijn raam
Ik zie paarsgroene rhododendron
Hoor acacia’s wuiven.
En ieder jaar kijk ik naar je bloesem uit
Ik noemde je: mijn bruidsboeket
Ieder jaar in mei.
Zoete inval voor koolmees, roodborst,
Een scholekster houdt het laag bij de grond
Plots klinkt daar een heel orkest
Van roepende snaterende snerpende noten
Een melodieus intermezzo
Vraag en antwoord.
En ieder jaar kijk ik naar je bloesem uit
Ik noemde je: mijn bruidsboeket
Ieder jaar in mei.
Nu zie ik je wat stiller worden
Je trekt je langzaam wat terug
Ieder voorjaar heb je wat meer moeite
Te groenen te bollen te bloeien
Er is nog een bescheiden bloesem
Als een vriendelijk gebaar.
We zien elkaar aan
En we weten: er is herkenning
We gaan dezelfde weg.
Ineke Bierens
Meer lezen? Klik op Ineke.
december 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst.
Herfst
Als de bessen geel, oranje, rood
pronken langs de rails
weten alle vogels: feest
Bomen wisselen van kleed
schenken eikels, kastanjes, beukennoot
kinderen rapen met plezier
Wolken kruipen voor de zon
vegen warmte weg
we wennen weer aan jas en das
Frida
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
december 2022
Verstilde bomen blikken tijdens ochtend ommetje.
Diffuus licht breekt in als veelbelovend decemberzonnetje.
Geduldig wordt wijde omgeving geopend,
bij elke stap, met veel aandacht lopend.
Mijn blij gemoed wordt alsmaar groter en groter.
De wereld laat zich zien, de natuur bloter en bloter.
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
december 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst. Het is een vertaling van Sonnet 161 van Edna St. Vincent Millay Tranquility at length when autumn comes.
Sonnet 161
Eindelijk rust wanneer herfst komen wil,
Zich vleit over de geest zoals nevelvlagen
Over verre eilanden op mooie herfstdagen
Met lieflijkst blauw, als 't waas op paarse pruimenschil;
Herfst zal klinken, maar niet als het zomerse bedil,
Met luide dadendrang – om te kweken, vrucht te dragen,
voort te zetten, verspreiden, vestigen; herfst doet vertragen
Het voortmarcherend jaar; trommelvliezen vallen stil.
Nog zit de volhardende krekel in het veld;
Maar een kleumende bij kruipt over het grint;
Voorbij is alles wat men zich had voorgesteld
Dit jaar; behoudens dit: de geest bezint
Zich een moment, telt op, schrijft af, vermeldt,
Ordent, onderzoekt, overpeinst, en vindt
Anneke van Schaik, november 2022
Meer lezen? Klik op Anneke.
december 2022
Onderstaand collage-gedicht is samengesteld door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst. Het bevat zinnnen uit het gedicht Herfst I van Jan Wolkers en Herfst is de tijd van vermoeden van Herman de Coninck.
Herfst
De stilte van de avond is zó stil
Herfst is de tijd van vermoeden, niet van weten
De nachten worden koud, de nevel kil
Als straks de zon al in de middag dooft
Worden de volste dromen ijl en stil
Herfst is rustig doende, niet als zomer doende was
Herfst
vertraagt een ogenblik de pas
Laten wij daarom van de laatste gloed
Der herfst genieten zonder droefenis
De geest is vrij
Om te berekenen en te weerleggen en te ijken
En om te rangschikken en
te bevragen, te beschouwen en te kijken
Leer ons te leven met eenzelfde gloed.
Liesbeth Geerlings
november 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Doodsangst
Ha lieve Fien,
Het is al lang geleden dat ik jou voor het eerst zag op de zolder van je ouderlijk huis. Jij zag mij ook voor het eerst en snapte niet wat ik daar boven in het huis te zoeken had. Opslagplaats voor een allegaartje aan spullen die er niet meer toe deden. Een krat met oude boeken. Zakken met kleren die niemand meer droeg. Een incompleet servies en een oude tv. Ik stond tussen de zeilspullen die net als de rest daar de winter doorbrachten. Zeilspullen die door jou en je man daar neergelegd waren. Omdat jullie er thuis geen plaats voor hadden.
