Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
september 2023
Een nieuwe bijdrage van Anneke van Schaik.
Meer lezen? Klik op Anneke.
september 2023
Pikorde
Strooi ik in mijn tuin wat kruimels en granen
verjagen mussen het vinkje dat meepikken wil
landen drie duiven roven de tuin leeg
geen mus komt er nog aan te pas.
Loop ik in het park rumoer in de bomen, zoek,
zie hoe een duif stil zit te wezen, in vrees grote vreze
verwacht ze de aanval van een troep kwaaie kraaien
vlak boven haar kop in de lucht.
Zit ik in mijn kamer het zolderraam open,
wild gekrijs, een kluwen van vogels, gevecht
op het dak harde klappen van vleugels,
zilvermeeuwen, een kraai genekt.
Op het strand een soortgenoot van de woestlachende meeuw:
niet spiedend of heersend, niet hoog in de lucht, verstild in laag water,
lamlendig de vleugels, hangende kop, het leven haast geweken.
Een microbe heeft hem als gastheer gekozen
doet zich tegoed, vreet zich ongans,
verteert deze zeeheld van binnenuit.
Margriet Notenboom
Meer lezen? Klik op Margriet.
september 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Natuurnotities: Zomer.
Juni, juli en september
Elke ochtend was hij daar -
de merel - met zijn parelend lied!
In de lente - maar hoe komt het dan
dat je hem in deze tijd haast niet ziet?
Geen nestjes meer en in de rui - ik weet het
maar als ik rond me speur is het toch net
alsof hij weg is en ik zijn bestaan vergeet…
Maar opeens - laatst - was hij daar, compleet
met dat parelende lied - ik hoorde het in bed
wel spaarzaam alsof het in mineur was gezet
Liesbeth
september 2023
Kleuren uitleggen
Groen voor herstel met de natuur
rood voor heling van het bloed
geel zien voor herstel
heling door licht, zon, puur.
Vanuit wit en zwart verder kunnen
leven vanuit herstel.
Beter-wel.
Piet
Kleurensymboliek alsook bewegend binnen 't Labyrint levenspad, 21 september internationale dag van de Vrede.
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
september 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: Zomer.
Aan zijn achterpoten hangt
de eekhoorn
hij eet.
zonnepitten
aan een touwtje
vol mussen en mezen
de specht klopt:
binnen!
Gaatje in de boom.
Antoinette
augustus 2023
wind adem en lucht
wind adem en lucht liggen dicht bij elkaar
zonlicht roept vakantie op
warmte van het zand stenen en blauwe zee
dan een glas delen met rode wijn
met vriendschap die nooit voorbij gaat
geen imperfecties
vriendschap die meer voor me betekent
dan ik kan zeggen
jaren die niet verloren zijn gegaan
wind en lucht hielden ons bij elkaar
wij ademen elkaars adem.
Wil Veldhuizen
Meer lezen? Klik op Wil.
juli 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: Zomer.
ZOMEREN
Zeeland
Van ver zien we de vele windmolens
Ze maken toekomstmuziek
De wieken draaien rond
Met molens uit een ver verleden heeft het niets te maken
en Don Quichot is onzichtbaar
Zeeland
Ons tijdelijke thuis
heeft een doorkijkje naar het land, het heerlijke land
waar een onbekende boer
zijn groenten heeft geplant
We proeven, we laven,
we maken zijn produkten met een beetje zout en kruiden
tot een avondmaal
Zeeland
Wonderlijk land, Roompot-land
Ik haat het en ik houd ervan
om samen met mijn zeemeerman
Te dolen en te dwalen in ons pretpark en speeltuin
Ik verbaas me nergens meer over.
Sjoke Wassenaar
juli 2023
Onderstaande collages zijn gemaakt door deelnemers aan Hoe het licht, workshop gedicht & collage met collagist Isabelle Zumbrink (www.glowbyisabelle.nl).
Karin Mous |
|
|
|
juni 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: lente.
