Open Podium
Deze pagina biedt ruimte aan iedereen die eigen tekst wil laten lezen: gedicht, lied, brief, dialoog, sprookje, biografisch of verzonnen, een fragment uit een boek dat nooit afkomt of een fictief dagboekblad, alles is welkom.
Voel je je aangesproken of wil je reageren, stuur je tekst of reactie naar post@inhetlabyrint.nl.
november 2021
Gevaccineerd
woord van de maand november 2021
Wandelend risico als ze is
zorgden de artsen voor een
booster bovenop de twee
coronaprikken die ze al had
Naast die booster van recent
kreeg ze ook de griep- en
de pneumokokkenprik
Tesamen ook 3G. Ze lacht
Voelt zich een designated
survivor. Neemt zich
vastberaden voor heel goed
uit te kijken bij het oversteken
Anneke van Schaik
Meer lezen? Klik op Anneke.
november 2021
Onderstaande teksten zijn geschreven door deelnemers aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Brieflezende vrouw in het blauw, schilderde Johannes Vermeer rond 1663.
 |
Brieflezende vrouw in het blauw - Vermeer.
Ik heb getwijfeld: Zal ik het wagen?
Ik weet zeker dat jij goed bij mij past,
Zeg je “Nee”, dan stelt mij dat teleur en
Dan sta ik trots met jouw brief in het licht.
Robert Jan |
|
|
Je letters lijken meer te krullen, alsof de reis je heeft veranderd, doen groeien misschien, als een rups die zich tot vlinder ontpopt en vervolgens in zwierige bewegingen over het blad fladdert.
Voorzichtig vouw ik het briefje terug. Wat er instaat is niet belangrijk, alleen dat jij het hebt geschreven. Ik laat mijn vingers langs de scherpe rand in het blad strijken, net als jij hebt gedaan voor je hem zegelde. Even leg ik het papier tegen mijn neus, maar ik ruik je niet. Je bent te ver, te afgelegen, te onzichtbaar.
In mijn buik krult het bundeltje woest heen hen weer. Ik leg mijn hand ertegen om het gerust te stellen. ‘Rustig maar. Voor je eerste verjaardag is papa weer thuis’, fluister ik zacht.
Maar in mijn hoofd speelt enkel de angst, de eenzaamheid. Ik leg het briefje op tafel en vouw mijn handen stijf in elkaar. Een traan probeert zich in mijn ooghoek naar buiten te drukken. Ik hoop met heel mijn hart dat het bundeltje niets merkt. En dan bid ik. Ik bid voor jou, maar eigenlijk voor mij. Ik bid dat je thuiskomst en me vasthoudt, en dat wanneer je schip eindelijk de haven binnenvaart en onze blikken elkaar vinden, jij ontpopt als vlinder, mij nog net zo lief hebt als toen.
Danique
Lieve Hendrickje Hamburg 1 december 1650
Eindelijk een brief!
Je zult wel denken, uit het oog uit het hart!.
Je wacht al zolang op een bericht van mij.
Ik ben nu in Hamburg en we moeten nog een lading grenen halen in Dantzig.
Daarna hoop ik, als het weer in het Kattegat mee zit en de wind in de goede hoek, en geen ijsgang in de Zuyderzee, rond 20 December in Aemstelredam in de houthaven aan te komen.
Ik hoop op tijd te zijn voor de verlossing van ons eerste kindje, want tussen Kerst en Oudjaar zal ie er wel wezen.
Lief, veel sterkte deze laatste zware dagen en ik zal in D. in de Mikolajkerk een kaarsje voor je branden.
P.S. Vergeet niet de baker en de chirurgijn te verwittigen.
Je liefste, Johannes
Harmen
|
Brieflezende vrouw in het blauw
Er lag een brief net in de bus,
dat ik een mooie dame ben,
Een brief, een schilderprent erbij,
Ik ben wel echt verliefd op hem.