Ik zag aan je gezicht dat je nieuwsgierig was hoe ik daar was gekomen, wie mij gekocht had. Ja, het was jouw vader. Die had mij aangeschaft op een moment dat je moeder niet thuis was. Ik werd in een grote tas naar binnengesmokkeld en op zolder verstopt. Lange tijd stond ik daar maar te staan en had niets te doen. Als kachel word je daar niet blij van, zeker niet als het koud is.
Waarom hij mij gekocht had? In die periode was hij somber, heel somber. Zag het leven niet meer zitten maar toen hij mij mee naar huis nam, leek hij iets opgewekter. Ik was zijn maatje, aangeschaft om hem te helpen als hij zover was.
Persoonlijk was ik niet zo blij met deze rol en dat is eufemistisch uitgedrukt. Ik ben een trotse kachel die mensen warmte en troost wil geven. Voor zijn plan wilde ik niet gebruikt worden. Ik haat water.
Je moeder vond mij uiteindelijk tussen de zeilen. Ze dacht dat ik bij jou hoorde, bij jou op de boot. Het idee. Een elektrische kachel op een zeilboot. Een levensgevaarlijk duo. Ik zag het helemaal voor me. Uitgesloten.
Ik moest weg van haar. Zij heeft een goed huis voor mij gezocht. Een paar straten verderop. Bij mensen die mijn warmte goed konden gebruiken. Eindelijk deed ik het werk waarvoor ik op aarde was.
Lieve Fien, dit is mijn verhaal. Het verhaal van het kacheltje. Voor jou.
José
Replacement
We maakten samen mooie tochten
ik bracht je overal naartoe
we stampten keihard door de plassen
zwierven rond, zonder doel
Heel innig met elkaar verbonden
ik zat je letterlijk op de huid
beschermde je tegen stenen, regen
door mij gleed jij die keer niet uit
Jij zorgde altijd goed voor mij
spoelde me met lauw water schoon
droogde me af en vette me in
die zorgzaamheid vond jij gewoon
Ik dacht dat dit zou blijven duren
maar nu zie je mij niet meer staan
en als je weer een tocht gaat maken
trek je die nieuwe schoenen aan
Ik probeerde je aandacht weer te trekken
maar dat kwam me duur te staan
zonder blikken of blozen
heb je me in de afvalcontainer gedaan
Ik mis je en zou zo graag nog
één keertje met je lopen
waarom was ik niet genoeg voor jou
en moest je die andere kopen?
Dymph
De rode lippenstift,
Hee kijk dames zien jullie dat, daar is ze weer. Die dame met dat korte haar en die bril. Wat komt ze nu weer doen, komt ze voor de wattenschijfjes of de parfum, of gaat ze toch rechtstreeks naar de lippenstiften? Ik ben benieuwd, en jullie zijn jullie ook zo gespannen. Wie van ons zal de gelukkige worden en welk merk en welke kleur, oranje, roze, beige, paars, rood? Zal ze nu ook weer zo twijfelen net als vorige maand en al die andere keren? We zijn met zovelen dus het zal nog wel een tijdje duren voordat iemand van ons gekozen is. Intussen heb ik als goed opgevoede lippenstift van een duur merk heel veel kennis over lippenstift. Mijn moeder en zusters zijn prachtig uitgedost en verblijven vaak in dure handtassen, komen in kasjmieren jaszakken en weten alles over marmeren badkamers. Helaas houden ze hun mond stijf gesloten en pas wanneer je ook in zo'n handtas, jaszak of marmeren badkamer bent geweest mag je daarover meepraten. Een paar dingen wil ik wel vertellen; Wisten jullie dat wanneer je vroeger rode lippenstift droeg je als heks veroordeeld kon worden en de brandstapel op je wachtte. In het antieke Griekenland mocht je alleen rode lippenstift dragen als je prostituee was. Ja ik zie jullie verbazing wel. Tegenwoordig zijn wel allemaal zacht en romig en sommigen van ons smaken ook nog lekker maar lang geleden was dat niet hoor je kon als lippenstift op de lippen van een dame zelfs een man vermoorden…door hem te kussen. We waren toen gemaakt van lood en cyanide. Dat maakte het leven van ons vroeger wel een stuk spannender. Maar nu weer terug naar het heden, wat ik al voorspelde het is toch weer een rode geworden, een nichtje van mij maar dames niet getreurd het is nog vroeg en we zijn allemaal in de aanbieding.