Lieve mei,
Dat was het dan
Je bent er bijna geweest
Het was een feest
Je kwam met zon en merels
en madeliefjes in het gras
Fijn dat je er was
Dat was het dan
mevrouwtje mei
Je hebt je best gedaan
Je lokte zwanen naar de vijver
en musjes naar de tuin
Ineens was het weer rokjesdag
Dat was het dan
verrukkelijke mei
Juni kan niet wachten
Het wordt toch niet hetzelfde
Er gaat niks boven mei
Niks boven jou en mei.
Sjoke Wassenaar
juni 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: lente.
Het is april dus daar is het weer
het welbekende, lang verwachte
groene waas
het kruipt voorzichtig over het natte
koude kille land
stijgt stil langs stammen van
beuk en berk
zet els, eik, meidoorn en hazelaar
op scherp
wekt wilg, populier en linde
uit hun winterdroom
Dan tikt het speenkruids gele lach
tevoorschijn
lokt leverbloempje, bosanemoon
en slanke sleutelbloem naar het licht
ook dalkruid en wilde akelei loodst
het groene waas naar boven
trekt eenmaal, tweemaal
aan lievevrouwe bedstro
roept: kom allemaal!
De lente zwaait naar ons!
Frida
19-6-2023
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
juni 2023
Onderstaande smaakimpressies - haiku of haiku-achtig - zijn geschreven door deelnemers aan de workshop Thee-atelier: proeven & schrijven. Theesommelier Loes van Tuijl liet twee Japanse theeën proeven: Gyokuro en Matcha.
Matcha Als fris lentegras
Marleen
|
Opschuimende kracht
Dymph
|
|
mei 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: winter.
Zij die niet gezien kan worden
De wind, de wind dat woelige kind,
verbindt mijn gekneusde hart met gouden lint.
Ze zweeft door mij heen, waait langs mij voor,
stijgt hoog boven mij.
Ze is de gouden bel in mijn binnenmeer,
zowel kat als vogel, met bontenvel en een paarse staart.
In geval van lawaai stijgt zij op, bij ruzie drijft ze weg.
Ze houdt van kinderen, maar is niet een van hen.
Ze is gek op honderdjarigen, maar lacht om hun jeugd.
Sommigen proberen haar te vangen
met geld, cadeaus of zielige verhalen;
dan draagt ze de onzichtbaarheidscape
of verstopt zich als een geitje in een klok.
Ze is de trilling in de hoek bij het plafond.
De warme aanraking op mijn schouder.
De liefdevolle lach.
Verbindt mijn gekneusde hart met gouden lint.
Zweeft door mij heen, waait langs mij voor,
stijgt hoog boven mij.
Agada Ammeraal
april 2023
Vanmorgen
Ik nestel me op mijn vaste ontbijtplekje in de tuin. Links van me ontluikend groen op de grond. Rechts van me een merel in een lijstje aan de muur van ’t schuurtje. Met zijn veel te grote snavel zou ze maar al te graag de kaas van mijn boterham roven.
De straat staat op ontwaken. Af en toe rijdt een auto voorbij, verderop slaan portieren dicht. Een brander gaat aan en uit. Eindelijk is de buurvrouw haar tuinhekje aan het schilderen.
De zon laat zich van zijn beste kant zien als huisgenoot Rakker naar buiten slentert. Ooit was hij de schrik van de buurt, nu een kater die elke dag meer en meer slaapt. Wie weet droomt hij van een plaatsje in het Guinessbook of records. Alleen als ik buiten zit, waagt hij zich buiten. Helden trekken sokken aan als ze ouder worden.
Een boek ligt open op mijn schoot, maar lezen komt er niet van. Gedachten dringen voor. De ziekenhuisopname vorig najaar. Het slechte nieuws. Als een doodsvonnis. Nee, daar wil ik niet over schrijven. Niet nu.
De gele dotter in de vijver trekt aan mijn ogen. Bloeit ze elke dag zo stralend? Narcissen en tulpen staan volop in de knop. Na de ziekenhuisopname in de grond verstopt. Beloftes voor de toekomst. De aardbei begint te bloeien. Ik tel twee witte bloemetjes. Dan kan ik over een paar weken aardbeien eten.
De zon blijft nog wel even schijnen.