Marianne |
|
|
Horizon
Je blik voel ik op me gericht; je ogen gevuld met melk en honing. Morgen ga je het haar vertellen: wie bevaart de aarde en voert door haar wateren? De zon omvat de schoot van het schip. Haar armen stralen over de golven. Het zeil vol avonturen en wind: ze lijkt te dansen
Met welke mensen werk je samen om de wereld mooier te maken? Wie leert eigenlijk van wie? De katrollen komen in balans. Bakboord wordt zo stuurboord. Onze blik rust op de horizon.
Rianne
Ik sta stil. Al een tijdje. De belichting voor deze ene opname wil maar niet lukken.
Steeds komt de regisseur met nieuwe aanwijzingen. Het moet warmer, intiemer.
Is te kil, te donker, te flets.
Hij zoekt het licht dat geborgenheid aangeeft, de sfeer die Vermeer uitstraalt in zijn schilderij.
Onuitstaanbaar dat hij dat 350 jaar geleden kon met penseel en wij hier maar aanmodderen met alle techniek die de 21-eeuw te bieden heeft.
Ik strek onzichtbaar mijn rug en haal diep adem.
Take 25
Hetty
november 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Zomerschrijven (online juli-augustus 2021).
november 2021
Harmen Grootendorst voegt Proust toe aan Vermeers Gezicht op Delft, geschilderd rond 1660-1663: le petit pan de jaune, zoals Marcel Proust dat beschrijft in de gevangene over de schrijver Bergotte die op een tentoonstelling van Vermeer in Parijs bij het zien van dat kleine gele vlakje naast de Rotterdamse poort zo geemotioneerd raakt dat hij er het leven bij laat.
Meer beeld & gedicht van Harmen bekijken? Klik op Harmen.
november 2021
Een moment voel ik me koetsier.
Op weg richting waar?
Mijn hier en nu genoeg.
Tijdloos zonder maar.
Piet
Een gedicht van Piet gaat meestal vergezeld van een eigen foto, meer van hem lezen en zien?
Klik op Piet.
november 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Schrijven bij Vermeer & Raveel (VU Utrecht oktober-november 2021). Vrouw met rode arm schilderde Roger Raveel in 1949-1951.
Vrouw met rode arm
Zij kijkt me met bevreemde
ogen aan, hoewel ze zelf
tegen die muur is gegaan
en dat kleurt nu mijn wezen
Giftige verf is mijn huid
binnengedrongen en rukt op
naar hart en longen
tot het met ons is gedaan
De fles is leeg, mijn vuist gebald,
verstard in zijn beweging
geluidloos sterf ik af
Dymph
oktober 2021
Terug naar de Langendijk
In de verzorgingsflat zat hij altijd bij het raam
Hij las en hij keek, hij dacht en hij voelde
De Telegraaf van voor naar achteren
De voetbaltrainingen op het veld verderop
Zijn verleden, zijn heden, zijn toekomst die niet meer zou zijn
Vanaf de zevende verdieping volgde hij de wazige figuurtjes
Hij keek, hij dacht en hij voelde
Zo weinig zorgen, de kinderen op dat veld
Dat ze maar nooit een oorlog mochten zien
Zijn heden, door verleden gevormd, zou hun toekomst niet zijn
Elke dag nog ging hij terug, naar Indië, naar zijn schuilplaats op zolder
Dan dacht hij en hij voelde
De moesson, zijn gesneuvelde makkers, de klamme hitte
Met ingehouden adem voor de Duitsers verstopt
Zijn verdwenen verleden, een vroeger dat niet meer bestond
Als ze straks aan hem dachten was dat alles vergeten
Dat was wat hij voelde
De kaaswinkel op de Langendijk was wie hij was
Voor altijd wat Ome Jan hem naliet
Kaas van de Ridder
Een ander verleden, zijn sprookje dat echt had bestaan
Totdat het sprookje niet meer was
Totdat hij niet meer was
Totdat hij zou worden herinnerd
Danique van der Rijt
oktober 2021
Uit haar tweede dichtbundel Sommige babyboomers kun je nog geen Cavia toevertrouwen, de meeste boomers deugen wel, mei 2020.
