april 2024
Ik geloof
in mijn opa
op die beroemde foto.
Zijn hoofd gebogen als een lijfeigene
bij de felicitatie van de burgemeester
met veertig jaren trouwe dienst.
maart 2024
Toen ik begon te schrijven
Toen ik begon te schrijven
was ik net voorbij de veertig
en een afdaling in het niets
van levensangst.
Wist bij God niet het waarom
van mijn onderuitgaan.
Mijn vroege jaren waren karig
niets werd uitgesproken
niets geformuleerd.
Verlangens verstomden.
Schrijven van wat was
met woorden zo mooi
mogelijk met rijm
zinnen komen mij versterken.
Het lokaal, zon door hoge ramen.
De Volksuniversiteit. De docent
die luistert met haar glimlach.
Het is de goede tijd.
november 2023
De boom
Wandelend op de hei, ’t is een bewolkte zondag, kwamen we bij een kuil door mensenhanden gemaakt. Een hekje eromheen tegen de schapen. In de kuil stond, een beetje schuin, een eik.
Wij stonden op het hekje geleund te kijken naar de boom, toen een man en een vrouw in zwart gala soepel over het hekje stapten. Ik had ze al eerder gezien, toen ze uit een lila oldtimer stapten.
Ze daalden rustig af en nu zag ik goed hun stropdas: de zijne roze met een blauwe ster waarin een rood hart. Die van haar andersom, maar het rode hart had ook zij en beiden een paars pochet.
De zon brak door de wolken volgens Rembrandt, de volgspot heeft z’n doel gevonden. De bundel zon zet bladeren fel in groen, lichtjes waaiend.
Na zich kalm voor de boom geïnstalleerd te hebben, hun overhemden wit, tanden wit - ook zij werden door het licht gevonden - vingen zij aan te zingen. A capella een oud en Engels lied dat zo begint: ‘Let me take you down’ en ik herinner mij: ‘No one I think is in my tree, I mean it must be high or low’ Twee stemmen één lied.
Een boom, een droom. Een lied voor zondag
haalt de maandag niet.