Heleen van Tilburg
Meer lezen? Klik op Heleen.
april 2023
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: lente.
Het krentenboompje
Het is lente dus daar staat het weer
het stralend witte bruidsboeket!
Het staat te pronken- en het is net
alsof ik het cadeau krijg- zó zeer
geniet ik van deze bloesemvracht.
Zo’n lentebode, en zo lang verwacht!
De krentenboom die elk jaar bloeit
En zó de lente kondigt, dat het gloeit
van leven, bloeien en ontstaan.
En ons weer opwekt om blij voort te gaan.
Liesbeth
maart 2023
Onderstaand gedicht & stofschilderijtje zijn gemaakt door een deelnemer aan de workshop Stofatelier: schrijven & verbeelden, een samenwerking met beeldend kunstenaar Dorothé Arts.
Ik ben
Creatief
En met
Een verrassend resultaat
Maar uiteindelijk blijk ik
Na lang nadenken
Helaas toch
GOOR
Hetty
maart 2023
Onderstaande gedichten zijn geschreven door een deelnemer aan de workshop Stofatelier: schrijven & verbeelden.
GOOR
Stof, grijs en vlokkig onder mijn bank
Hetty |
Ongrijpbaar stof
Steffie
|
|
Stof is geen regenboog
|
De zeven ongemakken van stof
Klontert altijd in hoekjes samen. onder een kokosmakron.
Nelleke |
|
Stof dwarrelt neer
Hanneke
|
Vederlicht
Waar ligt stof
Ilona
|
stof stelen
dat ik dat niet heb bedacht
dat had hem toch niets hoeven schelen dat ik dat niet heb bedacht
Joke
|
Stof uit mijn verleden
|
januari 2023
Van een gereformeerde atheïst en dingen die voorbijgaan
Als ik vertel over Ruth, de Moabitische
die als armlastige weduwe de voor haar achtergelaten aren
raapte op het land van Boaz, en in de nacht op een deken
aan zijn voeten lag om zo haar trouw te tonen
weet geen mens in deze goddeloze vinex-wijk
welke wereld ik oproep.
Nu spoken elke avond stemmen uit hun huizen
one of us
one of us.
Ante Hogeweg
Meer lezen? Klik op Ante.
december 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst.
Herfst
een waterige zon verlicht doorschijnend blad
bruine varens in een kleurrijk bos
druppels in webben langs het pad
wat overbodig is verdwijnt
alleen de kern resteert
stilte met diepgang verschijnt
de nieuwe maan schenkt
de donkere avond
een streepje licht
tijd om te dromen
en tijd om verlangens te zaaien
handen die samen komen
om een kop warme thee
Kitty, november 2022
december 2022
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: herfst.
Hagel in de Peper
Hazen schieten weg
In dit groen groen knollenland
Legeren jagers
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
oktober 2022
Onderstaand gedicht & beeld is gemaakt door een deelnemer aan de online schrijfworkshop Seizoenschrijven: Herfst.
herfst
herfst is herinnering 
een dagboek en foto’s
verlangen naar daar
waar ooit je tent heeft gestaan
herfst is langzaam belanden
in kortere windstille dagen
tussen het warme geweest
en de ijzige kou
herfst is veelkleurige lichtheid
warm gevoerd schoeisel
oog voor een afgewaaid blad
geluid van een hoorn in de mist
herfst is vruchten verzamelen
kruidige maaltijden koken
aan lange tafels elkaar
oude verhalen vertellen
herfst is wegsijpelend uitzicht
stormachtig krimpende tijd
steeds dieper gebogen
onontkoombaar verval
herfst is wordend steeds stiller
steeds kleiner
steeds meer alleen
noem het een tussenstation
herfst is een oefening
in buigen
Nelleke
Meer lezen? Klik op Nelleke
december 2022
MIJN BRUIDSBOEKET
Je oogt haast kwetsbaar met je frêle stam
In het gras hier voor mijn raam
Ik zie paarsgroene rhododendron
Hoor acacia’s wuiven.
En ieder jaar kijk ik naar je bloesem uit
Ik noemde je: mijn bruidsboeket
Ieder jaar in mei.