De vier seizoenen
In welk seizoen plaats jij jezelf.
Ik ben tweeënzeventig en voel me een lente-oudere.
Enkele vrouwen, wat ouder dan ik, ervaren zomer.
Dan komen er enkele Maria's aan het woord:
zowat de negentig gepasseerd.
Zij plaatsen zich ook in de zomer.
De herfst is voor hen nog niet in zicht.
De winter zal vanzelf wel komen.
Mart Damen
Meer lezen? Klik op Mart.
oktober 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan de thuisworkshop Creatief schrijven: Dierbare dingen.
groen gesmolten glas
gejut op het eiland
ebt en vloedt op gebakken klei
een stuk speksteen golft
om het eiland
dat ingelijst wacht
te midden hiervan een
typisch Schiermonnikoogs huisje
eenvoudig
verlaat ik mijn plek
emilie fijan
27.09.21
Meer lezen? Klik op Emilie.
oktober 2021
Feest
Natuur dicteert in Niemandsland:
rood.
Alle bladeren verschieten van kleur.
Onder het baldakijn start de soiree.
Koning kora* klatert welluidend terwijl
de ngoni** sonoor tussendoor zweeft.
De rijen in taf en tule komen knisperend
dichterbij.
Hoor! de balafoon*** lokt trots
in alle trillingen van de pentatoon.
Rokken van crêpe de Chine zwaaien
sierlijk in de maat van vandaag.
Waar blijft de paljas? De spanning stijgt.
Kijk!
Eindelijk huppelt de mbira**** naar haar
balk. We zijn compleet.
Lovertjes knipogen eindeloos.
Frida Domacassé
* harp met 21 snaren
** harp met 4 snaren
*** houten xylofoon, soms pentatonisch soms diatonisch
**** duimpiano (ook kalimba genaamd)
alle 4 muziekinstrumenten uit West Afrika
Meer van Frida lezen? Klik op Frida.
september 2021
Onderstaand gedicht is een vertaling van A Dragonfly van Eleanor Farjeon door een deelnemer aan Zomerschrijven (online juli-augustus 2021).
Een libelle
Tijdens de zomerhitte kwam er
Het land was soezerig en slaperig
Een libelle op mijn hand zitten.
Haar tere blauw-gelede lijfje
Met vleugels als van gesponnen glas
Landde op mijn vingers
Als waren ze van gras.
Liesbeth Geerlings
september 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Zomerschrijven (online juli-augustus 2021).
Zon vandaag zonder reserve als ik vroeg
in de ochtend naar de tuinderij fiets
voor maggi en salie omgeven door een zwoele wind
razen rechts auto’s voorbij, links kwaken kikkers in de bermen
boterbloemen, koolzaad, korenbloemen, rode klaver, kamille, fluitenkruid, zee aan oranje klaprozen
een bedwelmende geur van vers gemaaid gras bereikt
mijn neus, gras in dikke plukken in de weide gekwakt
thuis zet ik de kruiden in de volle grond.
Kristin Hulshof
Meer lezen? Klik op Kristin.
september 2021
Dat een brief een gedicht kan zijn, of een gedicht een brief, blijkt uit onderstaand gedicht van Ante Hogeweg.
Geachte cliënt,
Bedankt voor de door u ingediende klacht. Uw mening is belangrijk voor ons.
In uw klacht beweert u dat de afstand tussen het enerzijds in de media geadverteerde en het anderzijds in de praktijk gerealiseerde kwaliteitsniveau van het door ons aan u geleverde product de maximale in de leveringsvoorwaarden afgesproken bandbreedte ruimschoots overschrijdt. U geeft aan dat zelfs als u inzet op een drastisch neerwaarts gericht verwachtingsmanagement u teleurgesteld bent in de geleverde output van het product. Of zoals u bloemrijk formuleert: u houdt ons verantwoordelijk voor het feit dat uw kwaliteit van leven is gedaald tot een op ontlasting lijkend bestaansniveau.