Ilona
november 2022
Met de stroom mee
Mocht de zeespiegel
ooit zo ver stijgen
dat mijn huis
onderliep,
dan zette ik mijn voordeur
wagenwijd open
om jouw bruin doorrookte kastje
mee te laten voeren
op de stroom
en met droge ogen toe te kijken
hoe het weg dreef
naar oneindig ruim sop.
Wel haalde ik misschien eerst nog
jouw liefdesbrieven
uit het laatje
om er zakdoekjes
van te vouwen.
Op wellend water
kun je maar beter
goed voorbereid zijn.
Henrieke Herber
november 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Geranium
In de winter rookte ze in haar kas. Ze nam me een keer mee.
In haar kas stond een grote geranium, zeker 2 meter hoog en met dikke verhoute stelen.
De bloemen rood.
Nooit eerder zag ik zo'n grote geranium en ik maakte gelijk een aantekening op mijn denkbeeldige lijstje.
Kas en een geranium kopen, stond er nu.
Wat een mooie uitdaging zou dat zijn. Het lange wachten (hoe lang?!).
Al het water geven.
Dorre blaadjes en bloemen verwijderen. Ziekten bestrijden.
Mogelijk een keer opnieuw moeten beginnen.
Te zware takken snoeien en de takjes meenemen naar huis om op een vaas te zetten.
Af en toe een foto maken van de geranium, geranium met hond ernaast (klik), nichtje geeft geranium water (klik).
Elke dag even naar de kas om de geranium te bewonderen.
Och, de band die we zouden opbouwen!
Het idee leeft nog steeds in mij als ik jaren later langs een prachtige geranium loop.
Deze staat in een pot voor een huis en bloeit weelderig.
De bloemen zijn heel mooi rood. Niet oranje rood, niet kersenrood, maar een prachtig vurig rood.
In het tuincentrum vind ik rode, witte en roze geraniums, meer geen één zo mooi rood als ik eerder die ochtend zag.
Wel staat er een ander plantje erg mooi rood te zijn. Die neem ik uiteindelijk mee.
De plant krijgt nooit een kas en wordt niet zo groot.
De zorg blijft ook wat uit, hij leeft niet zo lang.
Maar bij leven is ie wel prachtig rood.
Lisa
Ding
Toen zuivel nog in flessen ging
de mensen zuinig waren
hadden we thuis een plastic ding
om geld mee uit te sparen
Een buigzame halve maan op steel
zo’n dertig centimeter lang
duwden we door de flessenkeel
en schoven we langs de kant
Tot alle achtergebleven klodders
onze kom in waren gegleden
en wij glunderend genoten
van dit toetje, onze tweede
Het ‘ding’ mag geen naam hebben
en bestaat allang niet meer
ook de zuivelflessen zijn verdwenen
gedane zaken nemen geen keer
Dymph
Draaiorgel
De orgeldraaier is nooit alleen. Dat kan ook niet. Het is zwaar werk. Twee zonen werken mee. Brede schouders, gespierde armen. Om de beurt duwen ze de kar, draaien aan het wiel of bellen bij de huizen aan. Eenmaal in de straat gunnen ze zichzelf een paar minuten rust om daarna weer verder te gaan.
Ik ben ongeveer acht jaar, lig met griep op mijn zolderkamer en moet van mijn moeder proberen te slapen. Het is doodstil buiten. Mooi weer. Iedereen is naar school of naar zijn werk. Koerende duiven en af en toe een overkomend vliegtuig hoog in de lucht. De enige geluiden. Totdat er opeens iets anders klinkt. Iets vrolijks met een beetje weemoed, iedere minuut luider en duidelijker. Blij dat ik niet slaap.
Wij wonen in een rustige buurt waar de melkboer, bakker en groenteman regelmatig langskomen. Het draaiorgel ook. Met iets minder regelmaat. Het is zo fijn om de verre, vrolijke klanken te horen die steeds dichterbij komen. Altijd een beetje spannend. Komt hij dit keer wél door onze straat of neemt hij weer die andere. De kinderen die buitenspelen rennen naar huis om wat geld op te halen voor in het ‘bakje’ en ik, al lang weer beter, ren mee. Dan naar de hoek van de straat zodat we langer kunnen genieten van de muziek en de poppen die de maat slaan of met belletjes rinkelen. Dansen op straat. Het is altijd mooi weer.
Tegenwoordig is het orgel uit het straatbeeld verdwenen. Af en toe kom ik er een tegen langs de gracht in het centrum. Een verdwaald en verbouwd statisch exemplaar. De orgelman hoeft zelf niet meer te draaien. Dat doet de computer. Veel geld haalt hij niet op. Contant geld wordt zeldzaam.