Zoete inval voor koolmees, roodborst,
Een scholekster houdt het laag bij de grond
Plots klinkt daar een heel orkest
Van roepende snaterende snerpende noten
Een melodieus intermezzo
Vraag en antwoord.
En ieder jaar kijk ik naar je bloesem uit
Ik noemde je: mijn bruidsboeket
Ieder jaar in mei.
Nu zie ik je wat stiller worden
Je trekt je langzaam wat terug
Ieder voorjaar heb je wat meer moeite
Te groenen te bollen te bloeien
Er is nog een bescheiden bloesem
Als een vriendelijk gebaar.
We zien elkaar aan
En we weten: er is herkenning
We gaan dezelfde weg.
Ineke Bierens
Meer lezen? Klik op Ineke.
november 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Doodsangst
Ha lieve Fien,
Het is al lang geleden dat ik jou voor het eerst zag op de zolder van je ouderlijk huis. Jij zag mij ook voor het eerst en snapte niet wat ik daar boven in het huis te zoeken had. Opslagplaats voor een allegaartje aan spullen die er niet meer toe deden. Een krat met oude boeken. Zakken met kleren die niemand meer droeg. Een incompleet servies en een oude tv. Ik stond tussen de zeilspullen die net als de rest daar de winter doorbrachten. Zeilspullen die door jou en je man daar neergelegd waren. Omdat jullie er thuis geen plaats voor hadden.
Ik zag aan je gezicht dat je nieuwsgierig was hoe ik daar was gekomen, wie mij gekocht had. Ja, het was jouw vader. Die had mij aangeschaft op een moment dat je moeder niet thuis was. Ik werd in een grote tas naar binnengesmokkeld en op zolder verstopt. Lange tijd stond ik daar maar te staan en had niets te doen. Als kachel word je daar niet blij van, zeker niet als het koud is.
Waarom hij mij gekocht had? In die periode was hij somber, heel somber. Zag het leven niet meer zitten maar toen hij mij mee naar huis nam, leek hij iets opgewekter. Ik was zijn maatje, aangeschaft om hem te helpen als hij zover was.
Persoonlijk was ik niet zo blij met deze rol en dat is eufemistisch uitgedrukt. Ik ben een trotse kachel die mensen warmte en troost wil geven. Voor zijn plan wilde ik niet gebruikt worden. Ik haat water.
Je moeder vond mij uiteindelijk tussen de zeilen. Ze dacht dat ik bij jou hoorde, bij jou op de boot. Het idee. Een elektrische kachel op een zeilboot. Een levensgevaarlijk duo. Ik zag het helemaal voor me. Uitgesloten.
Ik moest weg van haar. Zij heeft een goed huis voor mij gezocht. Een paar straten verderop. Bij mensen die mijn warmte goed konden gebruiken. Eindelijk deed ik het werk waarvoor ik op aarde was.
Lieve Fien, dit is mijn verhaal. Het verhaal van het kacheltje. Voor jou.
José
Replacement
We maakten samen mooie tochten
ik bracht je overal naartoe
we stampten keihard door de plassen
zwierven rond, zonder doel
Heel innig met elkaar verbonden
ik zat je letterlijk op de huid
beschermde je tegen stenen, regen
door mij gleed jij die keer niet uit
Jij zorgde altijd goed voor mij
spoelde me met lauw water schoon
droogde me af en vette me in
die zorgzaamheid vond jij gewoon
Ik dacht dat dit zou blijven duren
maar nu zie je mij niet meer staan
en als je weer een tocht gaat maken
trek je die nieuwe schoenen aan
Ik probeerde je aandacht weer te trekken
maar dat kwam me duur te staan
zonder blikken of blozen
heb je me in de afvalcontainer gedaan
Ik mis je en zou zo graag nog
één keertje met je lopen
waarom was ik niet genoeg voor jou
en moest je die andere kopen?