U vraagt om een bevrijdende interventie onzerzijds door middel van het omruilen van het door ons geleverde product voor een nieuw exemplaar. Helaas heeft u de leveringsvoorwaarden verkeerd geïnterpreteerd.
U staat weliswaar in uw recht om het aan u geleverde product (type Homo Sapiens, registratienummer Cghrm-blg-nl-aah-196909040115) - met, toegegeven, enkele bij ons bekend zijnde fouten in de fabrieksinstellingen - bij ons in te leveren, maar wij maken u erop attent dat in dat geval geheel volgens de leveringsvoorwaarden uw licentie om nog een lichaam te bezitten vervalt, met een voorspelbaar desintegrerende werking op uw ‘zelf’.
Het omruilen van uw lichaam voor een nieuw exemplaar is alleen mogelijk als u zich vooraf had geregistreerd bij één van de religies die deze optie aanbieden. Registratie hiervoor behoort in dit stadium niet meer tot de mogelijkheden, mede daar het bij ons genoeglijk bekend is dat u op geen enkele wijze in ons gelooft.
Wij hopen u bij deze voldoende te hebben geïnformeerd en wensen u nog veel plezier toe met het door ons geleverde product.
Hoogachtend,
VOF De Almachtigen
Meer lezen? Klik op Ante.
september 2021
Onderstaand is geschreven door een deelnemer aan Zomerschrijven (online juli-augustus 2021).
Oogst
14 windmolens slaan met lange witte sabels
over een veld vol graan de wind regisseert
vanuit de hoogte reuzen die mieren aaien
langs de hemel schiet het weerlicht zet
alles in surrealistisch beeld onbeschut
ben ik weerloos in een veld vol graan
al die halmen vol voedzame kern met de smaak
van bittere winst nooit meer oogsten
okergele tongen straks een stoppelveld
ruw als de kaak van een slecht geschoren man
een schilders tafereel waarin naakte vrouwen
niet meer kunnen schuilen nooit meer oogsten
Astrid Salman
Meer lezen? Klik op Astrid.
september 2021
Onderstaande tanka is geschreven door een deelnemer aan Zomerschrijven (online juli-augustus 2021).
Zakkenrollers en
dergelijk addergebroed
hinderen mij niet
zij loeren op toeristen
Oudezijds Achterburgwal
Anneke
Meer lezen? Klik op Anneke.
september 2021
Onderstaand verhaal is geschreven ter gelegenheid van de 76ste herdenking van de Japanse Capitulatie op 15 augustus 2021. Het tijdschrift Pelita Nieuws - van de Stichting Pelita voor oorlogsgetroffenen in voormalig Ned Indië en de Indische gemeenschap in Nederland - schreef daarvoor een verhalenwedstrijd uit met de titel: De oorlog dichtbij.
De oorlog dichtbij.
Het moet vroeg zijn geweest want het was nog donker. In Indië is het ineens licht, van het ene moment op het andere. We stonden op appel: eindeloos tellen en steeds dieper buigen. Langs de rijen liep een Jap met een valse grijns op zijn gezicht. Hij had een stapeltje foto’s bij zich en liep langzaam langs, iedereen aankijkend. Foto’s.... dat was streng verboden! Wat nu? Toen hij bij de vrouw kwam van wie ze waren bleef hij stilstaan en begon, tergend langzaam , alle foto’s voor haar ogen te verscheuren, één voor één. Daarna werd de vrouw keihard geslagen. Je mocht onder geen beding foto’s hebben; waarom is me nooit duidelijk geworden.
Een andere keer moesten we weer op appel staan. Maar ik had vreselijke hoofdpijn en was misselijk-had toen al last van wat later migraine zou heten. Dus het ging niet. Ik moest alleen achter blijven wat ik vreselijk vond. Ik was bang en wachtte angstig af.
Ineens kwam mijn lieve tante Dien binnen ,zij was blokleidster, met....de Jap!
Zij praatte met hem en ineens zag ik boven mijn hoofd een hand verschijnen die langzaam dichter bij kwam....“nu ga ik dood” dacht ik maar er gebeurde niets....!
Wilde hij aardig zijn??