Het draaiorgel staat nu in het museum. Karakteristiek voor ons land, karakteristiek voor mijn jeugd. Langzaam maar zeker geschiedenis, net als mijn verhalen.
José
november 2022
Wie was die vrouw die mijn moeder was?
Mijn moeder was er altijd,
Wanneer ik uit school kwam,
Opstond of naar school ging.
Ze heeft mij niet opgevoed,
Maar vanuit een vanzelfsprekendheid groot gebracht.
Mij de ruimte gegeven om te groeien en
daarmee geleerd mijn wereld te verkennen,
ook als ik die soms te klein vond.
Mijn moeder was er altijd
Schone, hele kleren en voedsel
Zoveel als haar portemonnee toestond.
Een thuis met een goede stuurvrouw,
Hoewel mijn vader officieel de kapitein was.
Ik ben haar zesde kind,
Ook ik heb haar zeer gedaan, zoals alle kinderen doen,
wanneer ze opgroeien en de wereld in stappen.
Haar kleine wereld is nooit veel groter geworden,
Maar de mijne wel, soms te groot.
Ik denk met veel warmte aan haar terug,
Haar grootste schat was haar verdraagzaamheid.
Maar ik had haar graag willen kennen als persoon.
Cato 04-11-2022
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
november 2022
Onvoorwaardelijke liefde
Het vuur van liefde
van warmte die er altijd is
ontspannen door het leven te wandelen
De breekbaarheid van het leven
als je in mijn hart kon lezen
mijn adem stokt van liefde
Met mijn ogen dicht zie en voel ik meer
soms denk ik aan de tijd van vroeger
nu dat herinneringen bestaan
Geef me je hand druk me tegen je hart
Ik wil je voelen
nu mijn tranen zijn gedroogd.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
november 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst.
Herfst 2022
Na de uitbundigheid van de zomerbruiloft,
volgt de stilte van de herfst.
Oogst is rijp om te plukken en te rapen.
De natuur heeft haar werk gedaan en bereidt
zich voor om ter ruste te gaan.
De herfstkleuren raken langzaam uitgeblust
en wij worden in slaap gesust.
Vol van vertrouwen, want alles komt terug,
de verloving, de trouwerij en de voortplanting erbij.
Grote veranderingen zijn verborgen en
onttrokken aan ons menselijke oog.
Wat gebeurt er met de zeeën, de lucht en
het leven in de grond?
Houden de zonnestralen zich aan ons verbond?
De mens kijkt slechts naar de volgende dag
en overziet niet wat zij al heeft aangericht.
C. Libochant, 19-10-2022.
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
oktober 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Ochtendritueel
Hey Nina, waar blijft je eten?
en waar is mijn koffie?
Doe jij vandaag de boodschappen?
en is er al een krant?
Kom je buiten frisse lucht opsnuiven?
Hey Nina, waar is je riem?
Lisa
De klok
Onze gang werd ooit opgesierd door een blauwe klok maar een val op de grond overleefde hij niet.
De plek bleef leeg en de weken gingen voorbij. Zo'n lege plek op de muur gaf mogelijkheden. Zou ik daar niet liever iets anders hangen want om de tijd af te lezen was de klok niet nodig. Met vier andere klokken in het appartement was de tijdsaanduiding ruim voldoende aanwezig. En eigenlijk keek ik nooit hoe laat het was in de gang. Een poster dan? Een foto? Een plank met een plant? Ook leuk, maar ik twijfelde en de muur bleef leeg.
Enige tijd later in een winkel waar ik eigenlijk voor iets anders kwam ging ik toch op zoek. Er
was keuze uit vijf klokken en ik kocht de goedkoopste, die ik eigenlijk ook het mooiste vond. Maar nog steeds was er de twijfel tussen klok, poster, foto of plant.
Thuisgekomen voorzag ik de klok van een batterij en hing de klok aan de haak in de muur.
Nu hangt hij er alweer een tijdje en zou ik 'm niet meer willen missen.
Niet om toch de tijd af te lezen maar wanneer ik 's nachts weer eens wakker word uit
een nare droom lijkt de klok mij geruststellend toe te spreken met het regelmatige getik,
iets dat de andere klok niet deed.
Op het ritme val ik meestal weer in slaap.