Dymph
De rode lippenstift,
Hee kijk dames zien jullie dat, daar is ze weer. Die dame met dat korte haar en die bril. Wat komt ze nu weer doen, komt ze voor de wattenschijfjes of de parfum, of gaat ze toch rechtstreeks naar de lippenstiften? Ik ben benieuwd, en jullie zijn jullie ook zo gespannen. Wie van ons zal de gelukkige worden en welk merk en welke kleur, oranje, roze, beige, paars, rood? Zal ze nu ook weer zo twijfelen net als vorige maand en al die andere keren? We zijn met zovelen dus het zal nog wel een tijdje duren voordat iemand van ons gekozen is. Intussen heb ik als goed opgevoede lippenstift van een duur merk heel veel kennis over lippenstift. Mijn moeder en zusters zijn prachtig uitgedost en verblijven vaak in dure handtassen, komen in kasjmieren jaszakken en weten alles over marmeren badkamers. Helaas houden ze hun mond stijf gesloten en pas wanneer je ook in zo'n handtas, jaszak of marmeren badkamer bent geweest mag je daarover meepraten. Een paar dingen wil ik wel vertellen; Wisten jullie dat wanneer je vroeger rode lippenstift droeg je als heks veroordeeld kon worden en de brandstapel op je wachtte. In het antieke Griekenland mocht je alleen rode lippenstift dragen als je prostituee was. Ja ik zie jullie verbazing wel. Tegenwoordig zijn wel allemaal zacht en romig en sommigen van ons smaken ook nog lekker maar lang geleden was dat niet hoor je kon als lippenstift op de lippen van een dame zelfs een man vermoorden…door hem te kussen. We waren toen gemaakt van lood en cyanide. Dat maakte het leven van ons vroeger wel een stuk spannender. Maar nu weer terug naar het heden, wat ik al voorspelde het is toch weer een rode geworden, een nichtje van mij maar dames niet getreurd het is nog vroeg en we zijn allemaal in de aanbieding.
Ilona
november 2022
Met de stroom mee
Mocht de zeespiegel
ooit zo ver stijgen
dat mijn huis
onderliep,
dan zette ik mijn voordeur
wagenwijd open
om jouw bruin doorrookte kastje
mee te laten voeren
op de stroom
en met droge ogen toe te kijken
hoe het weg dreef
naar oneindig ruim sop.
Wel haalde ik misschien eerst nog
jouw liefdesbrieven
uit het laatje
om er zakdoekjes
van te vouwen.
Op wellend water
kun je maar beter
goed voorbereid zijn.
Henrieke Herber
november 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Geranium
In de winter rookte ze in haar kas. Ze nam me een keer mee.
In haar kas stond een grote geranium, zeker 2 meter hoog en met dikke verhoute stelen.
De bloemen rood.
Nooit eerder zag ik zo'n grote geranium en ik maakte gelijk een aantekening op mijn denkbeeldige lijstje.
Kas en een geranium kopen, stond er nu.
Wat een mooie uitdaging zou dat zijn. Het lange wachten (hoe lang?!).
Al het water geven.
Dorre blaadjes en bloemen verwijderen. Ziekten bestrijden.
Mogelijk een keer opnieuw moeten beginnen.
Te zware takken snoeien en de takjes meenemen naar huis om op een vaas te zetten.
Af en toe een foto maken van de geranium, geranium met hond ernaast (klik), nichtje geeft geranium water (klik).
Elke dag even naar de kas om de geranium te bewonderen.
Och, de band die we zouden opbouwen!
Het idee leeft nog steeds in mij als ik jaren later langs een prachtige geranium loop.
Deze staat in een pot voor een huis en bloeit weelderig.
De bloemen zijn heel mooi rood. Niet oranje rood, niet kersenrood, maar een prachtig vurig rood.
In het tuincentrum vind ik rode, witte en roze geraniums, meer geen één zo mooi rood als ik eerder die ochtend zag.
Wel staat er een ander plantje erg mooi rood te zijn. Die neem ik uiteindelijk mee.
De plant krijgt nooit een kas en wordt niet zo groot.
De zorg blijft ook wat uit, hij leeft niet zo lang.
Maar bij leven is ie wel prachtig rood.