Ach ja mijn lieve tante Dien en oom Wim, vrienden van mijn ouders .Net als tante Annie, die met haar twee kinderen ook bij ons in het kamp zaten. Haar man, oom Leen die net als mijn vader en oom Wim waren opgepakt. Waar zaten zij? Gedurende drieënhalf jaar hoorden wij niets van hen. En dan heb ik in 1946 ineens een vader: een man in soldatenkleding tilde mij op en dat bleek mijn vader te zijn.
Maar voor dat gebeurde werd het 9 juli 1945. Mijn lieve broertje Henkje en ik waren in het rustuur tussen de stapelbedden zachtjes aan het spelen. Hij zat op bed ik stond er voor ,hij vier jaar oud, ik zes. Hij vroeg om een glaasje water. Ik ging dat halen en gaf het hem. Ineens viel hij achterover-dood- zo bleek, maar dat wist en begreep ik niet. Ik wist niet wat dood was; het was ook niet eng.
Maar mijn tante Annie, die het zag gebeuren vanuit het bed er tegenover wist dat wel.
Een ramp voor mijn moeder en een blijvend verdriet in ons gezin waarover nooit werd gepraat. -Een overeenkomst met alle tweede-generatie Joodse oorlogsslachtoffers.-
Ik weet nog wel dat hij lag opgebaard en dat ik bloemetjes tussen zijn handjes heb gestoken. Wat er verder met hem is gebeurd weet ik niet. Is hij in een massagraf gegooid, iets dat vaak gebeurde vlak voor de capitulatie? -Ik mis hem nog elke dag-.
Nu ligt hij op het Ereveld Kembang Kuning in Soerabaja waar hij en ik geboren zijn.
Ik laat daar, elk jaar op 2 februari - zijn verjaardag - en 15 augustus - de Japanse Capitulatie - bloemen leggen bij zijn graf via de onvolprezen Oorlogsgraven Stichting.
Ik ben nu 82 jaar. Had hij nog geleefd, zou mijn broertje Henkje dit jaar 80 zijn geworden. Maar voor mij blijft hij altijd 4 jaar oud.
Liesbeth Geerlings
mei 2021
Onderstaand haiku met illustraties zijn gemaakt door Kristin Hulshof, deelnemer aan de online schrijfserie Je kleine wereld, schrijven over je jeugd.
Lekkerst bij oma
Geurige kaneel en port
Stoofpeertjes met Kerst
Hete zon, stoffig
zandpad, tussen blad en doorn
volzoete bramen
Meer lezen? Klik op Kristin.
april 2021
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
JAGTLUST
Ik zie mezelf niet meer
Eenzaam dwalend in het bos
De paden zijn al plat getreden
Hekken vallen dicht
Eenzaam dwalend in het bos
Zonder iemand om me heen
Hekken vallen dicht
De heide bloeit in al zijn pracht
Zonder iemand om me heen
Loop ik nergens heen
De heide bloeit in al zijn pracht
Het is al schemerig
De paden zijn plat getreden
Waar kan ik nog heen
Het is al schemerig
Doornstruiken houden me vast
Waar kan ik nog heen
De paden zijn al plat getreden
Doornstruiken houden me vast
Ik zie mezelf niet meer
20 april 2021
Waar we wonen 5
jo neus
april 2021
Onderstaande gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
Zaterdag
Weer eens weg
met zijn twee.
Oude vrienden,
weerzien en
thuiskomen bij elkaar.
Wel of geen vaccinatie
voor- en tegenstand
in vriendschap
en rode Mucho Mas.
Debora Bakker
maart 2021
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
Thuis
Je huis is je ruimere lichaam
(Zegt Kahlil Gibran in De Profeet)
Als een lekker zittende jas
Die beschermt tegen storm en regen
Een nest met uitzicht
Vertrekpunt en landingsplaats
Je komt er altijd weer terug
Ik passeer de Lekbrug
Moet even wennen aan alle auto’s in de straat
Werp een blik op mijn geliefde tuin
Vind binnen alles groot en ruim
Oh, die eigen sfeer en kleur
Het vloerkleed dat we samen kochten
De koffie die zo lekker smaakt
Uit het ouderwetse filterapparaat
Ik ben weer thuis.
