april 2024
Ons huis
Onze januskoppen botsen niet meer
ze hangen nu lichtjaren uiteen.
Vroeger komt nooit meer terug
stel jij opgelucht vast.
Een natte lap beneemt mij de adem
koud water spoelt over me heen,
tastend naar een reddingsboei
hoor ik het wrakhout van ons huis
verwijtend van me wegdrijven.
Ons huis hield stand
tegen wolven, inbrekers
en een onweersstorm die de spanten
liet buigen tot vlak voor het breekpunt,
maar tegen houtrot van binnenuit
was geen kruid gewassen.
Bij de tramhalte geef je me drie zoenen
en lieve afstandelijke woorden,
een laatste plens water golft over me heen.
maart 2024
Moment
De kerk in het dal laat ik
links liggen en ik wandel naar het uitkijkpunt
daar adem ik de tijd in, hij krimpt
tot ik miljoenen jaren in mij heb.
De aarde borrelt en gist als maagzuur
magma duwt en trekt scheurend, smeltend, sissend,
bulderend tegen haar korst.
Plakken oceaanbodem zakken weg in haar vurige mantel
trekken landmassa’s als lijkwades over zich heen
tot continenten als mammoettankers op elkaar botsen.
De rots op de bodem van de zee wordt omhoog geduwd
als boetseerklei geplooid tot het dak van de wereld.
De zevende dag van de schepping
breekt nooit aan.
Vochtige lucht stijgt op langs de hellingen
dumpt brute stortbuien in scheuren en kloven
rivieren schuren hun weg naar beneden
vruchtbare modder stroomt uit over gulzig laagland.
Van de imposante berg zal alleen een kleine heuvel overblijven
een bobbel in de weg, en eenzame rotsblokken
die ons herinneren aan de ingewanden van een vulkaan.
Verzadigd adem ik uit
de aarde gromt
een nieuwe genesis.
Met dank aan de BBC-serie ‘Continents’, waarvan ik beeldspraak en tekst in een deel van de zinnen heb gebruikt.
januari 2024
Fluister zacht tegen de koelkast
Morgen wordt het winter
stop met hard werken
doel bereikt.
Tril de angstpegels uit je lijf
ga dansen op glad water
zweet muziek uit je organen.
In de koele zon droog je
zwevend op mijn traag ademen
En als de lente komt
verzamelt alles wat je kan geven
zich weer in jou,
natuur wil rond zijn.
januari 2023
Van een gereformeerde atheïst en dingen die voorbijgaan
Als ik vertel over Ruth, de Moabitische
die als armlastige weduwe de voor haar achtergelaten aren
raapte op het land van Boaz, en in de nacht op een deken
aan zijn voeten lag om zo haar trouw te tonen
weet geen mens in deze goddeloze vinex-wijk
welke wereld ik oproep.
Nu spoken elke avond stemmen uit hun huizen
one of us
one of us.
oktober 2022
Wiskundige relatie
Een priemgetal is alleen deelbaar
door zichzelf en het getal één
en delen door nul resulteert
altijd in het eeuwige.
Een functie drukt de afhankelijkheid uit
van één element van een ander.
De gewenste uitkomst
is een even getal, deelbaar
symmetrisch, bij voorkeur tweeplaatsig
maar de functie weigert
ik val buiten haar domein
de gewenste uitkomst buiten haar bereik.
mei 2022
Buiging voor Einstein
Ik vervorm de ruimte
met de snelheid van het licht,
mijn hoofd krijgt vaart
de impact die ik heb.
Maar het veld dat ik creëer
is van een niet te meten zwakte,
de appel valt naar de aarde
zonder acht te slaan op mij,
en vliegend door de ruimtetijd
getrokken door denkbeeldig draad,
kleef ik onvermijdelijk aan objecten
veel zwaarder dan ikzelf.
Kometen sla ik niet uit hun baan
en de zon blijft waar zij is,
maar ik kijk naar de formule
het is verdomme niet niks!
april 2022
U bent hier
Ik ben een tripolymeren systeem van DNA, RNA en eiwitten
op zoek naar een geregelde toevoer van energie en materie
een zichzelf in stand houdend en ordenend systeem
dat groeit - voltooid -
zich kan repareren – nauwelijks –
en voortplanten - mislukt -
voortdurend in verzet tegen entropie.
Klasse: zoogdier, orde: primaat
geslacht: homo, soort: sapiens
groepsdier met complex sociaal gedrag.
Maar waar wonen de misfits
achtergelaten door hun kudde
soms is een gebroken poot voldoende.
Ik pak de kaart van de Melkweg erbij
de aard van een plattegrond is immers te willen structureren
wat losjes in de ruimte ligt.
De kaart is zacht, barmhartig, en wenkt me
ik vlij mijn oor tegen de kloeke pijl die aangeeft waar ik ben
het gruis van miljarden lichtjes zucht, denkt na, en zingt
ritmisch met een aardse stem een wijsje
uit een vooroorlogse film, ik neurie mee
we accept you, we accept you
one of us, one of us.
maart 2022
Natuur is niet je bitch
We weten niet meer wat natuur is
denken dat ze lief is en zacht
een Hof van Eden.
We denken dat natuur onze bitch is
onze escort voor het leven waarin we hopen
liefde te vinden voor onszelf voor elkaar
maar ze is ook wreed
een kracht op zichzelf, niemands knecht.
De ramp van ‘53 is lang geleden
we kennen de verhalen, vaag,
maar voelen het gevaar niet meer
het water, de wind, een plek
voor kitesurfen, lui liggen op een strandbed
het verhaal van de muien moet ons worden verteld
op het journaal, waar zijn de griezelverhalen
die ouders vertellen aan het kinderbed
waar is het ontzag voor de noordwester en het springtij.