Zo blijkt dat een voorwerp niet altijd de functie hoeft te bekleden waar het voor bedoeld is.
Tijd heelt niet alle wonden maar de klok helpt mij wel.
Ilona Dekker
Boomhut
Morgen, boom
waar ik in woon
Deinend op groene handen
Geurend en kleurend
Middag, boom
Vanuit je hoge kroon
Springen tamme kastanjes
wild uit de band
Avond, boom
Je mantel valt af
Naakte armen in de lage zon
Tot morgen dan
Dymph
Een lege agenda
In mijn agenda staat een grote streep door de week van acht t/m vijftien oktober. Een week lang geen enkele afspraak. Althans zo lijkt het. Die streep staat er juist omdat wij een afspraak hebben. Een afspraak die zeven en halve dag zal duren. Oppassen op mijn twee kleindochters. Vijf en bijna vier jaar oud. Voorlopig nog dagen zonder inhoud.
Eenmaal daar wordt de agenda gevuld. Met twee A-4tjes vol informatie. Hoe laat ze weggebracht en opgehaald moeten worden van school, BSO en kinderdagverblijf. Zwemlessen, hockeytraining en balletles worden ook ingepast naast de boekenweekactiviteit op school, een verjaardagsfeestje van een buurmeisje en de uitnodiging aan (groot)ouders om een kijkje te komen nemen in de klas. Alles wordt in de agenda genoteerd. De afspraken eindigen om 19.00 uur. Bedtijd. Voor wie eigenlijk? Met elke dag de terugkerende vraag “Hoe lang moet ik eigenlijk slapen? Wanneer is de nacht voorbij?”
Er is ook een lijstje met wat de meisjes graag eten, waar de stofzuiger staat en de boekjes om voor te lezen. Er is extra tekenpapier ingeslagen. Want tekenen dat doen ze het liefst. Als er nog tijd is. De een tekent regenbogen en prinsessen, de ander broccoli en augurken.
Ze wandelen door mijn agenda heen, van de ene afspraak naar de andere. Een week lang. De normaalste zaak van de wereld. Alsof ze nooit anders doen. Zonder papa en mama. Dat wel. Elke dag vragen ze wanneer die thuis komen. Nog twee nachtjes slapen. Dat snappen ze. Gisteren is gisteren en elke dag die daarvoor ligt ook. Dagen zijn weken als je nog vijf daagjes moet zwemmen om naar het volgende zwemgroepje te mogen. Van geel naar blauw. Als je jarig bent, word je een jaar ouder. “Jammer dat ik maar één keer per jaar jarig ben, anders kon ik even oud als papa worden.” Oh, die tijd!
Nee, bepaald geen lege agenda. De dagen zijn goedgevuld en vliegen om. Deze week is bijna gisteren. Mijn agenda goed gevuld. Met tijd voor anderen en tijd voor mijzelf. Nog twee nachtjes slapen.
José
oktober 2022
Onderstaand collagegedicht is samengesteld door een deelnemer aan de Literaire Leeskring: vers verleden (VU najaar 2022), waarin we gedichten lezen van Hanny Michaelis (1922-2007).
Op zondag is de stad een groot aquarium.
Geen betere plek om het getier
van een oproerig geheugen te smoren!
Twee smalle handen over de ivoren
toetsen scheppen hun eigen romantiek.
Uit Egyptische ogen - nachtblauwe pupillen
in lichtend groen - kijkt de poes mij aan.
Woorden: een dubieuze lekkernij,
toch kan ik er niet buiten.
Zolang ik mij maar niet herinner.
Toen jij mij met lichte vingertoppen
behoedzaam als braille las.
Zolang ik mij maar niet herinner.
Mijn vader en moeder, totdat zij
werden ingelijfd
bij de legendarische zes miljoen!
Dan zal het zijn alsof wij drieën
nooit hebben bestaan.
Liesbeth
Collagegedicht uit werk van Hanny Michaelis
oktober 2022
Wiskundige relatie
Een priemgetal is alleen deelbaar
door zichzelf en het getal één
en delen door nul resulteert
altijd in het eeuwige.
Een functie drukt de afhankelijkheid uit
van één element van een ander.
De gewenste uitkomst
is een even getal, deelbaar
symmetrisch, bij voorkeur tweeplaatsig
maar de functie weigert
ik val buiten haar domein
de gewenste uitkomst buiten haar bereik.