Catrien van Schie
maart 2021
Zandkasteel
Ik bouw je een kasteel
met een ophaalbrug,
in de gracht een bootje
met matrozen die verdrinken
in je schaterlach.
In de branding
spoelt een bootje aan,
lang geleden verlaten.
Een restant
waar niemand om geeft.
Niet langer overspoeld,
klinkt eruit een lied
van matrozen,
een bootje,
een schaterlach.
Linda de Bruijn
maart 2021
Onderstaande tekst is geschreven door een deelnemer aan de online thuisworkshop Waar we wonen, onderzoek je eigen leefomgeving.
Nieuwegein aan de Lek.
Pak je fiets, volg de rivier als een vogel
Overzie de omgeving
De stromen, de geulen, de malse uiterwaarden
Vlieg met de wind mee of ploeter met wind tegen
Zoek beschutting in de oase van een polder
Of strek je uit bij Tull en het Waal aan een strandje
Volg de schepen op weg naar haven of achterland
Neem een pontje, maak een rondje.
Catrien van Schie
maart 2021
Vrij naar Er was …….. uit Koerikoeloem van Tjitske Jansen
Er was een winkel met knopen, linten en lange dingen die aan een draaimolen hingen. Ceinturen, ik kende dat woord. Mijn mama had ze thuis ook. Mijn rechterhand liet de draaimolen draaien, zodat de linker de ceinturen kon aaien.
Er was een glimmend rood lusje dat omlaag gleed precies voor mijn kleuterschoen. Zo mooi, zo prachtig mooi rood. Wat kon ik anders doen dan het oprapen en koesteren in mijn hand. Weer buiten liet ik het opgetogen aan mama zien. Zij schrok en zei boos: “Kind, dat is niet van ons dat moet terug. Als je dat mee naar huis neemt dan ben je een dief.”
Er was het teruggaan. Bezweet van angst de volle winkel weer in, waar de winkelmevrouw zei: “O dank je, het hoort bij een rode ceintuur. Wat fijn dat jij dat vond op de grond.”
Een zucht van verlichting ontsnapte mij.
Dorothée Bakker
2 maart 2021
maart 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
O, theepot
Wat staar je me aan
Vanuit je vooruitgestoken tuit.
Met je ongezeglijke blik
Laat je me zittende achter.
Gebakken in donkerbruine aarde,
Geboortig in Karelië.
Wat ben je zwaar en nederig,
Heet aan de onderkant.
Je bent reddeloos verloren
Op de harde stenen vloer.
Toch een stukje uit mijn leven
Meer gevoelig dan versteend.
Poëzieweek-schrijf-idee
jo neus 5 maart 2021
maart 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Koestering
Je hebt je versierd
met kleurrijke bolletjes
als door het raam van een cathedraal.
licht schijnt rood in je
Gemaakt in Murano
in Venetië gekocht
en nu op een bureau
in dit koude land.
Je bent de glimlach
en de betovering
de herinnering
aan warm samen zijn.
Schoonheid in eenvoud
een simpele vorm
wat valt te wensen
als ik jou zie?
Alice
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
O Wandelschoenen
mijn sterke en stoere kameraden
de donkere huid vol groeven en geschiedenis
jullie reiken je hals naar het heelal
en sluiten een verbond met de grond.
O wandelschoenen,
mijn reisgenoten in het godenrijk
op pad naar godin Libertas
speurders naar spoor, ridders van rust
eenstemmig bezingen jullie mijn levenslied.
O wandelschoenen,
ons nieuwe lied is het harmonieuze duet
maar ook het keervers van herinneringen
eensgezind leggen wij de lijn tussen aarde en hemel
op weg naar de stilte.
Kitty 190221
februari 2021
Onderstaande gedicht is geschreven door een deelnemer aan de online schrijfmodule Vandaag de dag.