Vroeger klauwden we ons vast aan dit moeilijke land
als helmgras aan het duin met watervallen
van zand over ons heen, we bogen
maar braken niet en dankten god.
december 2021
Verlossing
Een plengoffer aan Asklepios
of Angita
het verbranden van een halve
of een hele geit
wat maakt het uit
de goden luisteren niet naar het plebs.
Er gaan geruchten over een god die hoop biedt
aan een behekst lichaam
een gebed, een handoplegging, geen denarius
of beest wisselt van eigenaar.
Ik mag mee op een schip
naar een nieuw pantheon in het oosten
maar Jupiter doet het weer
omslaan
het
schip
zinkt.
oktober 2021
Godallemachtig
Ik vermoed een fractie van een splinter van Hem
in Schrödingers kat, Hij dobbelt
keer op keer om haar leven,
in de onmogelijke wortel uit min één, een listigheid
die Hij voor ons te vondeling heeft gelegd
in ster, zonnebloem, kwantumcomputer,
in de mogelijkheid van een gedachte
over onze gedachtes.
Ik voel Zijn entiteit opgaan
in een allesomvattende formule,
van een oneindig aantal universums
de alfa en omega.
juli 2021
Vulkaan (1)
Op goede dagen, en shit
wat zijn dat mooie dagen
zie ik alleen een rookpluimpje hangen
nauwelijks zichtbaar, dit is een gewone berg
zeg ik tegen mezelf, ik kan hier spelen met sterren
en planeten, als een kind van 50 dat niet beter weet.
Maar de vulkaan eet graag mensen.
Verboden te voeren!
Te laat. De aarde beeft
nieuwe scheuren
in de muren van mijn huis
lava spettert
maakt omtrekkende bewegingen
dreigt, gromt, spuugt, spot
verschroeit het frisgroene gras
grijpt mijn huis, kamer voor kamer
zet dierbare foto’s op zwart
en tenslotte mijn beschermengelen.
Versteend kijk ik telkens toe
mij is nooit verteld dat engelen mogen sterven.
juli 2020
Kom, we gaan winkelen voor inclusiviteit
Op ooghoogte het standaardpakket met, het zal je niet verbazen
alle regenboogletters, een gehoofddoekte moslima met
stralende glimlach, twee mannen van het boek
met davidster en halve maan, hun handen vastgeklonken
een bedlegerige die jaloers is op de rolstoelbewoner
een geharnaste kruisridder die het slavernijverleden te lijf gaat
met een lans van Dettol.
Wil je meer uitdaging, daar zijn de uitbreidingsets
ik zie de tante met de natte zoen, oom met
de racistische grappen, een gelegenheidsdief, een vrouw
die de schuld van haar gekrenkte leven geheel bij jou legt
het kind in de man dat niet beter weet dan dat slaan
synoniem is aan ‘ik hou van jou’, een betraande Zwarte Piet
met doorgelopen mascara.
Kijk verder, daar achter het gordijn, een moedermoordenaar
een gifmengster, een eenzame zelfmoordterrorist
een chauvinistisch varken dat lebensraum claimt
op elk lustopwekkend warm stuk vlees, en ergens in een hoekje
van het magazijn een rooms-katholieke priester, geen pedofiel
daar is geen vraag meer naar.
Ik laat me niet kennen, neem van alles wat
en smokkel geniepig een origineel vintage boze blanke
hetero man van middelbare leeftijd mee,
ik heb daar ooit zo hartelijk mee gelachen.
maart 2020
Mama
Elke deur leidde naar een zinvolle handeling
de was moest worden opgehangen
het bed verschoond
om klokslag acht het journaal
en een tien voor wiskunde was een extra koekje bij de thee.
Elke vraag had een antwoord
nee, je mag vanavond niet na twee uur thuiskomen
ja, natuurlijk halen we je op van het station
en vergeet je niet dat het zondag vaderdag is?
In de keuken staat ze als een krom standbeeld
staart naar de handen voor haar buik
ik sla een arm om haar heen
ze kijkt op zonder te zien
kom mam, de thee staat al klaar.
december 2019
Mijn ziel bezwijkt van sterk verlangen, Ps 84:1
Psalmen zingend in de auto
ondergaat mijn oma het hevige onweer,
de Kooi van Faraday
- mijn schild ende betrouwen -
zegt haar niets.
Ik zie Gods handreiking naar Adam
op het plafond van de Sixtijnse kapel
vele malen strek ik mijn hand uit
nooit raakt Zijn vinger de mijne.
mei 2019
Jungle Amsterdam
Je zou eens de bevolking van deze stad
in zijn geheel moeten vervangen door chimpansees,
zo dicht op elkaar, de afgescheurde kootjes
zouden je om de oren vliegen.
Ik zeg je, het moordcijfer van een jaar
zou op de eerste dag worden overtroffen.
Nee, dan wij.
De kleinkinderen van de buurvrouw
die elk weekend mij er schreeuwend en stampend
aan herinneren van wie we afstammen
zijn veilig voor mijn woeste hit-and-run.
Geen afgerukte ledematen voor deze oogappeltjes,
geen onnatuurlijke poses door oom agent voorzien
van een welverdiende omlijsting van krijt.
Ook naast een volslagen onbekende
in een volgestouwde tram
voel ik niet de geringste aandrang
om de zwaar ademende man
met mijn laatste euro het gezicht
af te schrapen als een kraslot
om met de vettige huidkruimels
zijn walmende strot te dichten.
Wij zijn geëvolueerd.
Wat een opluchting.