Ante Hogeweg
Meer lezen? Klik op Ante.
oktober 2022
Onderstaand gedicht & beeld is gemaakt door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: Zomer.
onmachtige zomer
alle warmte verzamelt zich
onder mijn voeten
in het journaal zie ik
zwarte soldatenkistjes
moedig marcherend
door kapotgeschoten landschap
in de verte treinen vol
vluchtende vrouwen
gewond geraakt bij hun huis
tijdens het oogsten
van dagelijkse groente
onschuldige mannen die
houthakkend blauwe lucht
zwart zagen kleuren en
opgetild door granatengeweld
hun voeten vergaten te voelen
ergens van binnen
verzamelt zich water
warm van verdriet
bevochtigt de plek waar ik
blootsvoets sta
in de onmachtige zomer
Nelleke
Meer lezen? Klik op Nelleke
september 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: Zomer.
Zomer
Dit is zo’n dag. In de middag
komt de zee aanwaaien.
Loom streelt ze het groen.
Haar ruisen nodigt
tot een duik
achter gesloten ogen
verzacht mijn denken
als inkt op een wegdrijvende brief.
Linda de Bruijn
23-09-2022
juli 2022
Ik keek eventjes om
Ineens was ik niet meer de peuter
die in het donker naar papa’s bed sloop om daar veilig verder te slapen
ineens was ik niet meer het schoolkind
dat wegliep van huis, door drie vreemde straten, tot aan het water
Ik keek eventjes om en ineens was ik niet meer de tiener
die solo wou zingen maar in het koor niet vooraan durfde staan
niet meer de twintiger met keuzeproblemen
niet meer de veertiger die levenskracht voelde, die koerste op eigen ervaring
Ik keek eventjes om en ineens was ik niet meer de moeder
met de kleuter aan de hand en de baby in de wagen, ik was de oma.
Ik keek eventjes om en als ze me vragen
– wie zou het vragen? – hoe is je leven gelopen?
Dan zal ik zeggen: het is gelopen, ik zou graag nog eens nakijken hoe.
Margriet Notenboom
(naar: Excuse Pierre Kemp)
Meer lezen? Klik op Margriet.
juli 2022
voetstappen versloft tot stilstand
de eeuwige sigaret uitgedoofd
de as tussen de woorden getypt
starend uit het raam
rest ons nog een glas
bij een afgebroken scrabble woord
Bij het overlijden van Remco Campert 04-07-22
emilie fijan
© 5.07.22
Meer lezen? Klik op Emilie.
juni 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan de workshop-serie Veerkracht, taalproeverij: lezen, schrijven, verbeelden (Utrecht, juni 2022). In samenwerking met Ine van Emmerik en gebaseerd op fragmenten uit de bundel Levenslust van Joke van Leeuwen (2019).
Het begin is: Wat zijn naam niet kent, wat geurend
Door de kieren kruipt, wat uit het
Kikkervisjesmensenbegin, hersentjes krijgt
Ellebooggewrichtjes, wat vet opslaat
Wat door de buikwand Bach kan horen,
Een stoel zoekt, zegt ik blijf maar even
Nee nee blijf nog blijf, heb nog geduld
Als wit papier, wat door een schacht naar licht
Geboord krijst van het op de wereld zijn!
Wat moet beginnen af te stevenen op sterven.
Liesbeth
Veerkracht en Taalproeverij
Het begin is
Trudy |
oefening in improvisatie
een thuis zijn voor wie
wie niet waagt wie niet wint
wie wagen wie winnen
Nelleke
[De schuingedrukte stukjes zijn van Joke van Leeuwen, uit de bundel Levenslust.] |
Vandaag
Zij is gesloten
Wil |
Bach Cellosuite nr. 6
’t danst vooruit en ’t danst in de rondte
Ine
|
mei 2022
Allemaal theater?
Heleen van Tilburg
Het knusse theater stroomt langzaam vol. Stommelend gaan de bezoekers zitten. Er klinkt geroezemoes, het doek is nog dicht.
De lichten in de zaal gaan uit. Een paar tellen helemaal niets. Dan gaat een spot aan, het doek omhoog en daar staat ie dan: Japie Knol, de cabaretier die 10 jaar geleden een cabaretwedstrijd won. Zal hij het publiek de hele avond kunnen vermaken?
Druk gebarend valt hij met de deur in huis.