’n Kat
Zwiepie springt op bed. Grote smekende ogen.
Ik aai, sta op, geef voer.
Zeg ja tegen ’n kat als je oud bent
aaien, bukken, voeren. Moet
ik ja zeggen als jongere oudere?
Zwiepie springt op bed.
Heleen van Tilburg
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Liefst
Weinig licht
geen geschreeuw
rustige aandacht
niet mee bemoeien
dan
zie je
schuw groen
licht op in
prachtig palet
zo
ook
Tom
Dumoulin
Jan van Pelt
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Kroost
Een kind komt uit je buik
drinkt je melk
groeit onder je handen vandaan
loopt spelend naast je
versnelt haar pas
als de jouwe vertraagt
draait zich om in haar toekomst
zwaait wenkend, roept “Kom,
zie je straks!”.
Margriet Notenboom
februari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
Dag lieve lidcactus
Heb ik je ooit bedankt voor je mooie bloei
een paar keer per jaar is jouw roze feest
dank je voor zo vaak zoveel vreugde.
Woon je hier wel met plezier?
Ik kijk naar je op ,plaatste je hoog
zie amper de aarde waarin je leeft
ik gieter maar wat elke week.
Sta je te nat of juist te droog?
Jij krijgt vaak frisse lucht van buiten
door de keukendeur en veel licht
door alle ramen op het zuiden.
Bij volle zon zakt het rolgordijn.
Te fel is niet best, te warm is niet fijn
te koud ook niet maar er is c. v. als
laddertje langs de muur dus klein.
‘k Zorg toch wel goed voor jou?
Jij bent van een oud geslacht
‘k heb je voorouders gekend als kind
ze woonden in de serre van oma Bella.
In grote pot op hoge piëdestal.
Wel betere stand dan jij bij mij
op de combi-koelkast in de keuken
misschien snak je naar meer ruimte.
Deze hoge vaas is veel te smal!
‘k Heb familieleden van je meegemaakt
ze kwamen als stekjes bij de mijne en
zo kreeg ik jou; gaf ook stekjes weg.
Deed ’t pijn als ik ze van je nam?
Stel dat mij een kind ontnomen werd
mijn leven kende groei noch bloei.
‘k Gaf jou te weinig liefde en respect
terwijl wij als familie zijn via oma Bella.
Barry Bogerd-Thomson
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Brief aan 2021
Ik schrijf als
Jij bent voorlopig nog
Ik lig nog aan de ketting
Kom je me overhalen
|
Schoonheid? Troostend woord?
meer van het zelfde?
Licht asjeblieft een tipje
Wat mij betreft,
Uitkijkend naar je antwoord
Utrecht, 2 januari 2021
|
|
|
Meer lezen? Klik op Nelleke
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Rosa
Alle rozen lijken dóor te bloeien deze winter
zwak bruin blad buigt bokkig naar beneden
daar ligt wat eerder al heeft losgelaten
het geel verdorde, met diepzwarte vlekken.
Hoog aan de sterke groene steel, alsof het niets van doen heeft
met de familie daar beneden, vormt zich een knop,
een roos ontvouwend laat zij zich blozend zwaaien
op het briesen van de wind,
floreert in hartje winter.
Margriet Notenboom
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Wandelend, wij, helder de hemel
2021
Staat voor mij voor de Treurwilg
Zag hem op een wandeling
Onderweg met stappenteller
10.000 stappen om gezond te blijven
In tijden van Corona.
Het zware gemoed
van de treurwilg
staat voor mijn gemoed
na 6 Januari 2021.
Dat hoop ik maar.
Want deze zomer staat deze Treurwilg
weer in volle bloei.
Zijn winterwonden geheeld.
Dit schept optimisme.
Na 6 januari 2021
en dus voor 2021
is slechts plaats voor
hoop zonder optimisme.
Reken op een wonder
Als in 2020
Maarten Struijs, 09-01-2021
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
Betelgeuze
't Is half januari –
Tingelende wintermezen
met opgezette veren,
nog kil in de botten onder
Orion. Achter knoptakken
schreeuwt een stille kraai in
verbinding die mensen verbraken,
zodat angst ijzig in magen vreet.