Lisa
Ding
Toen zuivel nog in flessen ging
de mensen zuinig waren
hadden we thuis een plastic ding
om geld mee uit te sparen
Een buigzame halve maan op steel
zo’n dertig centimeter lang
duwden we door de flessenkeel
en schoven we langs de kant
Tot alle achtergebleven klodders
onze kom in waren gegleden
en wij glunderend genoten
van dit toetje, onze tweede
Het ‘ding’ mag geen naam hebben
en bestaat allang niet meer
ook de zuivelflessen zijn verdwenen
gedane zaken nemen geen keer
Dymph
Draaiorgel
De orgeldraaier is nooit alleen. Dat kan ook niet. Het is zwaar werk. Twee zonen werken mee. Brede schouders, gespierde armen. Om de beurt duwen ze de kar, draaien aan het wiel of bellen bij de huizen aan. Eenmaal in de straat gunnen ze zichzelf een paar minuten rust om daarna weer verder te gaan.
Ik ben ongeveer acht jaar, lig met griep op mijn zolderkamer en moet van mijn moeder proberen te slapen. Het is doodstil buiten. Mooi weer. Iedereen is naar school of naar zijn werk. Koerende duiven en af en toe een overkomend vliegtuig hoog in de lucht. De enige geluiden. Totdat er opeens iets anders klinkt. Iets vrolijks met een beetje weemoed, iedere minuut luider en duidelijker. Blij dat ik niet slaap.
Wij wonen in een rustige buurt waar de melkboer, bakker en groenteman regelmatig langskomen. Het draaiorgel ook. Met iets minder regelmaat. Het is zo fijn om de verre, vrolijke klanken te horen die steeds dichterbij komen. Altijd een beetje spannend. Komt hij dit keer wél door onze straat of neemt hij weer die andere. De kinderen die buitenspelen rennen naar huis om wat geld op te halen voor in het ‘bakje’ en ik, al lang weer beter, ren mee. Dan naar de hoek van de straat zodat we langer kunnen genieten van de muziek en de poppen die de maat slaan of met belletjes rinkelen. Dansen op straat. Het is altijd mooi weer.
Tegenwoordig is het orgel uit het straatbeeld verdwenen. Af en toe kom ik er een tegen langs de gracht in het centrum. Een verdwaald en verbouwd statisch exemplaar. De orgelman hoeft zelf niet meer te draaien. Dat doet de computer. Veel geld haalt hij niet op. Contant geld wordt zeldzaam.
Het draaiorgel staat nu in het museum. Karakteristiek voor ons land, karakteristiek voor mijn jeugd. Langzaam maar zeker geschiedenis, net als mijn verhalen.
José
november 2022
Wie was die vrouw die mijn moeder was?
Mijn moeder was er altijd,
Wanneer ik uit school kwam,
Opstond of naar school ging.
Ze heeft mij niet opgevoed,
Maar vanuit een vanzelfsprekendheid groot gebracht.
Mij de ruimte gegeven om te groeien en
daarmee geleerd mijn wereld te verkennen,
ook als ik die soms te klein vond.
Mijn moeder was er altijd
Schone, hele kleren en voedsel
Zoveel als haar portemonnee toestond.
Een thuis met een goede stuurvrouw,
Hoewel mijn vader officieel de kapitein was.
Ik ben haar zesde kind,
Ook ik heb haar zeer gedaan, zoals alle kinderen doen,
wanneer ze opgroeien en de wereld in stappen.
Haar kleine wereld is nooit veel groter geworden,
Maar de mijne wel, soms te groot.
Ik denk met veel warmte aan haar terug,
Haar grootste schat was haar verdraagzaamheid.
Maar ik had haar graag willen kennen als persoon.
Cato 04-11-2022
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
oktober 2022
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijfatelier: daagse dingen (VU Utrecht najaar 2022).
Ochtendritueel
Hey Nina, waar blijft je eten?
en waar is mijn koffie?
Doe jij vandaag de boodschappen?
en is er al een krant?
Kom je buiten frisse lucht opsnuiven?
Hey Nina, waar is je riem?
Lisa
De klok
Onze gang werd ooit opgesierd door een blauwe klok maar een val op de grond overleefde hij niet.