Hoe kan ik hier in hemelsnaam één verhaal van maken? Ja, dames en heren, zelfs de meest ervaren schrijvers komen hier soms niet uit. Ze slaken zuchten die uit hun kleine teen lijken te komen, of nee, nog van verder weg, uit Australië. Die schrijvers gaan dan denken hoe verschillend de drie verhalen zijn die ze moeten samensmeden tot een. En u weet, als schrijvers gaan denken ….. Schrijven, dat kunnen ze. Maar denken, ho maar. Dan zijn ze als een spin die verstrikt raakt in zijn eigen web.
Wat zegt u, mevrouw? Hoor ik het goed? Kreeg deze schrijfster bij twee verhalen een grote glimlach op haar gezicht? Weet u zeker dat het een glimlach was? Of was het een grimlach? Meneer daar, wilt u ook wat zeggen? Dat er ook prullenbakken bestaan? Hebt u soms aandelen van een bedrijf in afvalbakken? Of bent u er directeur? U zwijgt. Is er iemand anders die nog iets wil zeggen? Nee? Niemand? Nou, dan doeken we deze show maar op.
Het doek valt. Nou ja, zou moeten vallen. Het mechaniek werkt niet. De cabaretier loopt zinloze rondjes over het podium, met de handen in zijn haar, struikelt, krabbelt verder, brabbelt en blijft dat maar doen. Het publiek denkt dat dit bij de show hoort, en lacht zich een bult. Wat zeg ik? Zes bulten, op zijn minst. Als Japie maar door blijft gaan, krijgt hij een staande ovatie. De eerste in zijn leven.
Meer lezen? Klik op Heleen.
april 2022
Onderstaand gedicht is geschreven in het kader van Ik Poëzie Je Graag voor Flirt Flamant, zie flirtflamant.be. De eerste zin is van Lize Spit, de laatste van Thomas Gunzig
Voor een paar
Een octopus heeft 3 harten
zij een schelphuid
gelieve haar strelend te lezen
met triltong
lispellip
vingerling
ontkurk een GRECO
vlecht een bed van alg en wier
half gapend tussen platen van slik
voor de achtarmige met zijn
monden van zeevlees
en als ze een voor een stil vallen
valt de nacht op de zeebodem
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
februari 2022
Gedicht-met-beeld van Nanda Behari - @the.sudden.poet
februari 2022
31 januari 2022
Wat is dat geluid:
het jammert en joelt,
het suist en fluit,
het giert en tiert,
messcherp en snel.
Is daar de hel?
Moet je nu horen:
geknoers en geknars
plaagt m’n oren,
geloei en gelach,
fluist’rend gespuis.
Is ‘t een spookhuis?
Ik word bijna bang:
het rammelt en raast,
waanzinnig gezang,
geflapper, geklapper…
De wind zo fel
verwaait spook en hel!
Het is de haven:
vol golven en storm,
geketende schepen,
masten en touwen,
vlaggen en vlonders.
‘k Beleef iets bijzonders!
Barry Bogerd
februari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022)
Een gedicht begint
't is januari, een vrijdag
met mist
en alles grijs
en grauw
onder een dicht wolkendek
met mijn voeten
warm gelopen
snijd ik wolken aan flarden
er zit niets anders op
Els de Spirt
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022)
een gedicht begint
’t is december een woensdag
en zacht
en stil op straat
spelende kinderen
in een tuin
stemmetjes fladderen
over het gazon
nooit staan zij stil
bijna nooit
Kristin Hulshof
januari 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuis-workshop Midwinterschrijven: eind & begin (december 2021 - januari 2022).
Vrede
Flonkerend kerstfeest flitst voorbij,
Vuur in de natuur.
Een flitsend vlammetje broeit in mij.
Een flakkerend kaarsje brandt.
De Heiland is geboren!
Ere zij God! Wij zijn vrij!
Marianne, 25 december 2021
december 2021
Uit haar tweede dichtbundel Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel, mei 2020.
Hondsbrutaal
Ik heb me vanmiddag onbeschoft gedragen
in een boekenwinkel notabene
naar een grote hond met een dame.
Zij hield hem keurig aan de lijn,
naar mijn smaak een veel te lange.
Ik deed veel moeite hem te ontlopen.
Dat viel haar op, hem kon het niet schelen.
Hij nam het niet persoonlijk op.
Zij nam het voor hem op toen ze zei:
Hij doet niks.
Was dat maar waar, gromde ik nog even.
Mart Damen
Meer lezen? Klik op Mart.
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