Bijna licht het oosten, omdat
de koude oorlog bevriest
tussen merels, die denken dat
niet de zon, maar de lente opkomt.
Ellen Schoof
Meer lezen van Ellen, zie https://ellenschoof.nl/.
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020- januari 2021).
VLEUGELS IN MIJN RUGZAK.
Ik draag een lange jurk
met een sleep als een goudlawine
Glitters op al mijn nagels
Een hoedje met tierelantijnen
Glanzend bosbessenrood op mijn lippen
En vleugels in mijn rugzak
Ze zijn sterk en vederlicht
En dan vlieg ik een eindje mee
Met de engelen die altijd bij me zijn
Ze hoeven zich niet voor te stellen
en ze weten wie ik ben
Ik draag een lange jurk
met een sleep als een goudlawine.
Sjoke Wassenaar
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven naar aanleiding van Poëzieweek-schrijf-idee (januari 2021).
De tafel trouw
Ik weet dat je naar me kijkt, zodra je de woonkamer binnen komt.
Ik toon je mijn mooie blad, weliswaar met putjes en deuken, die
draag ik met trots.
In mijn vorig bestaan had ik veel littekens op mijn stam. Die zijn weg
geschaafd en men heeft mij ambachtelijk behandeld en nu ben ik hier
bij jou na een lange scheiding.
Jij schuift aan, aait en betast me, je ellebogen rusten op mij. Je eet
aan mij, schrijft, knutselt en leest de krant. Dan fluister ik je verhalen
toe over mijn bestaan als boom.
Zo overbruggen we ruim veertig jaar, waarin ik je alleen maar zo af en toe
zag als jij dat andere huis bezocht, een zijdelingse blik op mij werpend.
Daar waar jij mij had achtergelaten.
Je kijkt naar mij zodra je de woonkamer binnenkomt en ik weet we zijn
weer samen. Ik strek mijn poten en voel mijn verbindingen, met jou, laat
mijn blad voor jou glanzen en weet we blijven samen.
Cato Libochant, 04-01-2021
Meer van Cato lezen? Klik op Cato
januari 2021
Onderstaand gedicht is geschreven door een deelnemer aan Midwinter-schrijf-boek (december 2020 - januari 2021).
Winterkoud
herkennen kijkt mij aan
wind die takken kaal blies
uitgetrimd tot op de bast
de straat vertolkt een taal
die niet bestaat.
Ik ben adem
die eindigt in een wolk condens
voordat het woord gevormd is
niets ben ik
dan winters koude
en haar taal niet kent.
Er is in mij geen landingsbaan
geen oor dat hoort hoe dingen
zijn ontstaan
alle woorden zijn ontdaan
van tarra, wachtend diep in mij
op wereldwinters worden.
Karin Drenth
november 2020
'Uiteindelijk ben ik vorm gaan geven aan “wat ik met bomen heb” en ik ben ruim een jaar met mijn bomen project bezig geweest. Veel biografisch schrijven, gedichten, haiku’s, pastels, rubbings en kintsugi’s.'
ONTMOETING
Adem stroomt
door mijn innerlijk landschap
gaat in gaat uit
verbindt binnen buiten
waaiert uit als takken
uit dezelfde bron
mijn levensboom
nooit stil steeds in beweging
harteklop van levensadem.
Mijn adem stroomt en sapt
spiegelt de boom in mij
stoer standvastig stevig
gaat mee met de seizoenen
groent geurt glanst
laat los wanneer het tijd is
naar binnen te gaan voor
winteren
adempauze.
Boom stroomt en stapt
spiegelt mij mens
ademt in ademt uit
door hart en vaten
waaiert seizoenen tot leven
gedragen in de kringloop
aanwezig, amper hoorbaar….
Ineke Bierens
Meer lezen over Inekes inspiratie en hoe zij kwam tot het maken van rubbings? Klik op Ineke.
 |
Labyrintliteraire leeskringen
|
|