De plek bleef leeg en de weken gingen voorbij. Zo'n lege plek op de muur gaf mogelijkheden. Zou ik daar niet liever iets anders hangen want om de tijd af te lezen was de klok niet nodig. Met vier andere klokken in het appartement was de tijdsaanduiding ruim voldoende aanwezig. En eigenlijk keek ik nooit hoe laat het was in de gang. Een poster dan? Een foto? Een plank met een plant? Ook leuk, maar ik twijfelde en de muur bleef leeg.
Enige tijd later in een winkel waar ik eigenlijk voor iets anders kwam ging ik toch op zoek. Er
was keuze uit vijf klokken en ik kocht de goedkoopste, die ik eigenlijk ook het mooiste vond. Maar nog steeds was er de twijfel tussen klok, poster, foto of plant.
Thuisgekomen voorzag ik de klok van een batterij en hing de klok aan de haak in de muur.
Nu hangt hij er alweer een tijdje en zou ik 'm niet meer willen missen.
Niet om toch de tijd af te lezen maar wanneer ik 's nachts weer eens wakker word uit
een nare droom lijkt de klok mij geruststellend toe te spreken met het regelmatige getik,
iets dat de andere klok niet deed.
Op het ritme val ik meestal weer in slaap.
Zo blijkt dat een voorwerp niet altijd de functie hoeft te bekleden waar het voor bedoeld is.
Tijd heelt niet alle wonden maar de klok helpt mij wel.
Ilona Dekker
Boomhut
Morgen, boom
waar ik in woon
Deinend op groene handen
Geurend en kleurend
Middag, boom
Vanuit je hoge kroon
Springen tamme kastanjes
wild uit de band
Avond, boom
Je mantel valt af
Naakte armen in de lage zon
Tot morgen dan
Dymph
Een lege agenda
In mijn agenda staat een grote streep door de week van acht t/m vijftien oktober. Een week lang geen enkele afspraak. Althans zo lijkt het. Die streep staat er juist omdat wij een afspraak hebben. Een afspraak die zeven en halve dag zal duren. Oppassen op mijn twee kleindochters. Vijf en bijna vier jaar oud. Voorlopig nog dagen zonder inhoud.
Eenmaal daar wordt de agenda gevuld. Met twee A-4tjes vol informatie. Hoe laat ze weggebracht en opgehaald moeten worden van school, BSO en kinderdagverblijf. Zwemlessen, hockeytraining en balletles worden ook ingepast naast de boekenweekactiviteit op school, een verjaardagsfeestje van een buurmeisje en de uitnodiging aan (groot)ouders om een kijkje te komen nemen in de klas. Alles wordt in de agenda genoteerd. De afspraken eindigen om 19.00 uur. Bedtijd. Voor wie eigenlijk? Met elke dag de terugkerende vraag “Hoe lang moet ik eigenlijk slapen? Wanneer is de nacht voorbij?”
Er is ook een lijstje met wat de meisjes graag eten, waar de stofzuiger staat en de boekjes om voor te lezen. Er is extra tekenpapier ingeslagen. Want tekenen dat doen ze het liefst. Als er nog tijd is. De een tekent regenbogen en prinsessen, de ander broccoli en augurken.
Ze wandelen door mijn agenda heen, van de ene afspraak naar de andere. Een week lang. De normaalste zaak van de wereld. Alsof ze nooit anders doen. Zonder papa en mama. Dat wel. Elke dag vragen ze wanneer die thuis komen. Nog twee nachtjes slapen. Dat snappen ze. Gisteren is gisteren en elke dag die daarvoor ligt ook. Dagen zijn weken als je nog vijf daagjes moet zwemmen om naar het volgende zwemgroepje te mogen. Van geel naar blauw. Als je jarig bent, word je een jaar ouder. “Jammer dat ik maar één keer per jaar jarig ben, anders kon ik even oud als papa worden.” Oh, die tijd!
Nee, bepaald geen lege agenda. De dagen zijn goedgevuld en vliegen om. Deze week is bijna gisteren. Mijn agenda goed gevuld. Met tijd voor anderen en tijd voor mijzelf. Nog twee nachtjes slapen.
José
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
